Ο Τζίμης (Δημήτρης) Πολίτης είναι ένας ανήσυχος ταλαντούχος Πατρινός με πηγαίο υποκριτικό ταλέντο, που έκανε τελικά το χόμπι του δουλειά. Με στόφα των παλιών κωμικών του ασπρόμαυρου κινηματογράφου, υπηρέτησε τη σκηνή, ενώ τώρα έχει περάσει και στη σκηνοθεσία.

Με αφορμή την τελευταία σκηνοθετική του προσπάθεια στο έργο «Εγώ και ο Φρόιντ» που ανεβαίνει στη θεατρική σκηνή του Επίκεντρου+ μιλά στο patrasevents.gr για όλα. Πηγαίος και χειμαρρώδες, όπως πάντα, μας είπε για τα θεατρικά δρώμενα και το κοινό της Πάτρας.

Η παράσταση «Εγώ και ο Φρόιντ» που σκηνοθετεί, είναι μια υποτιθέμενη συνάντηση δύο διασημοτήτων, στις αρχές του 20ου αιώνα, η οποία αν είχε συμβεί στην πραγματικότητα, θα εξηγούσε τις αιτίες πολλών μεταγενέστερων ιστορικών γεγονότων.

Μιλώντας με τον Τζίμη Πολίτη δεν θα μπορούσαμε να μην τον ρωτήσουμε και για το Πατρινό Καρναβάλι, το οποίο αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή του. Στο Καρναβάλι έχει τρέξει πολλά χιλιόμετρα. Από τότε που ήταν 13 χρόνων όταν τα πληρώματα ήταν λιγοστά, μέχρι σήμερα που είναι ο παρουσιαστής του.


«Ο θεατής από το έργο θα καταλάβει πράγματα για τον μετέπειτα χαρακτήρα του Χίτλερ»

P.E.: Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση «Εγώ και ο Φρόιντ».

Τ.Π.: Είναι μια κωμωδία χαρακτήρων, σουρεαλιστική θα τη χαρακτήριζα, που βασίζεται σε μια υποτιθέμενη συνάρτηση δυο υπαρκτών ιστορικών προσώπων, η οποία όμως δεν έγινε ποτέ. Πρόκειται για τον Αδόλφο Χίτλερ, ο οποίος στην ηλικία των 30 ετών επισκέφθηκε τον δόκτορα Φρόιντ στο γραφείο του για να τον βοηθήσει στο πρόβλημα που έχει στο να κάνει έρωτα με την κοπέλα του. Στο έργο υπάρχει άλλο ένα πρόσωπο, η κοπέλα του Χίτλερ, η οποία δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο.

Το έργο υπήρχε γραμμένο από τον Miro Garvan, το οποίο εμείς το πήραμε και το διασκευάσαμε. Του προσθέσαμε κομμάτια, του αφαιρέσαμε άλλα που δεν μας άρεσαν, του αλλάξαμε το τέλος και όλα αυτά γιατί θέλαμε να έχει και δεύτερη ανάγνωση. Το κοινό από το έργο θα καταλάβει και πράγματα για τον μετέπειτα χαρακτήρα του Χίτλερ. Όλα αυτά έχουν αποδοθεί με μια σατυρική προσπάθεια διακωμώδησης της ισχυρής αυτής προσωπικότητας και το πως ο Φρόιντ αντιμετώπιζε τους ασθενείς του.

Όλο αυτό μας οδηγεί σε ένα αποτέλεσμα, το οποίο είναι ψυχαγωγικό, με αρκετά κομμάτια κωμικά, αλλά δεν είναι μόνο κωμωδία.


«Γίνονται πολύ καλές ερασιτεχνικές και όχι μόνο, παραγωγές στην Πάτρα»

P.E.: Πως βλέπετε τα θεατρικά δρώμενα στην πόλη;

T.Π.: Υπάρχει μια ευχάριστη άνθιση, η οποία δημιουργείται από την ύπαρξη αρκετών ερασιτεχνικών ομάδων, που κάποιες από αυτές κάνουν πολύ καλές παραγωγές, συνεπικουρούμενη από την αποφοίτηση των παιδιών της σχολής του ΔΗΠΕΘΕ και τα οποία αποφασίζουν να μείνουν στην Πάτρα (αρκετά φεύγουν για την Αθήνα). Αυτά τα οποία μένουν στην πόλη μας απασχολούνται στις ιδιωτικές παραγωγές που κάνουν συγκεκριμένες σκηνές όπως το Επίκεντρο+, οι Γραμμές Τέχνης, το θέατρο act, το Λιθογραφείον, το Μηχανουργείο και το ΔΗΠΕΘΕ. Όλο αυτό, λοιπόν, δημιουργεί ένα καλό κλίμα. Βέβαια εάν ρωτήσετε άλλους πιο επαγγελματίες, θα σας πουν ότι οι ερασιτέχνες κάνουν ζημιά, εγώ δεν είμαι σίγουρος γι' αυτό. Πιστεύω πως οι ερασιτέχνες ηθοποιοί συμβάλλουν πάρα πολύ στο να δει περισσότερος κόσμος θέατρο. Άτομα που πηγαίνουν σε αυτές τις παραστάσεις, επειδή παίζει κάποιος φίλος τους. Όταν ξεκινήσουν να βλέπουν θέατρο, εξοικειώνονται με αυτό, οπότε έμμεσα αυξάνει το θεατρόφιλο κοινό. 


