Η Πάτρα μπορεί να μην είναι και τόσο έξυπνη πόλη από τη στιγμή που ακόμα δεν έχει αξιοποιήσει τουλάχιστον σε επαρκή βαθμό τα προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη σύγχρονη τεχνολογία και τις καινοτομίες της, όμως αν μη τι άλλο, είναι μοντέρνα αισθητικά. Έχει μία άλλη άποψη για την τέχνη και πρωτοπορεί πάνω σε αυτό. 

Απόδειξη πάνω στη διαπίστωση αυτή είναι και η λεκάνη που συναντάει κανείς στην συμβολή της Κανακάρη με την Κανάρη. Μην το γελάτε καθόλου. Η λεκάνη αυτή θα μπορούσε να είναι ένα έργο ντανταϊσμού που θα φιλοξενούταν σε κάποια έκθεση μοντέρνας τέχνης, με όλα αυτά τα πρωτοπόρα καλλιτεχνικά ρεύματα που έκαναν τη δική τους επανάσταση πριν από αρκετές δεκαετίες. 

Τόσο σουρεαλιστικό, τόσο αισθητικά αναρχικό. Λείπει βέβαια ένα ζωντανό δείγμα που θα μπορούσε να δείχνει την χρησιμότητα αυτού του έργου, κάτι που σίγουρα θα έχουν σκεφτεί κάποιοι περαστικοί τη νύχτα βλέποντας την στη σκιά της, τότε που η βοή της πόλης χαμηλώνει και δεν κυκλοφορεί ψυχή στο σημείο αυτό αφού εκτός των άλλων βασιλεύει το σκοτάδι. 

Όμως είναι όπως το βλέπει ο καθένας. Η τέχνη είναι υποκειμενική άλλωστε πάνω από όλα. Και στην περίπτωση της Πάτρας υπάρχει αυτός ο εσκεμμένος παραλογισμός του ντανταϊσμού, διάχυτος σε κάθε σημείο της πόλης και όχι μόνο εκεί, αλλά στους φορείς της και στους ανθρώπους της που χαρακτηρίζονται σε κάθε επίπεδο από μία αναρχία που βγάζει ένα διαφορετικό αισθητικό αποτέλεσμα. Αρκεί βέβαια να καταλαβαίνουμε από τέχνη...

(Η φωτογραφία είναι της Μυρσίνης Σκόνδρα).