Η υπόθεση την άνοιξη του 2012 είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο.

Η τότε κυβέρνηση, με πρόσχημα την προστασία της δημόσιας υγείας και βασισμένη σε μία υγειονομική διάταξη που είχε υπογραφεί στηριζόμενη σε έναν αναγκαστικό νόμο του 1940, προχωρά στην διαπόμπευση γυναικών, ως πιθανοί φορείς του AIDS. Προσάγονται, ελέγχονται χωρίς την θέληση τους και όσες είναι θετικές προφυλακίζονται, με το υπουργείο να δίνει τα στοιχεία τους στη δημοσιότητα. 

Έξι χρόνια μετά, και ενώ πλέον έχει αποκαλυφθεί η διάτρητη νομικά διαδικασία, με τις γυναίκες αυτές να έχει αποδειχθεί ότι δεν είχαν καμία δραστηριότητα που να σχετίζεται με τον αγοραίο έρωτα και το σεξ (εκτός από μία κοπέλα που ήταν θύμα trafficking) και ότι το κράτος εκμεταλλεύτηκε την ανίσχυρη θέση τους προκειμένου να πετύχει τον στόχο του που ήταν να καταστείλει και να πειθαρχήσει, ανεβαίνει μία παράσταση στο θεατρικό σανίδι που αναμένεται να συζητηθεί εξίσου. 

Η παράσταση αυτή ονομάζεται "Γυναίκες από Χώμα" και ανεβαίνει από την θεατρική ομάδα "Ανδρομέδα", μέλος της οποίας είναι η Πατρινή ηθοποιός Αναστασία Τσούτση, ένα κορίτσι που έχοντας φύγει εδώ και ορισμένα χρόνια από την Πάτρα, κάνει την δική της πορεία πάνω στο θέατρο και συνεχίζει. 

Το έργο που ανεβαίνει στον Πολυχώρο "Vault", υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Ισότητας Φύλων και την υποστήριξη του Break the Chain, μια πρωτοβουλία του Εθνικού Εισηγητή για Θέματα Trafficking, κ. Ηρακλή Μοσκώφ σε συνεργασία με την πολιτιστική πλατφόρμα elculture, στηρίζεται πάνω σε πραγματικές μαρτυρίες των οροθετικών γυναικών που διαπομπεύτηκαν τότε. 

Το έργο είναι σε σκηνοθεσία και σύνθεση κειμένων του Κοραή Δαμάτη. Στο έργο εκτός από την Αναστασία Τσούτση πρωταγωνιστούν η Φανή Γρύλλη, η Ντίνα Κούκου, η Σοφία Ρούβα και η Έφη Σισμανίδου. 

To patrasevents.gr με αφορμή την συμμετοχή της Πατρινής ηθοποιού Αναστασία Τσούτση, ήρθε σε επαφή με τα κορίτσια της παράστασης, ξέροντας ότι μιλάμε για μια δουλειά που προέρχεται μέσα από τη ζωή και αναφέρεται σε ένα ευαίσθητο θέμα που έχει πολλές πτυχές.

Πτυχές που ξεκινούν από την καλλιέργεια του ηθικού πανικού, την εκμετάλλευση των αδυνάτων, φτάνοντας έως και τον ρατσισμό, θεωρώντας ως απειλή για την δημόσια ζωή κάθε τι ξένο και παράταιρο, κάθε τι διαφορετικό και αποκλεισμένο που όμως πρώτα η ίδια η κοινωνία, το σύστημα, υψώνει ένα τείχος  μπροστά του. 

Το έργο θα παίζεται έως την Κυριακή 28 Οκτωβρίου, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 9 μ.μ. και Κυριακή στις 6.15 για 12 μόνο παραστάσεις. 


Από αριστερά προς δεξιά - Έφη Σισμανίδου, Αναστασία Τσούτση, Ντίνα Κούκου, Σοφία Ρούβα, Φανή Γρύλλη

1. Τι ήταν αυτό που οδήγησε την θεατρική ομάδα Ανδρομέδα να ασχοληθεί με ένα τέτοιο θέμα που είχε προκαλέσει πριν από
μερικά χρόνια κοινωνικές έριδες;

Nτίνα Κούκου: Το ότι οι κοινωνικές έριδες που προκλήθηκαν από το γεγονός, όπως εύστοχα αναφέρατε, δεν πρέπει να επαναλαμβάνονται για κανένα λόγο και το κυριότερο το ότι δεν πρέπει να επαναλαμβάνονται τέτοια απαράδεκτα γεγονότα. Μας απασχολεί όλη αυτή η βία και το μίσος που υπάρχουν γύρω μας!

