Διασκέδαση
Η Ιφιγένεια θυσιάστηκε από τον πατέρα της βασιλιά Αγαμέμνονα, στον βωμό του πολέμου.
Ο βασιλιάς, που απουσίαζε δέκα χρόνια στον πόλεμο, επέστρεψε νικητής στο Άργος. Τί τον περίμενε όμως εκεί;
Μια σύζυγος πιστή, που τον περίμενε με υπομονή και τον υποδέχθηκε με ενθουσιασμό, ή μια γυναίκα γεμάτη υποβόσκοντα θυμό και ένα σχέδιο δολοφονίας;
Ήταν ένθερμη η υποδοχή του, σχεδόν σαν να ήταν παρόν κάποιος θεός. Η πορεία του προς το βασίλειο όμως, δεν ήταν επικερδής. Το κόκκινο χαλί τον οδήγησε στην εκτέλεση.
Η Κλυταιμνήστρα, από τη μια στιγμή στην άλλη αλλάζει πρόσωπο, τα λόγια της στάζουν εκδίκηση και οι προθέσεις της μετατρέπονται, από αυτές της εγκαταλελειμμένης και πιστής συζύγου, σε εκείνες της απελπισμένης μάνας και της οργισμένης γυναίκας.
Με επιδεξιότητα, σε μια ερμηνεία που εντυπωσιάζει (Μ.Πρωτόπαππα), παρουσιάζεται η προσωπικότητα της αυταρχικής βασίλισσας. Αφενός εκφράζονται αγνές προθέσεις, αφετέρου δόλια σχέδια. Το ερώτημα είναι: Τί είναι τελικά αληθινό; Και τί δίκαιο;
Σε μια τόσο πολυδιάστατη κατάσταση, πού είναι το πραγματικό στοιχείο;
Έχουν όλοι δίκιο, ή μήπως έχουν όλοι άδικο;
Αυτός που κατατροπώνει τον νικητή, εντέλει νικά;
"Σκέψου, πράξε, πάθε, μάθε.", είναι τα λόγια του χορού, που εναρμονισμένα, με μια κίνηση και μια φωνή προβληματίζεται και προβληματίζει.
Η γλώσσα του σώματος συμπληρώνει τα όσα λένε οι γέροντες, το παιχνίδι σκιών και ο κατάλληλος φωτισμός, είναι οι λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά.
Η λύπη του φύλακα των ανακτόρων (Θ.Κατσαφάδος), φανερώνεται στον τρόπο που θρηνεί. Τονίζει πως τα δεινά που προκαλούνται άλλοτε είναι φανερά και άλλοτε όχι. ‘’Μόνο αν οι τοίχοι είχαν φωνή, όλα αυτά θα ακούγονταν’’.
Ο ρόλος του κήρυκα, δείχνει την αφοσίωση του λαού στον βασιλιά. Ο ενθουσιασμός του για τη νίκη των Αχαιών, και η προαναγγελία του ερχομού του Αγαμέμνονα, συμπληρώνονται άρτια από τη χαρά του χορού, που για ακόμα μια φορά, εκφράζεται με γλωσσικά και μη γλωσσικά μέσα.
Η Κασσάνδρα, η αιχμάλωτη του Αγαμέμνονα, συνδυάζει την αντίδραση με τη θλίψη, την εξέγερση με το φόβο του επικείμενου θανάτου της. Έχοντας γνώση για το τί πρόκειται να συμβεί, παρακαλεί τον Απόλλωνα να τη λυπηθεί, όσο ταυτόχρονα παρακινεί το χορό (που ενσαρκώνει τις αντιδράσεις του λαού) να αντιδράσει, να λάβει θέση σε όλη αυτή την κατάσταση, την σφαγή.
Κάπως έτσι τονίζεται ο ενεργός ρόλος του λαού στη λήψη αποφάσεων και κατ’ επέκταση, στα δρώμενα, γεγονός που αντιπαρατίθεται στην επιβλητική συμπεριφορά της βασίλισσας που οι γέροντες αποκαλούν φόνισσα.
Αντίθετα, ο Αίγισθος, όχι μόνο βοηθάει τη βασίλισσα στα σχέδιά της, αλλά η συμπεριφορά του τονίζει ακριβώς αυτόν της τον αυταρχικό ρόλο.
Τα λόγια της Κλυταιμνήστρας "Ο καθένας έχει τόσο δίκιο, όση είναι και η δύναμή του να το επιβάλλει" προβληματίζουν, και ο συνδυασμός των ερμηνειών, των σκηνικών, της αρχοντικής ενδυμασίας, αλλά και της σκηνοθεσίας, μεταφέρουν την ουσία της Αρχαίας Τραγωδίας, σε επικοινωνιακές διαστάσεις μιας σύγχρονης θεατρικής εποχής.
Στοιχεία παράστασης:
Σκηνοθεσία: Τα. Γκραουζίνις
Πρωταγωνιστές: Γ.Στάνκογλου, Μ.Πρωτόπαππα, Ι.Φραγκάτου, Θ.Κατσαφάδος, Α.Πανταζάρας
Διάρκεια: 100 λεπτά
Μουσική: Χ.Πεγιάζης
Σκηνικά- κοστούμια: Κ.ΜακΛέλαν
