Οι Kινέζοι έχουν μία κατάρα, η οποία μπορεί να ακουστεί και σαν ευχή, αν δεν γνωρίζει κάποιος τον κινεζικό τρόπο σκέψης: «Σου εύχομαι να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς». 

Είναι ο δικός τους τρόπος να γκρεμίσουν την εσωτερική ανθρώπινη ανάγκη και επιθυμία για ηρεμία, για προσωπική και κοινωνική ειρήνη, για «κανονικότητα». Για τους καιρούς που οι δουλειές πάνε καλά, ακόμα και με δανεικά, που το «ΣΚ στη Μύκονο» είναι η νόρμα, που η αλλαγή αυτοκινήτου κάθε 5, και όχι κάθε 15 χρόνια, είναι «ανάγκη και δικαίωμα». Οι καιροί που τα έχουν αυτά είναι οι «μη ενδιαφέροντες».

Σήμερα ζούμε όχι απλά σε «ενδιαφέροντες», αλλά σε «ιστορικά ενδιαφέροντες» καιρούς. 

Μετά από 10 χρόνια υπό τη βάσανο των μνημονίων και πριν καλά καλά μπορέσουμε να βγούμε από αυτά, έστω και με έναν δικό μας «βαλκανικό τρόπο», καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μα πρωτόγνωρη για ολόκληρο τον κόσμο κατάσταση. 

Αντιμετωπίζουμε μία κρίση με δύο σκέλη, έκαστο εκ των οποίων θα ήταν ικανό να διαλύσει μία χώρα, να τη φέρει προ της ολικής καταστροφής. Δύο σκέλη, έκαστο εκ των οποίων είναι εφάμιλλο με πόλεμο: Μία ακραία, μοναδική εδώ και 100 χρόνια υγειονομική κρίση και μία κανονική επιθετική στρατιωτική κίνηση εκ μέρους της Τουρκίας, μία απόπειρα εισβολής.

Λέξεις που νομίζαμε πως η ανθρωπότητα έχει αφήσει πίσω στο μακρινό 1919 με την «ισπανική γρίπη», επανήλθαν βάναυσα στην καθημερινότητά μας: πανδημία, επιδημία, ανοσία αγέλης, καραντίνα. 

Και άξαφνα, έθνη με την αίγλη του οργανωμένου, του πειθαρχημένου, του ανίκητου, λυγίζουν μπροστά στην εμπράγματη εφαρμογή των ανωτέρω όρων. 

Θα περίμενε κανείς ένα έθνος με τη φήμη του απείθαρχου, του «τεμπέλη», του ανοργάνωτου, όχι απλά να λυγίσει, όχι απλά να καταστραφεί, αλλά κυριολεκτικά να εξαφανιστεί. 

Κι όμως, αυτό το περίεργο Έθνος, με τις περίεργες «αναρχικές» και «αντιδραστικές» παραδόσεις, έμαθε σε χρόνο dt τι είναι η τηλε-εργασία, τα μέτρα αυτοπροστασίας, η υπακοή στους κανόνες, η τήρηση της προτεραιότητας στις ουρές, η τήρηση των αποστάσεων για λόγους ασφαλείας. 

Οι εξαιρέσεις στον κανόνα υπάρχουν, ανεύθυνοι, και αδιάφοροι για το κοινωνικό καλό πολίτες, υπάρχουν. Είναι όμως ευχάριστη είδηση ότι αυτοί είναι η εξαίρεση ενώ ο κανόνας είναι οι υπεύθυνοι και συλλογικά συνεπείς πολίτες. 

Το Έθνος που έκανε επιδρομή στα ATM πριν από 5 χρόνια, επειδή κάποιος αποφάσισε να κλείσει τις τράπεζες, χρησιμοποιεί εθελοντικά και με σταθερότητα χρεωστικές κάρτες και e-banking, όχι γιατί του το επέβαλαν, αλλά γιατί πρέπει. 

Άλλαξε αυτό το Έθνος μέσα σε 5 χρόνια; Όχι. 

Είναι διαφορετικό αυτό το Έθνος από εκείνο που όρμησε στα σούπερ μάρκετ το 1996, όταν οι τούρκοι απειλούσαν με πόλεμο; Όχι.  

Γιατί λοιπόν, οι ίδιοι άνθρωποι, στον ίδιο χώρο και σε περίπου όμοιο ιστορικό χρόνο, έχουν εντελώς διαφορετικές αντιδράσεις; 

Η απάντηση είναι τόσο απλή, όσο και πολύπλοκη: Ιστορική αναγκαιότητα, ένστικτο αυτοσυντήρησης, εθνική ηγεσία.

Είναι ιστορική αναγκαιότητα να συμπεριφερθούμε οργανωμένα και με τάξη. Καταλαβαίνουμε όλοι πως σε διαφορετική περίπτωση, η περίοδος αυτή θα διδάσκεται στα βιβλία ιστορίας του μέλλοντος ως περίοδος ραγδαίας και ξαφνικής ελάττωσης της εθνικής μας ύπαρξης και κυριαρχίας.

