Μπορεί η χώρα να έχει βγει από τα μνημόνια και να "πανηγυρίζουμε" την έξοδο στις αγορές, όμως, αυτό δεν έχει ακόμα φανεί στους δρόμους της Πάτρας.

Κι όχι μόνο αυτό. Το χειρότερο είναι ότι κρίνοντας από την κατάσταση που επικρατεί με την φτώχεια και την μιζέρια που συναντάει κανείς στην Aχαϊκή πρωτεύουσα, μάλλον θα αργήσει να φανεί. 

Προχωράς στον δρόμο και σε σταματούν άνθρωποι για να σου ζητήσουν 30 και 50 λεπτά. Άνθρωποι που εκ πρώτης όψεως δεν έχουν την εικόνα του επαίτη, ούτε παραπέμπουν σε αυτή. Σου λένε διάφορες δικαιολογίες πολλές φορές. "Να πάρω ένα εισιτήριο για το λεωφορείο, ξέχασα τα λεφτά μου σπίτι" και άλλα παρόμοια. 

Περνάς μπροστά από τα καφενεία στις συνοικίες της Πάτρας και αυτοί που πίνουν καφέ ζητάνε από τους περαστικούς 1 ευρώ για να πάρουν τσιγάρα. Κάποτε (και τώρα ακόμα) οι ζητιάνοι ήταν που ζητούσαν χρήματα από τους θαμώνες του καφέ. Τώρα αυτοί που κάθονται για καφέ ζητούν από τους περαστικούς.

Μέχρι και οι ρόλοι έχουν αλλάξει, με την φτώχεια και την ανεργία που υπάρχει σε αυτή την πόλη. Δεν είναι όμως μόνο αυτό.

Άνθρωποι ψάχνουν ακόμα στους κάδους

Στους κάδους απορριμμάτων και στους κάδους ανακύκλωσης, συναντάς ακόμα, όπως στην ακμή της κρίσης, ανθρώπους που ψάχνουν μέσα εκεί για να βρουν κάτι πολύτιμο. Κι όχι δεν είναι όλοι τους Ρομά. 

Είναι και συνταξιούχοι της διπλανής πόρτας, γριούλες, αλλά και μεσήλικοι που δεν έχουν να ζήσουν τα παιδιά τους. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια που υπάρχει στην κοινωνία της Πάτρας και εύκολα μπορεί να την διαπιστώσει κανείς.

Η έξοδος προς τις αγορές και το τέλος των μνημονίων, όπως θέλει να το λέει αυτό η κυβέρνηση, δεν σταμάτησε, ούτε έβαλε μία παύση στη φτωχοποίηση των πολιτών της. Και η Πάτρα είναι από τις πόλεις δυστυχώς που αυτή η διαπίστωση είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.