Ομιλία της Αναπληρώτριας Υπουργού Εξωτερικών Σίας Αναγνωστοπούλου στην Ολομέλεια της Βουλής κατά τη συζήτηση για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Συγκεκριμένα αναφέρει:

"Εχθές γιορτάσαμε την ημέρα της Ευρώπης και το τέλος του φασισμού. Δεν ήταν μόνο το τέλος του φασισμού. Ήταν και το τέλος σε ό,τι οδήγησε στον φασισμό, την πείνα, τον πόλεμο, αυτόν που οδήγησε στην προσφυγιά και στην καταρράκωση εκατομμυρίων ανθρώπων. Οι λαοί τότε αποφάσισαν ένα πράγμα, ότι δηλαδή για να μην υπάρξει ξανά πόλεμος, πρέπει να υπάρξει ισότητα των λαών μεταξύ τους, ισότητα μέσα στα ίδια τα κράτη. Ένα άλλο ρεύμα, βέβαια, είπε ότι πρέπει να γίνει μία Ευρώπη η οποία θα ελέγχει το μέλλον αυτής της περιοχής.

Αυτά τα δύο νήματα που το καθένα ξεκινούσε από μακριά προπολεμικά, συγκρούονταν και συγκρούονται μέχρι σήμερα, με διαφορετικούς τρόπους αλλά η ουσία είναι μία: ισότητα των λαών μεταξύ τους, μη ισότητα και ανταγωνισμός και έλεγχος από κάποιες ισχυρές δυνάμεις.

Αναρωτιέστε συνέχεια, αγαπητοί και αγαπητές συνάδελφοι της Αξιωματικής –και όχι μόνο- Αντιπολίτευσης, πώς κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ σ' αυτήν την Ευρώπη να βγάλει ένα άλλο πρόσωπο, πώς κατάφερε να έχει μία δικιά του πολιτική ή να τον αποδεχθεί η Καγκελάριος Μέρκελ. Ως εξηγήσεις βρίσκετε είτε ότι πουλήσαμε τη Μακεδονία και γι' αυτό μας έδωσε τις συντάξεις, είτε γιατί κάναμε αυτό, είτε γιατί κάναμε στροφή, είτε οτιδήποτε άλλο.

Θα σας εξηγήσω, όμως, με πολύ απλά λόγια τι ακριβώς έχει γίνει. Το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ έγινε ένα σημαντικό πράγμα. Για πρώτη φορά μετά από τα χρόνια της κρίσης –και μετά από πολλά χρόνια, θα έλεγα- μία πολιτική δύναμη στην Ευρώπη υποχρέωσε κάποια κράτη να δουν αυτήν την κοινωνία, να δουν κι αυτόν τον λαό και όλους τους άλλους λαούς της Ευρώπης, να δουν ότι αυτό που είχαν επιβάλει ως τη μόνη λύση και ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, μπορεί να υπάρχει κι ένας άλλος δρόμος. Είδαν ότι οι Έλληνες δεν είναι οι τεμπέληδες του νότου. Προσπαθήσαμε να φύγουν από αυτά τα στερεότυπα και να δουν ότι υπάρχει μία κοινωνία που υποφέρει από τις δικές τους νεοφιλελεύθερες πολιτικές και διεκδικεί αυτά που δικαιούνται όλες οι κοινωνίες.

Αυτό ήταν η πρώτη ρωγμή. Και ήταν μία σημαντική ρωγμή, την οποία δεν θέλετε να δείτε. Και είναι σημαντική ρωγμή γιατί για πρώτη φορά δεν παίχτηκαν μόνο στις Βρυξέλλες, στα κλειστά δωμάτια και στα κλειστά σαλόνια οι πολιτικές, αλλά παίχτηκαν και στους δρόμους και στις γειτονιές και με τους άλλους λαούς της Ευρώπης.

Ο κ. Βέμπερ, προχθές, στα μέτρα που ανακοίνωσε ο Πρωθυπουργός απάντησε αμέσως και άμεσα με μία φράση που είναι χαρακτηριστική αυτής της πολιτικής ομάδας και εσωτερικά σε κάθε κράτος και συνολικά στην Ευρώπη. Είπε ότι δεν θα πληρώνουν οι άλλοι λαοί τους Έλληνες –προσέξτε τις διατυπώσεις- και ότι εμείς δεν θα είμαστε υπέρ της ευρωπαϊκής ασφάλισης για την ανεργία. Τι είπε με άλλα λόγια; Είπε αυτό που λέει ο πιο σκληρός νεοφιλελευθερισμός στην Ευρώπη, δηλαδή ανταγωνισμός των λαών μεταξύ τους –αν είστε ανταγωνιστικοί, έχει καλώς, αν δεν είστε ανταγωνιστικοί, να πάτε να πνιγείτε- και, δεύτερον και κυριότερο, «Δεν θέλουμε τίποτα που να εξασφαλίζει ισότητα όλων των ευρωπαϊκών λαών μεταξύ τους». «Ανταγωνισμός», δηλαδή, η λέξη.

