Ανακοίνωση του εργατικού σχήματος «ΛΑΝΤΖΑ» για τις επερχόμενες εκλογές του σωματείου σερβιτόρων. Σε αυτήν αναφέρει: "Την τελευταία δεκαετία έχουμε γίνει μάρτυρες της πιο βάρβαρης επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα. Όσα κατακτήθηκαν με αγώνες των εργαζομένων εξανεμίστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες, δημιουργώντας ένα μαύρο τοπίο για την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, αυτή του εργαζόμενου κόσμου. Οι συνεχείς μειώσεις μισθών που οδηγούν την μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων κάτω από το όριο της φτώχειας, το χτύπημα στο ασφαλιστικό, και η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας έστρωσαν το χαλί για ένα πρωτοφανές ξεζούμισμα των εργαζόμενων, για την ένταση της εργασιακής εκμετάλλευσης στο όνομα του ξεπεράσματος της κρίσης. Για να κάνει με λίγα λόγια «οικονομία» το κεφάλαιο, να διευκολυνθούν οι επιχειρήσεις, και να γλιτώσουν έξοδα που για κάποιους είναι περιττά, ώστε άμεσα να μπορούν να αυξήσουν εκ νέου τα κέρδη τους. Για να μπορέσουν οι εργοδότες, αξιοποιώντας τα αυξημένα ποσοστά ανεργίας, να περιορίσουν τις αντιδράσεις των εργαζόμενων, να τους έχουν σε ένα καθεστώς τρομοκρατίας υπό τον φόβο της απόλυσης και κατόπιν της ανεργίας, για να μπορούν να αυθαιρετούν και να προβάλουν τα συμφέροντα τους χωρίς καμία αντίσταση. Μια τέτοια κατάσταση εργοδοτικού δεσποτισμού και εργασιακής ανασφάλειας φαίνεται να ισχύει πολύ περισσότερο στον κλάδο του επισιτισμού. Άλλωστε πάνω σε αυτό το πλαίσιο της κακοπληρωμένης και ανασφάλιστης εργασίας, των μαύρων μεροκάματων και των «μισών ενσήμων» , του πρωτοφανούς ξεζουμίσματος κατά τη διάρκεια της τουριστικής σεζόν, φαίνεται χρόνο με το χρόνο να αυξάνονται τα κέρδη του τουριστικού και επισιτιστικού τομέα, την ίδια ώρα που η τσέπη των εργαζόμενων γεμίζει με ψίχουλα.

Φαίνεται να πετυχαίνουν τον στόχο τους και τα συγχαρητήρια πρέπει να αποδοθούν σε όλους όσους έβαλαν πλάτη για την εφαρμογή αυτού του σχεδίου. Ο λόγος για όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις που λίγο ως πολύ έβαλαν η κάθε μία το λιθαράκι της για αυτήν την επίθεση που μαζί με ΕΕ και ΔΝΤ σχεδίασαν στα χρόνια της κρίσης. Μαζί με αυτούς όμως, αξίζει να αναφερθούν και ήρωες που μένουν στη αφάνεια , οι ξεπουλημένες-γραφειοκρατικές ηγεσίες των Γ.Σ.Ε.Ε- Α.Δ.Ε.Δ.Υ, αυτές που έμαθαν να δρουν προς όφελος της εργοδοσίας, βάζοντας τις εργατικές ανάγκες στην άκρη, υιοθετώντας την λογική της μεταμνημονιακής ανάπτυξης της χώρας και της εισόδου στις «αγορές», πάντα σε σύμπλευση και ανοιχτό διάλογο με την κυβέρνηση και τον Σ.Ε.Β  . Αυτές που προκήρυσσαν απεργίες της μιας μέρας όταν όλα είχαν περάσει όχι μόνο για να κρατήσουν τα προσχήματα αλλά και για να αποδείξουν ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορούν.

Αν λοιπόν όλοι αυτοί με διακριτούς ρόλους στην παράσταση δρουν για τα συμφέροντα των λίγων, οι πολλοί  τι μπορούν να κάνουν για να αντιστρέψουν την κατάσταση;

Σαν Λάντζα επιμένουμε ότι για να μπορέσουν οι εργαζόμενοι στον επισιτισμό και σε κάθε άλλο κλάδο να πάρουν ανάσα χρειάζεται ένα δυνατό εργατικό κίνημα με τα δικά του πρωτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα και ο συντονισμός αυτών σε διακλαδικό επίπεδο. Με άλλα λόγια χρειάζονται σωματεία που θα συγκρούονται ανοιχτά με την εργοδοσία, που θα εμπνέουν και θα εμπνέονται από τους εργαζόμενους και δεν θα  προκαλούν την απέχθεια και την αποστροφή των εργαζομένων. Σωματεία που θα είναι ζωντανά και θα συνεδριάζουν μέσω συνελεύσεων των εργαζομένων κι όχι σωματεία «σφραγίδες» των εκλεγμένων διοικητικών συμβούλων με μηδενική δράση. Σωματεία, εν τέλει, που θα βάζουν μπροστά τις εργατικές ανάγκες και θα τις διεκδικούν επιθετικά. Άλλωστε κάθε εργατική μάχη από την εναντίωση και την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής μέχρι την αντιπαράθεση με τον εκάστοτε εργοδότη είναι μάχη συλλογική και δεν αφορά μόνο αυτόν που θίγεται άμεσα.

