Μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου

Και να σκεφτείς πού θα ήθελες να είσαι;

Εκεί ανήκεις… Και αν δεν είσαι εκεί άνοιξε τα μάτια σου,

Κάνε ένα βήμα και μην στερείς άλλο την ευτυχία που επιθυμείς.

Είναι κρίμα, γιατί εκεί ανήκεις. 

Τούβε, Χρ. (2017). Το μονοπάτι της αλήθειας 33. 

 

Διαβάζοντας το βιβλίο του Χρήστου Τούβε ξεχώρισα το Μονοπάτι νούμερο 7. Άφησα για λίγο στην άκρη το βιβλίο κι έκλεισα τα μάτια. Ο νους μου έτρεξε σε μέρες δύσκολες που ένιωθα ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω, σε μέρες που με πίεζε ο χρόνος, σε μέρες που όλα με έκαναν να χάνω το κουράγιο μου και την πίστη μου σε μένα. Αυτές τις μέρες η μόνη μου ελπίδα ήταν να σκέφτομαι πού θέλω να φτάσω, τι θέλω να πετύχω, πώς θα συνεχίσω. Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα να βλέπεις μικρές χρυσές φωτεινές λάμψεις να ξεπροβάλλουν μέσα στο χάος. Πιάνεσαι απ’ αυτές και μεμιάς οι σκέψεις σου αλλάζουν. Γλυκαίνει το μέσα σου. Ξέρεις πόσο ωραίο είναι να βγαίνεις από τη μαυρίλα, που σε καίει;

Και νά που οι πέντε αυτές γραμμές από το βιβλίο του Χρήστου Τούβε «Το μονοπάτι της αλήθειας 33» ήρθαν να μου υπενθυμίσουν πως είναι χρέος προς τον εαυτό μου, τον άνθρωπό μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου να προσπαθώ για το καλύτερο. Να είμαι κυνηγός ονείρων. Γιατί μόνο εάν είμαι ευτυχισμένη εγώ, θα μπορώ να είμαι δίπλα στους ανθρώπους που νοιάζομαι κι αγαπώ. Αλλιώς θα με χάσω. Στο πρόσωπό μου θα βλέπω μία άλλη που δεν θα μου μοιάζει καθόλου. Και είναι κρίμα, γιατί ανήκω αλλού.

«Είναι κρίμα, γιατί ανήκεις αλλού», μου υπενθύμισε το Μονοπάτι νούμερο 7.

Μόλις πιάσεις αυτό το βιβλίο στα χέρια σου είμαι σίγουρη ότι από το μονοπάτι που πέρασε ο Τούβε, θα έχεις περάσει κι εσύ και τότε θα πεις:

Τελικά, αυτό το βιβλίο με ξέρει πιο πολύ απ΄ τον καθένα!