«Από τους 250.000 κατοίκους της Πάτρας μόνο οι 15.000 παρακολουθούν τις τοπικές θεατρικές παραγωγές»

P.E.: To κοινό της πόλης ανταποκρίνεται σε αυτές τις παραγωγές;

T.Π.: Είμαστε αυτή τη στιγμή μια πόλη 250.000 περίπου κατοίκων και ο αριθμός των ανθρώπων που παρακολουθεί θέατρο είναι 10.000 με 15.000, αριθμός αποκαρδιωτικός. Δεν είναι ούτε το 10%, με εξαίρεση των παραστάσεων που έρχονται από Αθήνα με φανταχτερά ονόματα ηθοποιών που ο κόσμος πηγαίνει μαζικά. Οι άνθρωποι που βλέπουν τις τοπικές θεατρικές παραγωγές δεν ξεπερνούν το νούμερο που σας είπα.

P.E.: Από την ηθοποιία περάσατε στη σκηνοθεσία, τι είναι αυτό που σας γοήτευσε για να κάνετε αυτό το πέρασμα;

T.Π.: Μετά από 15 χρόνια που έπαιξα ερασιτεχνικά θέατρο, άρχισα να σκηνοθετώ. Aυτή είναι η τρίτη μου σοβαρή σκηνοθετική προσπάθεια (μετά τις παραστάσεις «Όταν οι γυναίκες» και «Elizadeath»). Στη σκηνοθεσία έχω βρει μια γοητεία και βλέπω πως την εμπειρία που έχω αποκτήσει μπορώ να τη μεταδώσω. Στη φετινή παράσταση θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί συνεργάζομαι με τρεις επαγγελματίες ηθοποιούς όπως η Ζαχαρή Αχιλλεοπούλου, ο Γιώργος Λογαράς και ο Πάνος Τρουμπουνέλης που με βοήθησαν να φτάσω το αποτέλεσμα που ήθελα. Οι επαγγελματίες ηθοποιοί λόγω εμπειρίας και γνώσεων κάνουν αυτό που τους λέει ο σκηνοθέτης.


«Τα τελευταία χρόνια στο Πατρινό Καρναβάλι βλέπουμε και περισσότερα "μπουλούκια"»

P.E.: Πως βλέπετε το Πατρινό Καρναβάλι του σήμερα;

Τ.Π.: Τι να σας πω για το Πατρικό Καρναβάλι… είναι η μεγαλύτερη πολιτιστική γιορτή της πόλης. Τα τελευταία χρόνια δεν θα πω πως περνάει κρίση, αλλά η γενική οικονομική κρίση είχε αντίκτυπο στην ποιότητα, αλλά και στην ποσότητα του Καρναβαλιού. Δυστυχώς οδηγούμαστε και έτσι όπως το βλέπω εγώ από τον ρόλο του παρουσιαστή, αργά και σταδιακά σε ένα Καρναβάλι όπου οι καλοί καρναβαλιστές (που φτιάχνουν άρματα και συμμετέχουν σε όλα τα δρώμενα) αποσύρονται, χωρίς να έχει δρομολογηθεί η ίδια ποσόστωση στη διάδοχη κατάσταση. Οπότε κάποια στιγμή αναλογικά θα βλέπουμε περισσότερα «μπουλούκια», αυτά που βλέπουμε στο τέλος της παρέλασης, τα οποία τους αρέσει μόνο να διασκεδάσουν. Βέβαια η διασκέδαση δεν είναι κακό, αλλά δεν τους ενδιαφέρει η διασκέδασή τους να έχει και ποιότητα, θέλουν απλά να τρέχουν στο δρόμο, με ένα ποτό στο χέρι και καπνογόνα. Δυστυχώς αυτό είναι! Αυτό δεν είναι ποιοτικό Καρναβάλι, ούτε σωστή εικόνα της παρέλασης.

P.E.: Tι θα πρέπει να αλλάξει;

T.Π.: Σε όλα τα Καρναβάλια του κόσμου βλέπουμε μια σωστή, oμοιόμορφη παρέλαση, ενώ στο δικό μας στο τέλος της παρακολουθούμε κάτι διαφορετικό. Υπάρχει μια εμπορευματοποίηση και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να φορέσουμε κάτι, να πάρουμε και ένα μπουκάλι ποτό, να καβαλήσουμε ο ένας πάνω στον άλλο και να πετάξουμε τα καπνογόνα μας. Δεν είναι αυτή η εικόνα που θέλουμε για το Πατρινό Καρναβάλι, δεν θέλουμε ένα προϊόν υποβαθμισμένο. Δεν μπορούμε έτσι να προσελκύσουμε χορηγούς για να διαφημιστούν, όταν από τις τέσσερις ώρες και κάτι που διαρκεί η παρέλαση, η μισή είναι τεράστια αριθμητικά πληρώματα… Θα πρέπει η μετάδοση να τελειώνει εκεί ή θα πρέπει μετά τα καλά (όπως λέμε γκρουπ) να βγαίνουν οι σοκολατορίχτες και μετά να ακολουθούν τα παιδιά αυτά, να διασκεδάσουν χωρίς να είναι ενταγμένα στην ροή της παρέλασης. Βέβαια αυτά είναι θέματα που θα πρέπει να λύσουν οι αρμόδιοι, εγώ απλώς καταθέτω την άποψή μου, καθώς βλέπω πως κάθε χρόνο αυξάνεται η μαζική αυτή διασκέδαση και μειώνεται η ποιοτική.