Η πρώτη μάχη, λοιπόν, που δόθηκε στην Ευρώπη ήταν ανάμεσα στην ισότητα και στον ανταγωνισμό και αυτή τη μάχη δεν έληξε με την καλύτερη δυνατή επιτυχία για μας. Έγινε, όμως, κάτι πολύ σημαντικό κι εγώ και από αυτό το βήμα και από παντού θα το διεκδικώ πάντα. Κάποιες σοσιαλιστικές δυνάμεις ήταν υποχρεωμένες να ξαναγυρίσουν να δουν την κοινωνία, τις κοινωνίες τους. Κάποιες σοσιαλιστικές δυνάμεις ήταν υποχρεωμένες να συνομιλήσουμε ξανά με την ιστορία και τις ρίζες τους και άρχισαν να αλλάζουν, να παίρνουν στροφή. Εκεί που είχαν ταυτιστεί και είχαν προδώσει τις κοινωνίες και την ίδια τους την ιστορία, υποχρεώθηκαν να κάνουν αυτές τη στροφή και όχι εμείς. Και ήταν πάρα πολύ σημαντικό και φαίνεται τώρα. Αρχίζει να φαίνεται τώρα πόσο σημαντικό ήταν.

Κάποιες δυνάμεις, ακόμα και από τα δεξιά, όταν είδαν το φάσμα που φασισμού να ανεβαίνει μ’ αυτόν τον τρόπο, υποχρεώθηκαν να κάνουν ένα βήμα πίσω, γιατί η πολιτική αυτό είναι. Δεν είναι κλειστά σαλόνια και ποιους έχουμε φίλους να μας χτυπάνε στην πλάτη και να κανονίζουμε οι φίλοι μεταξύ μας. Είναι τι γίνεται στο πεδίο της κοινωνίας και πού συγκρούονται ιδεολογικά και πολιτικά οι δυνάμεις. Αυτό υποχρεώσαμε στην Ευρώπη να γίνει: ισότητα, λοιπόν, των λαών.

Το δεύτερο είναι η δημοκρατία ανάμεσα στους λαούς. Ό,τι λόγο έχουν οι Έλληνες έχουν και οι Πορτογάλοι, έχουν και οι Ισπανοί, έχουν και οι Γάλλοι, έχουν όλοι οι άλλοι. Κι αυτό επίσης ήταν δύσκολο, γιατί κανένας δεν είχε αντιδράσει. Μάλιστα, όχι απλώς δεν είχε αντιδράσει, αλλά δεν είχε πει ότι αυτά τα μνημόνια πάνω απ' όλα υπονομεύουν την ίδια τη δημοκρατία της Ευρώπης με τον τρόπο που γίνεται η έμπνευσή τους, η σύλληψή τους και με τον τρόπο που εφαρμόζονται.

Εμείς έχουμε ένα πράγμα που δεν έχετε εσείς. Στην Ευρώπη δεν βλέπουμε μόνο τη Γαλλία του λαμπερού Παρισιού. Στην Ευρώπη βλέπουμε τη Γαλλία των προαστίων της, των μη προνομιούχων γειτονιών της. Βλέπουμε το Παρίσι της Κομμούνας και του Μάη του 1968. Στο Βέλγιο δεν βλέπουμε μόνο τις Βρυξέλλες των τεχνοκρατών. Βλέπουμε το Βέλγιο των ανθρακωρύχων, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων προέρχονται από την ελληνική κοινότητα του Βελγίου. Στη Γερμανία το ίδιο και σ' όλες τις χώρες το ίδιο. Μ’ αυτούς συνομιλούμε και μ’ αυτούς θέλουμε να φέρουμε σε επαφή τη δικιά μας κοινωνία, μ’ αυτούς τους λαούς γιατί έχουν τα ίδια πάθη, τις ίδιες διεκδικήσεις και τα ίδια προβλήματα. Δεν θέλουμε να βάζουμε σε ανταγωνισμούς τους λαούς μεταξύ τους.

