Σεβαστέ Αλέκο, αντηχεί στα αυτιά μου η πολύ κολακευτική σύσταση που έκανες προς τους χιλιάδες φίλους σου γιε εμένα…
«Είναι γιος μου τους έλεγες…» και ζητούσες να με εμπιστευτούν, όπως εμπιστεύονταν εσένα και μοιράζονταν τα φορτία των προβλημάτων τους.
Ο δικός μου οδοδείκτης και του αδελφού μου Κώστα, όταν μας πίστεψες, μας παρότρυνες και μας στήριξες να εκλεγούμε στην ηγεσία της ΟΝΝΕΔ, έχει ονοματεπώνυμο: Αλέξανδρος Καπερώνης
Σεβαστέ πνευματικέ, πολιτικέ μου πατέρα, δημόσια σ ε ευχαριστώ για όσα έκανε για εμένα και τον αδελφό μου, αλλά εκφράζω και τις ευχαριστίες των χιλιάδων ευεργετηθέντων συνανθρώπων μας.
Αλέκο φίλε, συνοδοιπόρε, συναγωνιστή των μεγάλων αγώνων για όσα πιστέψαμε για την Ελλάδα, για την ζωή, τον τόπο, τον συνάνθρωπο και την μεγάλη πατριωτική μας παράταξη.
Στέκομαι με απέραντο σεβασμό και πολλές σκέψεις μπροστά σου.
Πώς να σε αποχαιρετήσουμε, σεβαστές καλέ μου φίλε;
Με έπιασε απροετοίμαστο ο χάρος. … αφού ανήμερα στην γιορτή σου -πρώτη φορά που δεν σε βρήκα- έστειλα τις ευχές μου με τον Γιώργο σου και συμφωνήσαμε να έρθω να σε δω για να ακούσω τις πολύτιμες συμβουλές σου, σ΄ αυτό το σταυροδρόμι που για μία ακόμη φορά έχω βρεθεί.
Αλλά δεν θα του περάσει…
Γιατί δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την άταφη θωριά σου.
Την άταφη ζωή σου.
Τις άταφες και σοφές παραινέσεις και συμβουλές σου.
Κάνω την ιαματική σκέψη:
Όταν φεύγει ένας αξιοσέβαστος φίλος γινόμαστε, έστω και για λίγες μέρες, αισθητά καλύτεροι.
Πολλοί από μας, που βρισκόμαστε, σήμερα κοντά σου για το κατευόδιο, είμαστε πολύ τυχεροί.
Γιατί νιώθουμε καλύτεροι, όχι μόνο για λίγες μέρες,.
Νιώθουμε καλύτεροι μέσα στα βαθιά ρέματα του χρόνου.
Επειδή ήσουν πάντα δίπλα μας.
Να συμβουλέψεις, να προτείνεις, να υποδείξεις, να αποτρέψεις την κακοτοπιά.
Με εκείνη την σοφία που απέρρεε από την αγωγή και την πολυκύμαντη πολιτική διαδρομή σου .
Χάρη σε όσα ανάβλυζαν από την συγκρότηση και την προσωπικότητα σου:
Ήθος, αξιοπρέπεια, αίσθηση της ευθύνης, περηφάνεια, αρχοντιά, ομορφιά, ανθρωπιά.
Ισχύει, μόλις κάποιος φεύγει να δίδονται εύσημα χωρίς αποδέκτη.
Όμως εσένα δεν σε αφορά αυτός ο κανόνας, καλέ μου Αλέκο.
Είσαι και τώρα η σπάνια εξαίρεση. Όπως σπάνιος ήσουν πάντα.
Η ζωή σου χρωστάει, τώρα που ταξιδεύεις για την μακρινή και παντοτινή πατρίδα μας, πολλά περισσότερα από όσα πήρες.
Αυτά στο πολλαπλάσιο είμαστε βεβαιόπιστοι, ότι θα στα εξασφαλίσει ο δικαιοκρίτης και φιλάνθρωπος Θεός…
Τα χρωστούμενα είναι πολλά που έχεις να λάβεις….
Το ξέρουν και το ομολογούν χιλιάδες συμπολίτες και Αχαιοί, τους οποίους υπηρέτησες με αξιομνημόνευτη ανιδιοτέλεια και τους άλλαξες την ζωή.
Οι πολλοί πίνουν νερό στο όνομα σου και εύχονται «καλό παράδεισο».
Υπήρξαν και οι λίγοι που ποτέ δεν κατάφεραν να φτάσουν στο μπόι σου.
Τους εξέθεσε η ίδια η ζωή.
Τους εξέθεσε ο ενάρετος βίος σου.
Έμεινες μέχρι τέλους ασυμβίβαστος και δυστυχώς οι ασυμβίβαστοι θεωρούνται απειλή γιατί είναι διαφορετικοί, μοναδικοί και κυρίως δημιουργικοί, γιατί έχουν μια ξεκάθαρη στάση ζωής
Και εσύ ήσουν αετός και έτσι προτίμησες να ζήσεις…
Γνώριζες το κόστος της ασυμβίβαστης και περήφανης πορείας σου.
Εσύ μπήκες μπροστά και πήρες στην πλάτη σου τον Κωστή… όταν εκείνος είχε αποφασίσει να μην ξαναπολιτευτεί.
Εσύ και η παρέα σου τον στείλατε στα ψηλότερα αξιώματα…
Και όμως ποτέ δεν είπες και δεν έδειξες το παράπονο σου, για αγνώμονα συμπεριφορά…
Σε ποιον;
Σε σένα αυτή η συμπεριφορά, παρότι ήσουν από σμηνίτης στον Άραξο δίπλα στο υπέρλαμπρος αστέρι της πολιτικής.