Φανή Γρύλλη: Σκοπός μας σαν Ανδρομέδα είναι να ασχοληθούμε με κοινωνικοπολιτικά ζητήματα που συμβαίνουν στην Ελλάδα και τον κόσμο. Θέλουμε μέσα από την δουλειά μας να φτιάξουμε τη δική μας φωνή διαμαρτυρίας.

Αναστασία Τσούτση: Αποφασίσαμε λοιπόν να ασχοληθούμε με κοινωνικοπολιτικά θέματα γιατί διαπιστώναμε ότι ξεχνάγαμε, ότι δεν γνωρίζαμε τι συνέβαινε γύρω μας, δεν το γνωρίζαμε ουσιαστικά.

Δεχόμαστε εκατοντάδες πληροφορίες καθημερινά χωρίς -όχι να τις αμφισβητούμε-, ούτε καν να τις συζητάμε. Κι έτσι αφηνόμαστε σε ένα «δεν πειράζει». Μέχρι να έρθει η σειρά μας.

Έτσι πριν ενάμιση χρόνο, ζητήσαμε από τον σκηνοθέτη και δάσκαλό μας στη σχολή, Κοραή Δαμάτη να συναντηθούμε, και του είπαμε πως θέλουμε να φτιάξουμε μια παράσταση. Μας έδωσε τη χαρά να μας βοηθήσει, είναι μαζί μας και να μας στηρίξει σε αυτό το ταξίδι. Μέσα από συζητήσεις και έρευνα λοιπόν καταλήξαμε σε αυτή την υπόθεση.

2. Η υπόθεση αυτή είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο. Πώς θα χαρακτηρίζατε την απόφαση της πολιτείας και της τότε κυβέρνησης;

Σοφία Ρούβα: Απαράδεκτη, μη δημοκρατική και αυθαίρετη. Στοχοποιήθηκαν άνθρωποι, κατηγορήθηκαν για αδικήματα που ποτέ δε
διέπραξαν, με ψευδή στοιχεία διαπομπεύθηκαν στα ΜΜΕ.

Έφη Σισμανίδου: Καταπατήθηκαν ανθρώπινα δικαιώματα. Στόχος ήταν να προκληθεί πανικός και φόβος με σκοπό τους ψήφους. Να αποδειχθεί, και καλά, ότι το κράτος είναι ικανό να προστατεύσει τους πολίτες από την «απειλή».


Έφη Σισμανίδου, Φανή Φρύλλη, Σοφία Ρούβα, Ντίνα Κούκου, Αναστασία Τσούτση

3. Η προστασία της δημόσιας υγείας για την διαπόμπευση των γυναικών αυτών ήταν πράγματι ένα πρόσχημα και αν ναι σε τι ωφελούσε το όλο σύστημα;

Ν.Κ.: Πάτησαν επί πτωμάτων για το χρήμα και τις ψήφους. Να σημειώσω, όμως, ότι δεν πιστεύω ότι ο αόριστος είναι ο σωστός χρόνος…

Α.Τ.: Φυσικά ήταν πρόσχημα. Για να «προστατευθούν οι Έλληνες οικογενειάρχες, από τις παράνομες εκδιδόμενες μετανάστριες που μεταδίδουν τον ιό του AIDS». Κι όλο αυτό από την υπουργική διάταξη 39 Α που βασίστηκε σε νόμο του 1940. Χρησιμοποιήθηκε ο φόβος και ο πανικός για ψήφους.

Φ.Γ.: Η χρήση του φόβου είναι ο ευκολότερος τρόπος να μπορέσει κάποιος να χειριστεί, να χειραγωγήσει ένα πλήθος.

4. Μέσα από τις μαρτυρίες των γυναικών αυτών που διαπομπεύτηκαν ποια θα λέγατε ότι ήταν τα κυρίαρχα συναισθήματα τους για την συμπεριφορά της πολιτείας απέναντι τους;

Ν.Κ.: Δεν μπορώ να μιλήσω για τα δικά τους συναισθήματα. Μπορώ σίγουρα, όμως, να πω ότι οι γυναίκες αυτές βίωσαν απάνθρωπες καταστάσεις, με ελάχιστη στήριξη από την πολιτεία, οπότε ό,τι αρνητικά συναισθήματα κι αν έχουν για το γεγονός είναι δικαιολογημένα!

Σ.Ρ.: Πανικός και φόβος, οργή, θυμός. Δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να βρω τη «σωστή λέξη».

Φ.Γ.: Οι γυναίκες αυτές ανήκαν σε μια ομάδα περιθωριοποιημένη κοινωνικά. Το γεγονός αυτό ήρθε και επιβεβαίωσε το συναίσθημά τους ότι για ένα κομμάτι της κοινωνίας δεν αντιστοιχούν σε ανθρώπινες υπάρξεις.