Άρα, λοιπόν, το να στηρίζει κάποιος τον κ. Βέμπερ είναι ανοιχτή ομολογία για το τι ευρωπαϊκή πολιτική θέλουμε. Κι αυτές οι ευρωπαϊκές εκλογές είναι η πιο κρίσιμες που γνώρισε η μεταπολεμική Ευρώπη, γιατί όχι μόνο φασισμός παίζεται, αλλά και όλα αυτά που έχουν οδηγήσει στον φασισμό.

Θα ήθελα να πω για αυτήν την Ευρώπη, στην οποία ανήκει κι αυτή η κοινωνία. Ανήκω σε ένα κομμάτι της Αριστεράς που πάντα ήταν με την Ευρώπη. Πάντα ήταν υπέρ της Ευρώπης, γιατί θεώρησε ότι είναι το γήπεδο της ιστορίας στο οποίο μπορούμε να παίξουμε και να συναντηθούμε με τους λαούς. Θα μπορούσα να πω πάρα πολλά, αλλά θέλω να συγκρατήσουμε αυτά τα δύο σημεία, την ισότητα και τη δημοκρατία. Και η μάχη είναι ανηλεής. Η μάχη δεν τελειώνει ποτέ σε μία στιγμή. Στην ιστορία κρατάνε δεκαετίες αυτές οι μάχες.

Το προοδευτικό δημοκρατικό και αριστερό μέτωπο που δημιουργείται και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωση, την αξιοπρεπή επιβίωση των λαών και της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού λαού, αλλά και όλων των λαών της Ευρώπης. Μην ψάχνετε, λοιπόν, να βρείτε σε συναλλαγές, σε κλειστά δωμάτια το τι έγινε. Ψάξτε να δείτε τι κινητοποίησε και τις ίδιες τις κοινωνίες της Ευρώπης και τις πολιτικές δυνάμεις, κυρίως τους σοσιαλιστές.

Θέλω να φτάσω λίγο σε αυτά τα θλιβερά που ειπώθηκαν αυτές τις μέρες. Είμαι υπέρ της σκληρής πολιτικής αντιπαράθεσης, γιατί η δημοκρατία αυτό είναι, ακόμα και με προσωπικές αναφορές.

Παρά το γεγονός ότι ως χαρακτήρας και ως πρόσωπο, ως ψυχοσύνθεση δεν είμαι της προσωπικής αντιπαράθεσης, αλλά είμαι της ιδεολογικής και πολιτικής, παρόλα αυτά όμως το δέχομαι στον πολιτικό διάλογο, γιατί ο κ. Μητσοτάκης προχθές αποκάλυψε αυτό. Άκουσα διάφορους από εμάς να λένε ότι τους δημιούργησε έκπληξη. Εμένα τίποτα δεν μου δημιουργεί έκπληξη από τη στιγμή που ο κ. Σαμαράς τον Γενάρη του 2015 δεν παρέδωσε όπως θα έπρεπε να κάνει, όπως απαιτούν οι θεσμοί, το θεσμικό μας πλαίσιο, την εξουσία.

Όμως, ο κ. Μητσοτάκης προχθές ξεπέρασε κάτι. Το είπε και ο κ. Φίλης. Εντάξει οι ζωντανοί μεταξύ τους να φαγωθούν. Έχουν και το περιθώριο της άμυνας. Το να κραδαίνει κανείς τους νεκρούς μέσα σε αυτή την Αίθουσα, αυτό είναι κάτι που δείχνει πόσο το λούστρο του πολιτισμού, πόσο το λούστρο της ευπρέπειας είναι πάρα πολύ επιρρεπές να φύγει, όταν κάποιος αισθάνεται ότι τα συμφέροντά του απειλούνται. Και αυτό είδαμε προχθές εδώ, στη Βουλή και ελπίζω να μην επαναληφθεί.

Ο καθένας χρησιμοποιεί τα όπλα του. Εμείς σε αυτή τη μάχη χρησιμοποιήσαμε πολιτικά και ιδεολογικά όπλα. Ακόμα και όταν το ύφος του Πολάκη, του ενός, του άλλου τάραζε κάποιους, πολιτικά και ιδεολογικά ήταν τα όπλα, δεν ήταν προσωπικής κατεδάφισης. Έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτό.

