Με αφορμή την απώλεια του εμβληματικού εκδότη της εφημερίδος «Πελοπόννησος», Σπύρου Δούκα, ο Πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος και ανεξάρτητος βουλευτής Νίκος Νικολόπουλος έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Έφυγε ο τελευταίος μεγάλος των παραδοσιακών εκδοτών του τόπου πλήρης ημερών. Έπεσε όρθιος σαν τον δρυ ο Σπύρος Δούκας. Όπως του άξιζε. Όπως άξιζε στον άνθρωπο που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή της Πάτρας και του έντυπου λόγου της χώρας.

Ο Περικλής στον Επιτάφιό του υπογραμμίζει: «οις γαρ αρετής άθλα μέγιστα κείνται τήδε και άριστοι άνδρες αναφύονται». Αξίζει υπόμνησης η ρήση για να θυμόμαστε τις παρακαταθήκες που αφήνει πίσω του ο εμβληματικός εκδότης της ιστορικής εφημερίδας «Πελοπόννησος». Ο Σπύρος Δούκας αφήνει μία χρυσή κληρονομιά στους επίγονους της διάπλασης της κοινωνίας μας. Μία κληρονομιά που φοβάμαι μήπως δεν αποδώσω την πρέποντα και σμικρύνω το μεγαλείο της.

Με λιτούς, δανεικούς, στίχους μέσα από την ψυχή μου θα πω ότι «αιώνια οι άνθρωποι θα ταξιδεύουν στον κύκλο του φωτός, γιατί μας πρόσφεραν αγάπη, στη γη, τη χώρα του πυρός…»

Απ’ αυτή τη φράση αναβλύζουν όλα τα προτερήματα του ανδρός, ως κατόχου γενικής παιδείας, «ουχί τυχούσης»: Ευθυτενής, αρχοντικός, πράος, συνετός, οξυδερκής, φιλεύσπλαχνος, υπόδειγμα οικογενειάρχη, με ατόφια έμφυτη ευγένεια ψυχής, ένα ολόλαμπρο άστρο ακεραιότητας και εντιμότητας. Μια σπάνια ψυχή, που δεν βλάστησε τίποτα το ταπεινό και δόλιο.

Σαν εκδότης διέπρεψε, ακολουθώντας τον δύσβατο δρόμο των εκδοτών που ήταν μόνο εκδότες. Μακριά από την υπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων και με δηλωμένη απέχθεια στην ίντριγκα και τη διαπλοκή. Ένας από τους ελάχιστους του τόπου που κρατούσαν ψηλά τη σημαία της δημοσιογραφικής ανεξαρτησίας και ελευθεροτυπίας, γι’ αυτό και απολάμβανε τον σεβασμό των πάντων. Αν και ταγμένος παραδοσιακά στον χώρο της κεντροδεξιάς, ήταν ειλικρινώς υπέρμαχος του πλουραλισμού, τουτέστιν πραγματικός υπηρέτης της δημοκρατίας.

Αποχαιρετώ σήμερα τον αγαπημένο μου Σπύρο Δούκα με λέξεις-λυγμούς, αλλά και με παντοτινή ευγνωμοσύνη, γιατί ανελλιπώς τύγχανα της αρωγής του σε κάθε φάση της πολιτικής μου σταδιοδρομίας. Πάντα θα λέω ότι ο μεγαλειωδώς ταπεινός Σπύρος Δούκας κρατούσε προστατευτικά την ομπρέλα της «Πελοποννήσου» πάνω από το κεφάλι μου, ακόμη και στις πολιτικές «αποκοτιές» μου. Ένοιωθα –και είμαι βαθειά υπόχρεος- μια πατρική πνευματική συγγένεια να μας ενώνει.

Πολυαγαπημένε μου Σπύρο, δεν θ΄ αποχωριστούμε. Δεν θα φύγει η λάμψη της αιώνιας θύμησής σου από τα μάτια μου. Σ’ ευχαριστώ για όλα. Ο Νίκος σου».