Ψεύτικα χείλη, ψεύτικες βλεφαρίδες, ψεύτικα μαλλιά, ψεύτικα νύχια και πρόσθετα μέρη σώματος, τα οποία έχουμε την αυταπάτη πως μας προσδίδουν ομορφιά και χάρη με αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη απήχηση… Πως αναδεικνύουν και ενισχύουν τη φυσική ομορφιά, καλύπτοντας τις ατέλειες οι οποίες μας κάνουν να αισθανόμαστε μειονεκτικά. Μάθε όμως φίλε αναγνώστη – αν δεν το ξέρεις ήδη – πως η ομορφιά κρύβεται στις ατέλειες διότι αυτές είναι που σε διαφοροποιούν από τον περίγυρο. Γι’ αυτό είναι κρίμα να τις κρύβεις και να ντρέπεσαι για την ύπαρξή τους. Περιμένουμε όμως να αναπτύξουμε και να μοιραστούμε αισθήματα αληθινά. Περιμένουμε, βέβαια, οι άνθρωποι που έχουμε απέναντί μας να εννοούν κάθε λέξη και πρόταση που θα εκφράσουν. Ειρωνικό τουλάχιστον. Ουτοπικό. Σε καμία περίπτωση αυτό το γεγονός δεν συμβαδίζει με την πραγματικότητα, την σημερινή πραγματικότητα. Ίσως να μπορεί να επιτευχθεί και να λειτουργήσει σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Στην πραγματικότητα ωστόσο που βιώνουμε και της οποίας αποτελούμε μέρος είναι αδύνατο να συνδυαστεί ο ψεύτικος εαυτός με τα αληθινά συναισθήματα.

Ζούμε στην εποχή της εμπορευματοποίησης των αξιώΝ, της αλλοίωσης των ιδανικών και της χαμένης ηθικής συνείδησης και της ενσυναίσθησης . Τι μας ωθεί όμως εκεί; Είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, είναι η κοινωνία ή μήπως είναι ένα συνονθύλευμα των δυο παραγόντων; Είμαστε μέλη μιας κοινωνίας που τείνει να εξαλείψει την υποκειμενικότητα της ομορφιάς και η πλειοψηφία παθητικά αποτελεί φερέφωνο της ιδέας αυτής. Αναπαράγει τα στερεότυπα και οριακά τα ενισχύει και επικροτεί την ύπαρξή τους. Ίσως βολεύει και καθησυχάζει να υπάρχουν συγκεκριμένα πρότυπα για να ακολουθήσουμε γιατί δεν ξέρουμε πώς να είμαστε ο εαυτός μας… Ίσως μέσα σε όλη αυτή τη μάζα έχει χαθεί η μοναδικότητα του εαυτού μας και ίσως να μην τον αποζητάμε καν πλέον γιατί απλώς έχουμε ξεχάσει την ομορφιά του ‘να είμαστε εμείς’ … Θλίβει αυτή η οπτική και θλίβει ακόμα περισσότερο ότι έτσι αντιμετωπίζεται από τους περισσότερους ανθρώπους. Αν ένας άνθρωπος τολμήσει και υποστηρίξει την ομορφιά έξω από τις ταμπέλες , τα κουτάκια και τα πρότυπα θεωρείται τρελός , υπερβολικός και οριακά αριανός. Ζητείται αφυπνιστής… Ζητείται επαναστάτης που έχει τα κότσια να ξεκινήσει έμπρακτα αυτήν την αιώνια ιδεολογική επανάσταση. Μόνος/η όμως δεν θα καταφέρει και πολλά. Στην επανάσταση χρειάζονται πολλές φωνές γιατί η μία χάνεται στο πλήθος και εξαφανίζεται. Η δύναμη του ‘εμείς’ όμως είναι ανυπέρβλητη και δύσκολα κατευνάζεται, δύσκολα κατατροπώνεται όταν είναι πραγματική.

Έχουμε σκεφτεί ποτέ πόσες βιομηχανίες θα κλείσουν αν πιστέψουμε στην ομορφιά του εαυτού μας και σταματήσουμε να κοπιάζουμε να φτάσουμε με τεχνητούς και μη θεμιτούς τρόπους όπου δεν μπορούμε, στο «τέλειο» που με θεμέλιο το συμφέρον έχει δημιουργηθεί, σε ένα «τέλειο» που μόνο τέλειο δεν είναι; Έχουμε αντιληφθεί ότι η εμπορευματοποιημένη μορφή της ομορφιάς υποκινείται από τις εταιρείες που ποντάρουν στην αδυναμία του χαρακτήρα και της πίστης και στη δίψα ο οργανισμός να υποκύπτει στους πειρασμούς και να μπλέκεται στις παγίδες που με δόλο έχουν στηθεί για να μην φτάσουμε ποτέ στο σημείο που έχουμε ανάγκη ; Έχουμε αναλογιστεί ποτέ ότι εθελούσια έχουμε καταντήσει μαριονέτες των οποίων τα νήματα κινούν με ευλάβεια επιχειρήσεις με συμφέρον καθαρά το κέρδος και εκούσια συνεχίζουμε να αναπαράγουμε αυτό το φαύλο κύκλο περί αντίληψης της ομορφιάς του εαυτού , ο οποίος ποτέ δεν έχει τέλος μόνο και μόνο επειδή πάντα θα πιστεύουμε στην αντικειμενική αντιμετώπισής της;

