Οδό Κάρπου αριθμός 49... 

Αν δεν αναγνωρίζετε τους δύο νεαρούς της φωτογραφίας, σας αποκαλύπτουμε: Μιλάμε για τα δύο αδέλφια, τον Τάκη και τον Κώστα Πετρόπουλο. Την φωτογραφία ανήρτησε ο Τάκης Πετρόπουλος με αφορμή την τιμητική εκδήλωση που έκανε η πολιτεία στον μικρό του αδελφό, τον "Νουρέγιεφ", τον άνθρωπο που μας δίδαξε μπάσκετ και ήθος, με το ΠΕΑΚ να δίνει το όνομά του στο κλειστό γυμναστήριο Κουκούλι, στη σάλα πλέον "Κώστας Πετρόπουλος". 

Ο Τάκης Πετρόπουλος έγραψε με συγκίνηση: "Ζωή σαν παραμύθι... με τα ωραία, με τις δυσκολίες, τις ατυχίες, τα λάθη, με τους καλούς και τους κακούς, με θριαμβικές νίκες και συντριπτικές ήττες (όλα μέσα είναι)... και στο τέλος η κοινωνία κάνει ταμείο για τον καθένα μας!!!".

Πέρα από την συγκινητική πτυχή της ανάρτησης του αντιδημάρχου Παιδείας και Αθλητισμού για τον αδελφό του - για να επανέλθουμε στην φωτογραφία - ξεχωρίζουν οι δύο νεαροί που φωτογραφίζονται με μια δόση ανεμελιάς και ξενοιασιάς στο φακό. 

Βρισκόμαστε στην Αθήνα, εν έτει 1972, στο διαμέρισμα όπου έμεινε ο Τάκης Πετρόπουλος ως φοιτητής του ΤΕΦΑΑ Αθηνών, μαζί με τον επίσης αθλητή του Απόλλωνα Πατρών, Κώστα Λαμπρόπουλο.

Ο Τάκης Πετρόπουλος είναι ο νεαρός με το μακρύ μαλλί και την καμπάνα, όπως το ήθελε η μόδα και η εποχή, ενώ ο διπλανός του, ο κάπως πιο μαζεμένος νεαρός με το χαμόγελο και το τζιν σακάκια χωρίς μανίκια, είναι ο μικρός του αδελφός, Κώστας Πετρόπουλος, μαθητής της Γ΄Λυκείου τότε και ένα από τα μεγάλα ταλέντα της καλαθοσφαίρισης. 

"Νουρέγιεφ" δεν είχε γίνει ακόμα ο Κώστας Πετρόπουλος, όμως είχε ξεχωρίσει και με το παραπάνω, παίζοντας μπάσκετ. Ήταν ήδη διεθνής με την Εθνική ομάδα Νέων.

Την ημέρα εκείνη που είχε βγει αυτή η φωτογραφία στο μικρό μπαλκονάκι της οδού Κάρπου, ο Κώστας Πετρόπουλος μόλις είχε επιστρέψει από ταξίδι που είχε κάνει με την Εθνική ομάδα στην Ευρώπη και είχε πάει στο διαμέρισμα του μεγάλου του αδελφού για να μείνει για λίγες μέρες και να πάρει μία γεύση από την ατμόσφαιρα που είχε τότε η πρωτεύουσα. 

Στιγμές που σίγουρα θα αναπολούν και οι δύο, αλλά και όσοι τους είχαν ζήσει από κοντά εκείνα τα χρόνια. Γιατί πέρα από τις τιμές και τις βραβεύσεις, αυτές οι μικρές στιγμές είναι που μένουν για πάντα.