Ο Χρήστος Πετρόπουλος και η Ρία Γιαννοπούλου έχουν αγάπη για τη φωτογραφία και για τις φωτογραφικές εξερευνήσεις.

Αυτή η αγάπη τους έκανε να δημιουργήσουν μία σελίδα στο instagram, την "Blightsublime" που σίγουρα ξεχωρίζει και διαφέρει από τις υπόλοιπες, βάζοντας σε πρωταγωνιστικό ρόλο εγκαταλειμμένα σημεία της Πάτρας και αναδεικνύοντας την γοητεία και την ομορφιά τους.

Σημεία που έχουν μείνει ξεχασμένα στο χρόνο και που όμως έχουν ένα ύφος κλασικό, το οποία σίγουρα θα μπορούσαν  να αξιοποιηθούν τη σύγχρονη εποχή και να φανούν λειτουργικά για την πόλη.

Μια πόλη που σε πολλά σημεία της μοιάζει να είναι και αυτή εγκαταλειμμένη στον χρόνο, έχοντας εμφανή σημάδια της βιομηχανικής της ακμής, μιας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, με δεκάδες κτίρια να μας την θυμίζουν, έχοντας μετατραπεί πλέον σε ζωντανά στοιχεία μιας παρατεταμένης παρακμής της. 

Από όποια άποψη και να το κοιτάξει κανείς η Πάτρα είναι η ιδανική πόλη για urban explorations και οι δύο χομπίστες (κατά κύριο λόγο) φωτογράφοι, έρχονται για να αναδείξουν την ιδανικότητα αυτή, μέσα από την σελίδα τους. 

Γιο τον Χρήστο Πετρόπουλο η αγάπη για του για την φωτογραφία ξεκίνησε από το γυμνάσιο. "Θυμάμαι όταν παρακαλούσα για χαρτζιλίκι για να αρπάξω ένα 24αρι φίλμ από το περίπτερο πριν μπω τελευταίος στο πούλμαν για την σχολική εκδρομή" τονίζει.

Η Ρία Γιαννοπούλου ξεκίνησε να φωτογραφίζει  από τότε που έπεσε στα χέρια της η παλιά Polaroid του παππού της.  "Τις πρώτες μου φωτογραφίες τις έβγαλα 10 χρονών" μας λέει. 

Ο Χρήστος Πετρόπουλος είναι καθηγητής αγγλικών, ενώ δουλεύει ως σκηνοθέτης στον διαφημιστικό τομέα. Από την άλλη η Ρία Γιαννοπούλου σπουδάζει μηχανικός Η/Υ στο πανεπιστήμιο Πατρών.  "Στον ελεύθερό μου χρόνο φωτογραφίζω ότι μου κεντρίζει το ενδιαφέρον" αναφέρει. 


Σκοπός της σελίδας τους είναι να αναδείξουν την γοητευτική πτυχή της παρακμής. Ο Χρήστος Πετρόπουλος τονίζει πάνω σε αυτό: "Με το blightsublime μπήκαμε δειλά δειλά στο urbex community, μια τεράστια παγκόσμια κοινότητα από αστικούς εξερευνητές που χαρακτηρίζεται από ταλέντο, αλληλεγγύη, συνεργασία, ομαδικό πνεύμα και αστείρευτη διάθεση για εξερεύνηση και περιπέτεια.

Και από απίστευτες φωτογραφίες απ΄όλες τις γωνίες του κόσμου. Από την πλευρά μας αποτυπώνουμε τη γοητεία της παρακμής στην δική μας πλευρά του πλανήτη".  "Για μένα το blightsublime είναι μια καταγραφή περασμένων μεγαλείων του τόπου μας, πριν χαθούν για πάντα. Πάντα όμως παρμένα από μια διαφορετική γωνία από αυτήν του μέσου περαστικού" αναφέρει η Ρία Γιαννοπούλου. 

Το ενδιαφέρον τους για τα εγκαταλειμμένα σημεία της Πάτρας και όχι μόνο ξεκίνησε με διαφορετικό τρόπο για τον καθένα. "Το ενδιαφέρον μου για τα ερείπια και την παρακμή ξεκίνησε το 2009, όταν έκανα location scouting για την ταινία μου SUBCONSCIOUS (2010), η οποία γυρίστηκε στην Πάτρα και σε διάφορες παρακμασμένες τοποθεσίες" αναφέρει ο Χρήστος. 

Από την άλλη για την Ρία το vintage είναι ένας ύφος και ένα στυλ που υπάρχει για αυτή και σε άλλες πτυχές της ζωής της. "Βρίσκω κάποιους από τους απόηχους του παρελθόντος να αποτελούν μοναδικά φωτογραφικά θέματα. Γενικά μου αρέσει to vintage, ακούω βινύλιο σπίτι μου και μου λατρεύω το ασπρόμαυρο στις ταινίες και στις φωτογραφίες" τονίζει. 


Η παρακμή μπορεί να έχει ένα γοητευτικό χρώμα και ύφος, μόνο που την ομορφιά αυτή οκαθένας την βλέπει με τον δικό του μοναδικό τρόπο.

"Η παρακμή είναι αρχικά όπως την βλέπει το γυμνό ανθρώπινο μάτι, για κάποιους απλά μια σάπια λαμαρίνα που πρέπει κάποιος να μαζέψει, για μας ένας θρύλος του παρελθόντος που σαπίζει με χάρη, ένα με την φύση. Στις φωτογραφίες μας δίνουμε την απόχρωση που εμείς θέλουμε" τονίζει ο Χρήστος. 

Για την Ρία η ομορφιά της παρακμής είναι κάπως διαφορετική και τονίζει: "Τα γήινα χρώματα και της σκουριάς. Είναι δυνατές και διαχρονικές αποχρώσεις. Αντιστέκονται στον χρόνο, αν και η έκβαση είναι αναπόφευκτη". 

Όσο για την Πάτρα; Το είπαμε και εμείς στην αρχή.  "Είναι ένας ιδανικό μέρος για φωτογραφικές εξερευνήσεις. Είναι μια πόλη εμποτισμένη στο παρελθόν"  συμφωνεί ο Χρήστος Πετρόπουλος και η Ρία Γιαννοπούλου προσθέτει: "Είναι μια σπουδαία πόλη, την αγαπάμε, είναι ο τόπος μας, αλλά φέρει και μια δόση παρακμής και εγκατάλειψης. Αγαπάμε τα ελαττώματα μας και τα μετατρέπουμε σε τέχνη".