Από όλο αυτό το παραμύθι εμείς είμαστε που θα συνεχίσουμε να είμαστε οι ηττημένοι στο τέλος , σπαταλώντας ώρες, μέρες, χρόνια στην δόμηση του «τέλειου» και στην βαθειά ρίζωση του ανικανοποίητου στη συνείδησή μας. Οι καλοί θα είναι όσοι μας ωθούν στην επίτευξη της υποτυπώδους και εφήμερης ομορφιάς και οι κακοί θα είναι όσοι αναπαράγουν τη φωνή της λογικής. Οι κακοί θα είναι όλοι όσοι/ες έχουν το θάρρος να αρνούνται όσα τους προσφέρονται έτοιμα , όσοι/ες έχουν το θάρρος της προσωπικής τους άποψης, της αναζήτησης της αλήθειας, της άρνησης συμβιβασμού με το συνηθισμένο που απορρέει από την βολή της κοινωνίας και των ισχυρών, όσοι/ες παρακινούν πέρα από τους εαυτούς τους και το υπόλοιπο σύνολο να δει πέρα από το «δέντρο»… Να αντιμετωπίσει με διαφορετική οπτική την κατάσταση που βιώνει, να εντοπίσει και τη διαφορετική πλευρά πριν επιλέξει ποια πορεία επιθυμεί να ακολουθήσει ! Αυτή είναι η εκδοχή παραμυθιού όπως έχει γραφτεί από το συγγραφέα που ονομάζεται ‘κοινωνία'… Ίσως όμως θα έπρεπε να μας προβληματίσει αυτό… Ίσως πριν χαρακτηρίσουμε, πριν βάλουμε ταμπέλα, πριν αποφασίσουμε να καταδικάσουμε ή να επικροτήσουμε μια απόφαση, μια άποψη, μια ιδέα είναι σωστό να έχουμε στο μυαλό μας τα επιχειρήματα και των δύο οπτικών . Από εκεί και πέρα σε εμάς έγκειται η απόφαση της διαμόρφωσης μια άποψης, βασιζόμενης σε κριτήρια καθαρά υποκειμενικά σύμφωνα με τις δικές μας αξίες, ιδανικά, ηθική συνείδηση.
Μετά από όλη αυτήν την τυποποίηση τολμάμε να ζητάμε την αποδοχή από τους άλλους πρώτα – δυστυχώς – και αν έχουν απομείνει ίχνη αξιοπρέπειας μέσα μας και από τον εαυτό μας , την έκφραση αληθινών συναισθημάτων, την ειλικρινή αντιμετώπιση . Σοβαρά τώρα; Περιμένουμε να βρούμε την αγάπη και να μας αντιμετωπίσουν οι άνθρωποι όπως αξίζουμε (και αυτό συνεπάγεται της αποδοχής των ατελειών μας …). Αλήθεια όμως, τι νομίζουμε πως αξίζουμε; Ξέρουμε τι αξίζουμε; Διίστανται οι απόψεις. Κάνουμε λόγο για συναισθήματα που εννοούνται όταν εκφράζονται και δεν είναι λόγια του αέρα. Κάνουμε λόγο για ομορφιά, μα δυστυχώς εν έτει 2020 υπάρχει μια μειοψηφία που εστιάζει στην ομορφιά του μυαλού και της ψυχής. Αργά ή γρήγορα και αυτοί οι άνθρωποι οπισθοχωρούν γιατί διακρίνουν πως οι ιδέες τους δεν είναι αρκετά ισχυρές ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν σε μια κοινωνία που κατασπαράζει τους ανθρώπους της.

Η πιο κατάλληλη στιγμή αλλαγής είναι το ‘τώρα’. Αυτό είναι που είμαστε απολύτως σίγουροι/ες πως έχουμε στη διάθεσή μας και κάθε λεπτό που αφήνουμε να περνά χωρίς να το αξιοποιούμε για την προσωπική μας ανάπτυξη και κατ’ επέκταση την μεταβολή της κατάστασης που μας εμποδίζει να διαπρέπουμε είναι ένα λεπτό χαμένο. Το ‘τώρα’ είναι ο πιο κατάλληλος καιρός για να αναθεωρήσουμε για τις αντιλήψεις μας και να σπάσουμε τα δεσμά της εκούσιας δουλείας στα στερεότυπα, να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας από κάθε είδους δέσμευση που τον κρατά μακριά από την εξέλιξη και τη βελτίωση. Σταδιακά, επίμονα και υπομονετικά θα χτιστούν τα θεμέλια μια κοινωνίας από την οποία δεν θα θέλουμε να διαφύγουμε, την οποία δεν θα κατακρίνουμε για τις δικές μας επιλογές με την προϋπόθεση ότι θα έχουμε οδηγηθεί σε εκείνες με τη θέλησή μας και όχι από ανάγκη επιβίωσης και ένταξης και η οποία δεν θα καταδικάζει κάθε εξέγερση που οδηγεί στην ίδια της την εξέλιξη. Ίσως φαίνεται πολύ ιδανική κατάσταση αυτή που μόλις περιέγραψα αλλά το γεγονός ότι δεν έχουμε να χάσουμε κάτι προσπαθώντας, μας καθιστά ελεύθερους ανθρώπους και μας δίνει δύναμη και ελπίδα για να προσπαθήσουμε να θέσουμε τις βάσεις για ένα ‘αύριο’ στο οποίο συμπεριλαμβανόμαστε κι εμείς και έτσι είμαστε υπεύθυνοι/ες για την ορθή πορεία του ! Εν τέλει κανείς/μια δεν κατηγορήθηκε επειδή προσπάθησε να προσφέρει ό,τι καλύτερο μπορούσε ώστε να εξασφαλίσει μια καλύτερη ζωή και μια καλύτερη μοίρα. Διότι η μοίρα μας είναι στα δικά μας χέρια και εξαρτάται από τις δικές μας πράξεις!