Αν δεν τηρήσουμε τους υγειονομικούς και συμπεριφορικούς κανόνες που ορίζει η Πολιτεία, κινδυνεύουμε να θρηνήσουμε χιλιάδες νεκρούς από τον κορονοϊό. Αν δεν προστατεύαμε αποτελεσματικά, όπως ευτυχώς κάνουμε, τα σύνορά μας, θα είχαμε χιλιάδες μεταναστών, ξεκάθαρα ωθούμενων και υποστηριζόμενων από την Τουρκία, να δημιουργούν μία αφόρητη κατάσταση στο εσωτερικό. 

Είναι ένστικτο εθνικής αυτοσυντήρησης η τάξη στις καθημερινές μας δραστηριότητες και η, μέχρι εμμονής για ορισμένους, τήρηση των υγειονομικών κανόνων. 

Είναι ένστικτο εθνικής αυτοσυντήρησης η ομόθυμη στήριξη των ενόπλων μας δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας που προστατεύουν τις εσχατιές της πατρίδας μας. 

Είναι ένστικτο εθνικής αυτοσυντήρησης η παλλαϊκή ένδειξη αγάπης και σεβασμού στους γιατρούς, τους νοσηλευτές και το προσωπικό των νοσοκομείων που ρισκάρουν τις ζωές τους για να είμαστε εμείς υγιείς με τις οικογένειές μας.

Είναι ένστικτο εθνικής αυτοσυντήρησης ο σεβασμός και η στήριξη προς όλους όσους εργάζονται, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, ώστε η οικονομία και το κράτος να λειτουργεί σε αυτές τις συνθήκες. 

Σε όλους αυτούς χρωστάμε ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Και μία υπόσχεση ότι #μένουμε_σπίτι, όπως μας ζητούν και αυτοί. 

Ο ατίθασος αυτός λαός, που ο Θεός και η μοίρα τον έφεραν να κατοικεί στην άκρη της χερσονήσου του Αίμου, εκτός από παράδοση στην αντίσταση, στην αντίδραση, στον «ωχαδελφισμό», έχει και την παράδοση να αντιλαμβάνεται, την τελευταία συνήθως στιγμή, την αναγκαιότητα επιλογής Εθνικής Ηγεσίας. 

Όχι γιατί έχει εμμονές μεγαλείου ή ονειρώξεις επεκτατικές αλλά γιατί θέλει, για να ενωθεί, κάποιον να τον εμπνεύσει. Στον Έλληνα δεν μπορείς να επιβάλεις την υπακοή, θα αποτύχεις. Πρέπει να του την εμπνεύσεις. 

Για όποιον έχει αμφιβολίες αναφορικά με το αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει καταφέρει να εμπνεύσει τους έλληνες πολίτες, θα του προτείνω να ρωτήσει τον εαυτό του (καθώς οι κοινωνικές συναναστροφές είναι επικίνδυνες αυτόν τον καιρό): θα εμπιστευόταν την προηγούμενη Κυβέρνηση να υπερασπίσει τα σύνορα της χώρας, απέναντι στην τουρκική εισβολή;

Τον πρώην Πρωθυπουργό που έστησε «θεατρική παράσταση» στο Μάτι για να κρύψει, αν είναι φυσικά δυνατόν, τους 100+ νεκρούς, τους καμένους, θα τον εμπιστευόταν να διαχειριστεί την κρίση του κορονοϊού;

Θα άφηνε την τύχη του στα χέρια ανθρώπων που λένε ψέματα με την ίδια φυσικότητα που αναπνέουν; 

Δεν νομίζω. 

Ακόμα και ο φανατικότερος αντι-μητσοτακικός, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει πως η Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει φέρει αποτελέσματα. Και, ακόμα και αυτός, ελπίζει και εύχεται να συνεχίσει να τα φέρνει. Κι ας μην το λέει δημόσια, κι ας μην τολμά να το ομολογήσει ούτε στον εαυτό του. 

«Ο Πόλεμος» έγραψε ο Karl Marx «είναι η μαμή της ιστορίας». Αυτό που ζούμε είναι ένας πόλεμος, διμέτωπος μάλιστα. 

Από αυτόν πρέπει να βγούμε νικητές και καλύτεροι από ό,τι ήμασταν πριν από αυτόν. Όπως οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας, αυτοί που τώρα προστατεύουμε #μένοντας_σπίτι, βγήκαν καλύτεροι από τον πόλεμο του 1940 και τον Εμφύλιο και έφτιαξαν το οικονομικό θαύμα της Ελλάδας του 1960 και του 1970, έτσι κι εμείς, οι παππούδες των εγγονών μας, οφείλουμε να φτιάξουμε το Νέο Ελληνικό Θαύμα των επόμενων δεκαετιών. 

Και θα το πράξουμε. Όλοι μαζί. 

Από αυτή την κρίση θα βγούμε όλοι ή δεν θα βγει κανείς.

 «Σου εύχομαι να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς».

Τι κι αν οι κινέζοι (οποία ειρωνεία, ο κορονοϊός ξεκίνησε από την Κίνα) καταριούνται με αυτόν τον περίεργο τρόπο. Εμείς θα αξιοποιήσουμε τους παρόντες καιρούς για να #βγούμε_από_το_σπίτι σε έναν άλλο κόσμο.

*Η Χριστίνα Αλεξοπούλου είναι βουλευτής Αχαΐας της Ν.Δ. και πολιτικός μηχανικός http://www.xalexopoulou.gr/