Υπήρχε βέβαια και ένα άλλο κομμάτι, άνθρωποι όπως οι γυναίκες της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης για τις Διωκόμενες Οροθετικές, που πάλεψαν για τα δικαιώματα τους και στάθηκαν δίπλα τους.


Ντίνα Κούκου, Έφη Σισμανίδου, Αναστασία Τσούτση, Σοφία Ρούβα, Φανή Γρύλλη

5. Εσείς ποια γυναίκα παίζεται ή καλύτερα ποια μαρτυρία εξιστορείτε πάνω στη σκηνή; Υπάρχουν σημεία που θα μπορούσατε να
ταυτιστείτε με αυτή τη γυναίκα;

Ν.Κ.: «Είμαι η Μαρία, γιατί δεν μπορώ να είμαι τίποτα άλλο». Το μόνο κοινό μας σημείο είναι η ανθρώπινη επιθυμία για αξιοπρεπή ζωή, για ίσα αναφαίρετα δικαιώματα.

Α.Τ.: Οι ηρωίδες στο έργο μας έχουν όλες το όνομα Μαρία. Κι έχουν το όνομα αυτό γιατί δεν μπορούν να έχουν κάποιο άλλο, γιατί δεν μπορούν να είναι κάτι άλλο. Δεν προσωποποιούμε το γεγονός. Δεν είναι ακριβώς θέατρο αυτό που κάνουμε, προσπαθούμε να πούμε ο καθένας την προσωπική του αλήθεια.

Ε.Σ.: Δεν υπάρχουν λοιπόν διακριτοί ρόλου στο έργο μας. Είμαστε όλες μία. Δεν έχουμε υπάρξει στη θέση τους, αλλά μπορούμε να το φανταστούμε. Επίσης πέρα από εμάς τις 5 γυναίκες του έργου, υπάρχει και μια έκτη παρουσία που μας συντροφεύει μέσω της μουσικής που συνέθεσε ο Χρήστος Κότσι.

6. Η παράσταση έχει κάνει ήδη πρεμιέρα και έχει ανέβει στην θεατρική σκηνή. Πώς την έχει υποδεχθεί το κοινό και πώς το έχετε
εισπράξει αυτό εσείς πάνω στο σανίδι;

Ν.Κ.: Το ζητούμενο της παράστασης είναι το κοινό να ενημερωθεί πλήρως για αυτό το απαράδεκτο γεγονός, αλλά και να εξετάσει τις διαστάσεις του. Είναι συγκινητικές οι συζητήσεις που γίνονται μετά τις παραστάσεις.

7. Το θέατρο θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ένα καταφύγιο για τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες και τους αποκλεισμένους της κοινωνίας που είναι ανυπεράσπιστοι απέναντι στις διαθέσεις του συστήματος;

Α.Τ.: Το θέατρο όπως και κάθε μορφή τέχνης είναι ένας τρόπος να «συνδεθούν», να έρθουν σε επαφή, να επικοινωνήσουν άνθρωποι από διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, από διαφορετικές χώρες, με διαφορετικές ιδέες, με διαφορετικό τρόπο ζωής και για λίγο –έστω για λίγο- να ξεχάσουν τις μεταξύ τους «διαφορές».

Σ.Ρ.: Ακόμα, είναι ένας τρόπος να ακουστούν φωνές που δεν ακούγονται και να ειπωθούν αλήθειες που δεν λέγονται. Αν όχι για εκείνους, τότε για ποιους;


Ντίνα Κούκου, Έφη Σισμανίδου, Φανή Γρύλλη, Αναστασία Τσούτση, Σοφία Ρούβα

8. Τι διδακτικό τελικά θα μπορούσε να μας μείνει από αυτή την ιστορία; Κάτι που θα ήταν χρήσιμο για τη κοινωνία και τις επόμενες γενιές;

Φ.Γ.: Με το να μην ξέρουμε και απλά να φοβόμαστε, γινόμαστε εύκολο υλικό προς χρήση και θυματοποίηση. Ο καθένας μας μπορεί να στοχοποιηθεί ανά πάσα στιγμή…

Ε.Σ.: …Πρέπει να μάθουμε ποια είναι τα δικαιώματα μας. Να ρωτάμε τι, πώς και γιατί. Αυτό που συμβαίνει στον άλλον σύντομα θα συμβεί και σε μας. 

9. Και κάτι τελευταίο: Αυτή η παράσταση, αν και ακόμα είναι νωρίς, έχει στα σχέδια της να έρθει στην Πάτρα;

A.T.: Θα ήταν μεγάλη μας χαρά, και προσωπικά μεγάλη μου τιμή να καταφέρει να ταξιδέψει η παράστασή μας στην Πάτρα, την πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Το εύχομαι λοιπόν!