Το 2ο Γυμνάσιο της Πάτρας, ένα από τα παλιότερα σχολικά κτίρια που υπάρχουν στην Aχαϊκή πρωτεύουσα, ανακαινίστηκε από τα συνεργεία του Δήμου και έγινε "στολίδι" για τους μαθητές και τους καθηγητές που κάνουν εκεί μάθημα. 

Υπάρχει όμως μία ένσταση πάνω σε αυτό: Το σχολικό κτίριο πράγματι ήταν παλιό, όμως φιλοξενούσε στους τοίχους του ένα από τα ωραιότερα και παλιότερα γκράφιτι της πόλης που αποτελούσε σήμα κατατεθέν για το σχολείο, αλλά και την όλη περιοχή. 

Ήταν ένα γκράφιτι που κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί mural αφού έπιανε μεγάλη επιφάνεια και ο τοίχος φιλοξενούσε μία πρωτότυπη φιγούρα, με χαρακτηριστικό ύφος, χρώμα και ζωή. 

Ήταν, δηλαδή, ένα από τα σημεία αναφοράς εκεί στη Μαιζώνος, μεταξύ της Σαχτούρη και της Τριών Ναυάρχων, ένα γκράφιτι που είχε φτιαχτεί από έναν από τους καλύτερους καλλιτέχνες του είδους. Πλέον το γκράφιτι αυτό δεν υπάρχει. Το κάλυψαν τα συνεργεία του δήμου, με ένα γκρι, ομοιόμορφο και αδιάφορο χρώμα. 


Τα καλλιτεχνικά γκράφιτι όμως αποτελούν έργα τέχνης για την αισθητική της Πάτρας, έχουν μία σημαντική διαφορά από τα συνθήματα, τις μουτζούρες και τα διάφορα άλλα που βρίσκουμε σε τοίχους κτιρίων αυτή της πόλης και αυτό θα έπρεπε οι αρμόδιοι να το γνωρίζουν προτού πάρουν κάποια απόφαση. 

Πλέον το γκράφιτι που ήταν ταυτόσημο με το σχολείο δεν υπάρχει. Σε μία πόλη που όπως φάνηκε και μέσα από το Διεθνές Street Art Festival Patras της Art In Progress και του Κλεομένη Κωστόπουλου, τέτοιες τοιχογραφίες μπορούν να δώσουν χρώμα, φαντασία και αισθητική στο γκρίζο της, αλλάζοντας την όψη γειτονιών και γειτονιών. Κρίμα.