Στα τρία χρόνια που έχουν περάσει από την ίδρυση της Λάντζα στην Πάτρα έχουμε συλλέξει σημαντικές εμπειρίες γύρω από την παρέμβαση μας στον κλάδο του επισιτισμού. Δώσαμε τις μάχες απέναντι στον εργοδοτικό τσαμπουκά καταγγέλλοντας περιστατικά εργοδοτικής αυθαιρεσίας προχωρώντας στις αντίστοιχες κινητοποιήσεις σε αρκετές περιπτώσεις. Προχωρήσαμε σε μια σειρά από καμπάνιες ενημέρωσης γύρω από τα διακαιώματα των εργαζομένων στον κλάδο (δώρα, ασφάλιση, τουριστική σεζόν, ανεργία  κλπ.). Συμμετείχαμε σε όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις με ανεξάρτητο πολιτικό περιεχόμενο βάζοντας μπροστά την ανάγκη για υπογραφή συλλογικής σύμβασης στον κλάδο με γενναίες αυξήσεις στα μεροκάματα σταθερή και όχι μαύρη εργασία. Μαζί με τα παραπάνω δώσαμε τη μάχη για την ενίσχυση του σωματείου Σερβιτόρων όπου και συμμετείχαμε από το 2016.

Δυστυχώς όμως η εμπειρία μας από την λειτουργία του σωματείου είναι αρνητική. Στα τρία χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από τις προηγούμενες εκλογές του σωματείου, η δράση του ήταν μηδενική, αν και οι αφορμές για να κινητοποιηθεί υπήρξαν υπεράριθμες. Όλα αυτά το σωματείο με σημαντική ευθύνη της πλειοψηφίας του ΔΣ προχώρησε σε μηδέν  συνελεύσεις ενώ αντίστοιχα μηδαμινές ήταν και οι συνεδριάσεις του ΔΣ. Πρόκειται για έναν θλιβερό απολογισμό για ένα σωματείο που θεωρητικά φιλοδοξεί να εκφράσει ένα από τα πιο πληττόμενα κομμάτια των εργαζομένων στην πόλη αλλά  στην πράξη απουσιάζει από όλα τα σημαντικά προβλήματα του κλάδου, με τη ίδια του τη (μη) λειτουργία απομακρύνοντας εντέλει τους ίδιους τους εργαζόμενους.

Με βάση τα παραπάνω ως Λάντζα Πάτρας επιλέγουμε να μην συμμετέχουμε στις εκλογές του  σωματείου Σερβιτόρων και να αποχωρήσουμε από αυτό. Επιλέγουμε να μην δώσουμε νομιμοποίηση σε πολιτικές δυνάμεις που τηρούν στάση αναμονής και αποχής από τις διεκδικήσεις των εργαζομένων του κλάδου να μιλούν εξ ονόματος των εργαζομένων αξιοποιώντας την πλειοψηφία σε ένα σωματείο «φάντασμα».

Δεν χαρίζουμε όμως αυτές τις μορφές που έχει διαχρονικά επιλέξει το εργατικό κίνημα στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Το επόμενο διάστημα θα συνεχίσουμε να δίνουμε με την ίδια προσήλωση και αγωνιστικότητα τη μάχη για την υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων και την προώθηση των αιτημάτων αναγκαίων για την εργαζόμενη πλειοψηφία μέσα από το κλαδικό σωματείο επισιτισμού.   

Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε ώστε να ξαναγίνει οικεία στους εργαζόμενους μια ταξική πολιτική γραμμή με μαζικό λόγο και επιθετικές διεκδικήσεις. Με αυτές τις μορφές και τους δρόμους που  μπορούν να οργανώνουν την αναζήτηση κάθε εργαζομένου, να πολιτικοποιούν ακόμη και την πιο μικρή μάχη στον χώρο δουλειάς, να αναδεικνύουν κάθε στιγμή και με κατανοητό τρόπο ότι η μοναξιά που μπορεί να νιώθει κάθε στιγμή ο εργαζόμενος απαντιέται μόνο με τη συλλογική δράση, την αλληλεγγύη και τον καθημερινό αγώνα, όχι μόνο για τα κεκτημένα αλλά και για το «κάτι παραπάνω».

ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΜΠΟΥΜΕ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ , ΘΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ  ΓΙΑ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΑΣΥΔΟΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΚΦΥΛΙΣΜΕΝΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ".