Από τη μία ανοίγουν καταστήματα, από την άλλη όμως κλείνουν.

Το στοιχείο αυτό είναι που χαρακτηρίζει πλέον την αγορά της Πάτρας και την ευρύτερη περιοχή της Αχαΐας, δίνοντας τη θέση του στο μπαράζ λουκέτων που κυριάρχησαν τα χρόνια του '11, του '12 και του '13.

Εκεί που στη μία γειτονιά συναντάς, συνεργεία με μαστόρους και εργάτες που κάνουν εργασίες, ετοιμάζοντας ένα κατάστημα που είναι να ανοίξει, στην ίδια γειτονιά ή στον παρακάτω δρόμο, βλέπεις άλλο μαγαζί που λειτουργούσε κανονικά πριν από μερικές μέρες και ξαφνικά έκλεισε.

Αυτό δείχνει ότι η ύφεση παραμένει ένα στοιχείο που έχει σκεπάσει την αγορά, που όμως από μόνο του δεν είναι τόσο τρομακτικό όσο ήταν στην ακμή της οικονομικής κρίσης. Το πιο τρομακτικό είναι το... φάντασμα που έχει παρέα του.

Αυτό των φόρων, των ασφαλιστικών εισφορών, της φορολογίας και των προστίμων που πέφτουν βροχή, αλλά και γενικότερα όλη αυτή η πολιτική που έχει επιβάλει η κυβέρνηση και η οποία εμποδίζει την επιχειρηματικότητα.

"Το να ανοίξεις μια επιχείρηση δεν είναι τόσο δύσκολο" λένε άνθρωποι που γνωρίζουν καλά την αγορά. "Το δύσκολο είναι να την κρατήσεις ανοικτή". Και πάνω σε αυτό "σκοντάφτουν" αρκετοί επαγγελματίες, με αποτέλεσμα μαγαζιά και καταστήματα να μένουν ανοικτά για ένα χρόνο ή ακόμα και για μερικούς μήνες.

Στοιχείο που δεν χαρακτηρίζει μόνο τον τομέα της εστίασης, αλλά και τον τομέα του εμπορίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι το α' εξάμηνο του 2018 οι νέες εγγραφές, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΓΕΜΗ, στον τομέα του εμπορίου είναι 170 εγγραφές, τη στιγμή που οι διαγραφές στο ίδιο διάστημα φτάνουν τις 134. Στο συν 36 η επιχειρηματικότητα στον τομέα του εμπορίου, με λίγα λόγια. Στην εστίαση οι εγγραφές το 2018 (πάντα στο α' τρίμηνο) φτάνουν τις 340 και οι διαγραφές τις 134, ενώ στην μεταποίηση τις 59 και τις 44 αντίστοιχα.

Η μη δυνατότητα αποταμίευσης

Οι αριθμοί σε όλους τους τομείς επιβεβαιώνουν την παραπάνω διαπίστωση.

Όσο εύκολα ανοίγουν οι επιχειρήσεις, τόσο εύκολα κλείνουν, κάτι που αποτυπώνει την μεταβλητότητα της αγοράς και ότι τίποτα για τους ελεύθερους επαγγελματίες δεν είναι στάνταρ.

Όλα τα δεδομένα που καλείται να πληρώσει στο κράτος και στις υπηρεσίες του ο ελεύθερος επαγγελματίας πλέον αλλάζουν την καθημερινότητα της επιχείρησής του από τη μία μέρα στην άλλη, ακόμα και αν η δουλειά του πηγαίνει καλά.

Και αυτό γιατί στην "άσχημη" (που είναι σίγουρο ότι θα έρθει, με την μείωση των οικονομικών δυνατοτήτων του καταναλωτή) δύσκολα θα έχει καταφέρει να κάνει αποταμίευση, τη λεγόμενη "καβάτζα". Οπότε που θα βρει τα χρήματα για να πληρώσει τα πάγια έξοδα και τους λογαριασμούς του;

Υπάρχει και κάτι ακόμα, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ανθρώπων της αγοράς, που ευνοεί την επιχειρηματικότητα και το άνοιγμα των επιχειρήσεων, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και μπούμερανγκ για αυτές.


Η αναγκαστική επιχειρηματικότητα

Οι περισσότεροι από τους νέους ανθρώπους που ανοίγουν μία επιχείρηση, έχουν μείνει για χρόνια άνεργοι, μη έχοντας καταφέρει να βρουν μία σταθερή εργασία, με έναν αξιοπρεπή μισθό που να τους δίνει έναν ορίζοντα προοπτικής για το μέλλον τους.

Μόνη τους ελπίδα είναι το άνοιγμα μιας επιχείρησης με τις οικονομίες που έχει κάνει η οικογένειά τους, συνήθως, ή η μετανάστευση στο εξωτερικό.

Όμως το γεγονός αυτό κάνει πολλούς να καταφεύγουν βιαστικά στο άνοιγμα μιας νέας επιχείρησης, χωρίς να έχουν κάνει νωρίτερα την αντίστοιχη έρευνα ή το απαιτούμενο επιχειρηματικό πλάνο. Με συνέπεια να κλείνουν. 

Φαίνεται ότι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που τα επόμενα χρόνια θα καταφέρουν να δημιουργήσουν ένα ισχυρό όνομα, μένοντας όρθιες για δεκαετίες στο προσκήνιο του τομέα τους, θα είναι λιγοστές.

Τα μαγαζάκια που κρατούνταν ανοικτά για δεκαετίες, μεγαλώνοντας οικογένειες θα είναι στο μέλλον ένα σπάνιο φαινόμενο...