Μόνο που δεν υπολόγισαν οι αγνώμονες ότι εσύ δεν ήσουν ετερόφωτος.
Είχες την δική σου αντίληψη για την πραγματικότητα και διατήρησες στο ακέραιο την αξιοπρέπεια σου. .
Εσύ δεν είχες ανάγκη τον τίτλο του διευθυντή., του Υπουργού.. γιατί εσύ δεν ήσουν όπως οι πολλοί που έχουν γαλουγηθεί από την κοινωνία να μην έχουν αυτοπεποίθηση, να μην πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν κάτι που να έχει πραγματική αξία και έτσι συμβιβάζονται με τους κανόνες, που τους επιβάλλει η κοινωνία προκειμένου να ξεφύγουν από το αίσθημα της αναξιότητας που τους κατακλύζει.
Δυστυχώς οι πολλοί μαθαίνουν να συμβιβάζονται να υποχωρούν να μεγαλώνουν σε ένα συγκεκριμένο σύστημα, που πρέπει να ακολουθούν πιστά και για αυτό να πηγαίνουν με την βούληση του ισχυρού της ημέρας…
Εσύ το ήξερες αυτό, αλλά το προσπερνούσες .
Ήξερες την αγνωμοσύνη.. και ένιωσες πολλές φορές, όπως ο Ιησούς, όταν είπε : «οι άλλοι 9 που;» αναφερόμενος στους λεπρούς που είχε γιατρέψει και δεν γύρισαν να του πουν ευχαριστώ…
Και σήμερα λείπουν πολλές χιλιάδες που τους άλλαξες εσύ την ζωή …αλλά νομίζουν ότι έχουν την συνείδηση τους «εξαγνισμένη» από οποιεσδήποτε τύψεις και μπορεί να θεωρούν, ότι εσύ έφταιγες που δεν γονάτισες για την καρέκλα και την εξουσία.
Είμαστε εμείς εδώ και ομολογούμε ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων την αφιλοχρήματη αντίληψη σου για τα εγκόσμια.
Την ανεκτίμητη κληρονομιά που άφησες και αυτή είναι ο κώδικας της ίδιας επαγγελματικής και κοινωνικής συμπεριφοράς που ακολουθούν τα καμάρια σου, οι δύο γιοι σου ο Ανδρέας και ο Γιώργος.
Φίλε Αλέκο, πλούσιος ήσουν μόνο σε καλοσύνη , σε προσφορά, σε αλληλεγγύη και ανθρωπιά.
Και ήξερες πάντα να ισορροπείς τα προτερήματα σου, όντας υποχρεωμένος να ασκείς με ευθυκρισία και αυστηρότητα τα διευθυντικά σου καθήκοντα δίπλα στον αείμνηστο Κωστή Στεφανόπουλο.
Ήταν η έντονη προσωπικότητα σου εκείνη, η λεβεντιά σου, η ευρυμάθεια σου και οι ικανότητες σου που σου επέτρεπαν να αντιμετωπίζεσαι, στην κεντρική πολιτική σκηνή στην περίοδο της μεταπολίτευσης ως «Υπουργός στο πλευρό του Υπουργού»
Οι Υπουργοί κάποιες φορές ακόμα και αυτός ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, να απευθύνονται σε σένα για να γίνει η δουλειά…
Και ήταν γνωστό αυτό στους «παροικούντες εν Ιερουσαλήμ», σε βαθμό που, χαριτολογώντας, πολλοί έλεγαν, ότι αν ήθελε μια χάρη ο Κωστής από τον Αλέκο το ζητούσε!
Αγαπημένε μου φίλε,
Όσοι σέβονται τον εαυτό τους και την υποχρέωση που σου έχουν, είναι σήμερα εδώ για το στερνό αντίο.
Λείπουν οι αμνήμονες και οι αχάριστοι.
Ας είναι.. Είμαστε εμείς εδώ.
Τα παιδιά σου, οι πραγματικοί φίλοι σου, η κοινωνία της Πάτρας που σε εκτίμησε και σε αγάπησε άδολα και ειλικρινά.
Φεύγεις από τον κόσμο μας.
Δεν θα φύγεις ποτέ από την καρδιά μας.
Θα είσαι πάντα εκεί. Ριζωμένος μέσα μας, όχι ως μια ανάμνηση αλλά ως βίωμα ζωής.
Αξιολάτρευτε φίλε, η παρουσία και η θλίψη μας έχει σήμερα μία φρέσκια βαθύτητα.
Έζησες περήφανα, όμορφα, ανθρώπινα.
Έκανες μεγάλο έργο προσφοράς.
Υπηρέτησες το κοινωνικό σύνολο, χωρίς ποτέ να ζητήσεις κομματικό διαβατήριο και όχι τον εαυτό σου.
Και αυτή την παρακαταθήκη άφησες και σε εμάς…
Γι 'αυτό και η θλίψη μας σήμερα έχει καταφύγιο.
Και ο θρήνος των δικών σου ανθρώπων γίνεται ύμνος.
Σε υμνούμε αξέχαστε φίλε Αλέκο και όσο ζούμε με ευγνωμοσύνη και τιμή θα αναφερόμαστε στην προσωπικότητα σου και τα έργα σου, αλλά και θα προσευχόμαστε ο καλός Θεός να σου επιτρέψει στο πολλαπλάσιο όλες τις καλοσύνες που έκανες για τους πονεμένους, καταφρονεμένους, φτωχούς συνανθρώπους μας. Καλό παράδεισο,
Και παντοτινά θα σε αγαπάμε.