Ναι, κύριε Λοβέρδο. Μην κουνάτε το κεφάλι σας, γιατί εγώ ήμουν μέσα σε αυτή τη Βουλή, όταν μια πρώην Βουλευτής μας καταφέρθηκε σε Βουλευτές των κομμάτων σας με αναξιοπρεπή τρόπο. Ήμουν η πρώτη που σηκώθηκα και τη σταμάτησα.

Να ξεχωρίσουμε, λοιπόν, την πολιτική αντιπαράθεση από το φέρνω τους νεκρούς όπως μου υπαγορεύουν για να μπορέσω να τα βγάλω πέρα.

Είχατε υπολογίσει ότι η Συνθήκη των Πρεσπών θα βουλιάξει τον ΣΥΡΙΖΑ και την Κυβέρνηση. Δεν έγινε έτσι και δεν έγινε για έναν απλό λόγο -θα τα πει, βέβαια, ο κ. Κοτζιάς, ο οποίος τα ξέρει καλύτερα από εμένα- διότι όλα έγιναν στο φως του ήλιου, κατάλαβε ο ελληνικός λαός ότι καμία Μακεδονία δεν πουλήθηκε, τίποτα δεν πουλήθηκε. Απλώς φύγαμε από μια μεγάλη αδράνεια που στοίχιζε σε αυτή τη χώρα, για να έρθω στον κ. Κουμουτσάκο που άρχισε να μας λέει τα διάφορα για την Τουρκία. Δεν μας λέει τι θα έκανε, αλλά μας είπε τα διάφορα για την Τουρκία.

Η ερμηνεία μας και η πολιτική μας θέση και για την Τουρκία και για την περιοχή είναι απολύτως σωστή. Δεν μπορείς να έχεις μια τεράστια αναταραχή στη γειτονιά σου και εσύ να αφήνεις άλυτα προβλήματα παντού και να έχεις ως πολιτική αυτό που είχες και στην Ευρώπη: Κλειστά σαλόνια, με τον κουμπάρο και τον φίλο να λύσω τα προβλήματα. Δεν γίνεται έτσι. Πρέπει να κινητοποιούνται οι λαοί, όταν λύνονται τα προβλήματα, ειδικά της εξωτερικής πολιτικής. Και με τις Πρέσπες έγινε αυτό και δεν είναι ταυτοτικό πρόβλημα, αλλά εκεί είναι απλά μαθήματα διεθνούς δικαίου, που δεν θέλω να δώσω από αυτό το Βήμα της Βουλής.

Το τι απέδειξε ότι η πολιτική μας και η ερμηνεία της ήταν σωστή ήταν η απόφαση που πάρθηκε χθες από τους Ευρωπαίους ηγέτες στο Σίμπιου της Ρουμανίας και από τον Κύπριο Αναστασιάδη και από τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, αλλά και από όλους τους ηγέτες για τις προκλητικές κινήσεις της Τουρκίας στην περιοχή της Κύπρου και της Ανατολικής Μεσογείου.

Τα μαθήματα, λοιπόν, περί εξωτερικής πολιτικής και «δεν σας έχουμε εμπιστοσύνη για την εθνική πολιτική» μετά από τόσα χρόνια αδράνειας πρέπει να σταματήσουν.

Θέλω να τελειώσω, λέγοντας ένα πράγμα. Επειδή στις 26 Μαΐου παίζονται οι πιο κρίσιμες ευρωπαϊκές εκλογές, θέλουμε να έχουμε έναν Βέμπερ και τις δυνάμεις που εκπροσωπούν ως ευρωπαϊκοί λαοί; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα για μένα. Θέλουμε τον ανταγωνισμό ανάμεσα στους λαούς; Θέλουμε τα στερεότυπα και αυτό τον χυδαίο πόλεμο που γίνεται ανάμεσα στους λαούς μέσω κάποιων εφημερίδων και πολιτικών δυνάμεων, με χαρακτηριστικά του τύπου «οι τεμπέληδες, οι έτσι, οι αλλιώς» ή θέλουμε αυτούς τους λαούς να βρεθούν επιτέλους αλληλέγγυοι, να έχουμε ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλισης κατά της ανεργίας, ευρωπαϊκό κατώτατο μισθό, μηχανισμούς δηλαδή και θεσμούς οι οποίοι θα φέρουν τους λαούς για να διεκδικούν μαζί; Αυτό παίζεται και αυτή τη μάχη εμείς θα δώσουμε. Δεν θα δώσουμε καμία άλλη μάχη".


ΣΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ-ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΒΟΥΛΗΣ ΓΙΑ ΨΗΦΟ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ 10-5-2019