Όντας πολύ ανυπόμονη για τη θεατρική παράσταση «Λωξάντρα», που φέτος κάνει περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, μπήκα σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο και αγόρασα το ομώνυμο μυθιστόρημα της Μαρίας Ιορδανίδου από τις εκδόσεις Εστία.

Πλέον τις διακοπές μου τις κάνω στο βουνό, στην πόλη μου, την Κοζάνη. Όταν έφτιαχνα τη βαλίτσα, έριξα και το βιβλίο για να μου κρατάει συντροφιά. Ένα βιβλίο που διαβάζεται εύκολα και είναι πολύ ευχάριστο. Κι έτσι, όπως είχε δροσίσει τις τελευταίες μέρες, ήταν ό,τι έπρεπε. Καθόμουν στο μπαλκόνι με μια ζακέτα ριγμένη στις πλάτες μου και ταξίδευα στην Πόλη στα τέλη του 19ου αιώνα-αρχές του 20ου.

Έμπαινα στο σπίτι της πληθωρικής και καλόκαρδης Λωξάντρας και ετοίμαζα μαζί της το τραπέζι για όλα τα μέλη της μεγάλης της οικογένειας. Ακολουθούσα τον Ταρνανά, μιλούσα με την Ελεγκάκη, χάιδευα τη γάτα, τάιζα τα σκυλιά, κρεμόμουν απ΄ το παράθυρο, έπαιρνα το βαπόρι, έπινα αγιασμό από την Παναγιά την Μπαλουκλιώτισσα, άκουγα τους πόνους και τους καημούς, γελούσα στις χαρές.

Την «Λωξάντρα» την είχα διαβάσει χρόνια πριν. Κι όμως ήταν σαν αυτό το μυθιστόρημα να μην το είχα διαβάσει ποτέ ξανά. Τόσο πολύ το ευχαριστήθηκα, που το άφησα πίσω μου. Γιατί σε όσους έλεγα, διαβάζω την Λωξάντρα, μου έλεγαν, θέλω κι εγώ, το θυμάμαι απ΄ την τηλεόραση!

Τώρα ετοιμάζω τη βαλίτσα μου για να επιστρέψω στην Πάτρα. Και μόλις φτάσω, θα πάω στο Ρωμαϊκό Ωδείο. Η "Λωξάντρα" θα ανέβει στη σκηνή. Κι ό,τι διάβασα, θα το δω να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μου.

Τόσο σίγουρη είμαι.

Αχ, και να ‘χα ντολμαδάκια και γλυκό του κουταλιού τριαντάφυλλο φτιαγμένο απ΄ τα χεράκια της! 

Η Λωξάντρα δεν διαβάζεται με άδειο στομάχι.