Πάντα τέτοιες μέρες ένα από τα πιο δημοφιλή θέματα συζήτησης είναι η γενιά του πολυτεχνείου, με τις κριτικές να επικεντρώνονται σε αυτούς που «εξαργύρωσαν» τη δράση τους και τώρα βολεύτηκαν και «γλείφουν εκεί που έφτυναν».

Δεν υπάρχει αναλυτής, δημοσιογράφος, «πολυτεχνειολόγος» που να σέβεται τον ρόλο του ως ιεροκήρυκας του «τίποτα δεν γίνεται», ο οποίος να μην αγριεύεται, στο άκουσμα και μόνο, λέξεων όπως: εξέγερση, αντίσταση, διεκδίκηση που να μην κάνει αναφορά Όχι για να κρίνει την ατομική τους διαδρομή αλλά για να αποδείξει, με διάφορα ιδεολογήματα του τύπου: αφού κάποιοι από τους πρωτεργάτες του Πολυτεχνείου ξεπούλησαν τα πάντα, όλα είναι μάταια άρα δεν υπάρχει ελπίδα.

Διαβάζοντας ένα τέτοιο άρθρο σκεφτόμουν τι είναι για εμένα, αλλά και για πολλούς άλλους, «η γενιά του Πολυτεχνείου» και κατέληξα:

- Είναι η ζωντανή απόδειξη ότι η σπίθα μπορεί να γίνει φωτιά αρκεί κάποιοι να κρατάνε ζωντανή τη σπίθα!! Τόλμησαν τότε μέσα στη δικτατορία και στον φασισμό και τα κατάφεραν, κι ας μην υπήρχαν τα πρώτα χρόνια της δικτατορίας οργανωμένες αντιδράσεις. Κι ας υπήρχε απογοήτευση και φόβος. Είπαμε, αρκεί η σπίθα να είναι ζωντανή!!!

- Είναι τα συνθήματα στην πύλη του Πολυτεχνείου: ΕΞΩ ΑΙ ΗΠΑ , ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ, τα οποία μπόλιασαν τη συνείδηση μεγάλης μερίδας του λαού μας με αντιιμπεριαλιστικά αντανακλαστικά. Μπορεί να τα εκμεταλλεύτηκαν, να τα διέσυραν, και παλιότερα αλλά και τώρα, όμως υπάρχουν συνειδήσεις που κρατάνε και που ξέρουν ποιοι ευθύνονται για τους πολέμους, για τους πρόσφυγες.

- Είναι ο πολιτισμός που γέννησε το Πολυτεχνείο: οι ποιητές, τα τραγούδια, το θέατρο, η ζωγραφική. Είναι εκείνη η ανατριχίλα που νιώθεις όταν ακούς κάποια από τα τραγούδια.

- Είναι οι πρώτες μας πορείες με το σχολείο, η πρώτη μας επαφή με τους ποιητές, τους συνθέτες, τα θεατρικά στα οποία συμμετείχαμε, οι εφηβικές αναζητήσεις τι είναι ο φασισμός, η δικτατορία, η δημοκρατία.

- Είναι οι τόποι εξορίας, οι φυλακές, τα κρατητήρια ‒ διαχρονικά μνημεία του λαού μας.

- Είναι η ιστορική ευθύνη, το χρέος σε όσους δολοφόνησε η Χούντα, να ξεμπροστιάσουμε του φασίστες απογόνους τους, να αποκαλύψουμε τα ψέματά τους. Να μην τους αφήσουμε να σπέρνουν το μίσος, τον ρατσισμό, την ξενοφοβία.

- Τέλος, είναι οι χιλιάδες αγωνιστές εκείνης της εποχής που δεν εξαργύρωσαν τους αγώνες τους. Σεμνοί και ταπεινοί θα καταθέσουν ένα λουλούδι, θα βαδίσουν δίπλα μας στην πορεία και δεν είναι λίγοι είναι η πλειοψηφία εκείνης της γενιάς.

Αυτή είναι «η γενιά του Πολυτεχνείου»! Όσον αφορά τους άλλους, τα πολιτικά «ρετάλια», τους χαρίζουμε σε όσους τους έχουν ανάγκη για να κηρύττουν τον συμβιβασμό. Εμείς κρατάμε από εκείνη τη γενιά ό,τι μας εμπνέει, με τη σπίθα ζωντανή που θα βάλει φωτιά στα όνειρά μας.