Διασκέδαση
Ήταν από τις μεγάλες βραδιές που έχει ζήσει τα τελευταία χρόνια το Ρωμαϊκό Ωδείο της Πάτρας.
Μιλάμε φυσικά για την παράσταση του Προμηθέα Δεσμώτη που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο κοινό της Πάτρας, σε ένα κατάμεστο από κόσμο Ρωμαϊκό Ωδείο, ασφυκτικά γεμάτο, με αρκετούς να μη βρίσκουν θέση και να κάθονται όρθιοι και άλλους να αποχωρούν κάπως εκνευρισμένοι.
Η αλήθεια είναι ότι οι θεατές που έσπευσαν να παρακολουθήσουν την πολυαναμενόμενη παραγωγή του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου της Πάτρας, κάθονταν ασφυκτικά ο ένας δίπλα στον άλλον, παρόλο που λόγω των ημερών η πόλη είναι άδεια, κάτι που δείχνει ότι οι Πατρινοί περίμεναν με ανυπομονησία αυτή την παράσταση.
Το έργο ήταν έτσι και αλλιώς αρκετά βαρύ από τη φύση του, με διάφορα νεωτεριστικά στοιχεία που δεν αλλοίωσαν σε τίποτα το χαρακτήρα του και σεβάστηκαν το αρχαίο κείμενο του Αισχύλου.
Αυτοί που σήκωσαν το βάρος της παράστασης ήταν ο Προμηθέας, με την Κάθρυν Χάντερ, να είναι συγκλονιστική στην ερμηνεία της, αλλά και ο μεστός λόγος του Νικήτα Τσακίρογλου ως αφηγητή, που στο τέλος αποθεώθηκε από τον κόσμο, κερδίζοντας το πιο δυνατό χειροκρότημα για το σύνολο της θεατρικής του πορείας, αλλά και για την συγκεκριμένη εμφάνισή του.
Εμφανώς συγκινημένη ήταν η πρωταγωνίστρια της βραδιάς μετά το τέλος της παράστασης, κάνοντας υπέρβαση και δουλεύοντας για μήνες το ρόλο της, παρουσιάζοντας υπό τις οδηγίες του Σταύρου Τσακίρη, έναν Προμηθέα που ξέφυγε από τα δεδομένα και ήταν τουλάχιστον διαφορετικός, συγκριτικά με αυτόν που είχαμε συνηθίσει έως τώρα.
Η παράσταση έδωσε βάση στην ποιητική διάσταση του έργου του Αισχύλου, με τον Σταύρο Τσακίρη στη σκηνοθεσία να κατευθύνει μαεστρικά την φαντασία του θεατή, μέσα από διάφορα εγχειρήματα που πάντρευαν το κλασικό με το μοντέρνο. Η μουσική έδενε αρμονικά με την ιδιοσυστασία του έργου, σκιαγραφώντας τη μεγαλοπρέπεια, το δέος και την επιβλητικότητα του Αισχύλου.
Το τέλος με το δημοτικό τραγούδι, μετά την άρνηση του Προμηθέα να πειστεί από τον τρισυπόστατο Ερμή να αλλάξει την στάση του, έμοιαζε να θέλει να περάσει ένα συμβολικό μήνυμα, ταυτίζοντας την οικουμενικότητα του έργου με το ελληνικό παραδοσιακό στοιχείο, αλλά και την αγωνία του ανθρώπου, τη διαχρονική του προσπάθεια να ξεπεράσει τους φόβους και τα πάθη του, ζώντας αληθινά ελεύθερος.
Το έργο λοιπόν έρχεται για να ταυτίσει στο τέλος του τον ελληνισμό με την αγωνία και την προσπάθεια του ανθρώπου να ζήσει ελεύθερος, μια προσπάθεια όχι μόνο αιώνια και διαχρονική, αλλά και οικουμενική, με τον ελληνισμό, όμως, μέσα από το πνεύμα και τις ιδέες του να είναι μπροστάρης αιώνες στον αγώνα αυτόν, δίπλα στον άνθρωπο.
Όλα αυτά βέβαια είναι υποκειμενικά και εξαρτώνται από το πως βλέπει κανείς την παράσταση και τις πτυχές της. Το αντικειμενικό είναι ότι εισπρακτικά η παραγωγή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας, αν συνεχίσει έτσι, θα σπάσει κάθε ρεκόρ των τελευταίων ετών.
Μόνο από τις δύο παραστάσεις στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου οι θεατές έφτασαν τις 17.000, ενώ το βράδυ της Δευτέρας αν λάβει υπόψη του κανείς ότι ο κόσμος ήταν τουλάχιστον 1.100 με 1.200 τότε έχουμε και λέμε ότι σε τρεις μόνο παραστάσεις είδαν τον Προμηθέα της Πάτρας, πάνω από 18.000 θεατές.
Θα δείξει όμως και η πορεία, αφού η περιοδεία του έργου ξεκινά ουσιαστικά μετά τον Δεκαπενταύγουστο. Πάντως για την ώρα ο Προμηθέας Δεσμώτης με τη συγκλονιστική Κάθρυν Χάντερ και τους υπόλοιπους συντελεστές ανεβαίνουν και απόψε στο Ρωμαϊκό Ωδείο της Πάτρας, ανάβοντας την θεατρική φλόγα του κοινού της πόλης.
