Τι κατάρα είναι αυτή να νομίζεις ότι θα φτιάξεις την καθημερινότητα των άλλων εις βάρος της δικής σου;

Ποιος είπε ότι για να είσαι καλό παιδί πρέπει να είσαι ο problem solver των γύρω σου;

Δεν είμαστε όλοι για όλα και δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλοι όλα.

Aυτό βέβαια είναι που κάνει τους ανθρώπους διαφορετικούς- ξεχωριστούς- ευέλικτους, άλλη κουβέντα αυτή…..

Εκεί λοιπόν που φορτωνόμουν τα προβλήματα της… οικουμένης και πάντων των Ελλήνων γνωστών και συγγενών μου, αποφάσισα επιτέλους με καθυστέρηση καμιά 25αριά χρόνια να βάλω μια τελεία. Όχι βέβαια πως θα τηρούσα τις δεσμεύσεις προς τον εαυτό μου, αλλά είπα ας προσπαθήσω, ίσως κάτι να καταφέρω.

Αυτήν τη φορά είπα πως θα το παλέψω, καθώς γενικώς τηρώ τις υποσχέσεις μου. Τραβώντας μια κόκκινη γραμμή για να σβήσω αυτά που δεν θέλω να θυμάμαι (και μιλάω για ακραίες καταστάσεις...) και βάζοντας γύρω μου ισχυρά όρια, σαν τα τείχη του Βερολίνου, για να με προστατεύουν από τη μουρμούρα, τη μιζέρια, τα κουτσομπολιά και την κατήφεια των στενόμυαλων, τοξικών ανθρώπων και γενικώς εκείνων που δεν έμαθαν ποτέ να παιδεύουν τη σκέψη τους ούτε δευτερόλεπτο για τους άλλους….

Άργησα τόσο πολύ να καταλάβω πόσο σημαντικό είναι να έχει κάποιος όρια και να λέει ΟΧΙ… εγώ πάντα έλεγα ναι...

Πάμε αύριο εκεί; Ναι.

Κάνεις αυτό για μένα; Ναι.

Μου δίνεις αυτό; Μου λύνεις αυτό; Πας εκεί; Ζητάς αυτό; ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ… σε όλα ναι...

Η δοτικότητα είναι σημαντική αρετή. Είναι πολύ όμορφο να υπάρχουν άνθρωποι με ευαισθησίες και διακριτικότητα, που με όλη τους την ψυχή προσφέρουν, ότι κι όσα μπορούν, σε αυτούς που αγαπούν ή εκτιμούν.

Όμως, όταν η δοτικότητα ξεφεύγει και φτάνει σε επίπεδα που ο εαυτός σου δεν υπάρχει πουθενά και τελικά το μόνο που κυνηγάς στη ζωή σου είναι να ικανοποιήσεις και να σταθείς σε όλους τους ανθρώπους που συναντάς, τότε κάπως μπερδεύονται τα πράγματα.

Η αγάπη δεν έχει ιδέα από καθήκον. Το καθήκον είναι βάρος, είναι κάτι το τυπικό. Η αγάπη είναι χαρά, μοίρασμα, η αγάπη δεν είναι τυπική.

Η αγάπη που προσφέρεις είναι υπέροχη, αλλά ακόμα πιο υπέροχο είναι να σε αγαπάς.

Το «πολύ» κουράζει, εξαντλεί, φοβίζει. Μοιράζει πνιγμένες ανασφάλειες και κρυμμένους φόβους.

Τον εαυτό μου θα τον έχω ψηλά, θα τον αγαπώ και δεν θα τον πληγώνω, το υπόσχομαι πια.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά... έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο χρόνο μου και να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. Σήμερα κάνω ότι μου αρέσει και με γεμίζει χαρά, ότι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά. Με το δικό μου τρόπο και τους δικούς μου ρυθμούς.

Είμαι μεγάλη γυναίκα πια και ΝΑΙ,  έχω αποφασίσει…

Έχω την οικογένεια μου… τον σύντροφό μου…

Έχω πέντε φίλους που πραγματικά λατρεύω και ζητώ να τους βλέπω για να περνάμε μαζί όμορφες και δύσκολες στιγμές … και έχω μια υπέροχη φωνή να τους τραγουδάω και ένα υπέροχο χαμόγελο για να τους φτιάχνω την ημέρα.