Ένας από τους πρώτους εθελοντές που έφτασαν στο Μάτι για να βοηθήσουν όλες αυτές τις οικογένειες που έχασαν δικούς τους ανθρώπους, σπίτια και περιουσίες, μετά από την φονική πυρκαγιά, ήταν ο Αχαγιώτης, Κωνσταντίνος Τσάκωνας που ζει στην Αθήνα. 

Πήγε στον τόπο της τραγωδίας, με δική του πρωτοβουλία, την ώρα που ακόμα δεν είχαν σβήσει καλά - καλά οι φωτιές, μόνο και μόνο για να βοηθήσει όπως μπορεί. Σε ένα συγκλονιστικό κείμενο που αξίζει να διαβάσουμε περιγράφει κάποιες από τις στιγμές αυτές που έζησε εκεί, γράφοντας τα εξής: 

"Δεν έζησα τίποτα από αυτά που έζησαν αυτοί οι άνθρωποι.  Δεν είδα τίποτα από όσα είδαν ούτε πόνεσα όσο πόνεσαν ούτε κάηκα ούτε έχασα δικούς μου ούτε καταστράφηκε η περιουσία μου άρα είμαι πολύ μικρός να μιλήσω για αυτούς τους ανθρώπους. Θα μιλήσω όμως για μένα, για άλλους σαν έμενα.

Όταν άναψα τη γεννήτρια που κάνουμε τα πάρτι και έδωσα ρεύμα στην εκκλησία της Θεοτόκου στο Κόκκινο Λιμανάκι (λίγα μετρά μακριά από το οικόπεδο με τα 26 αγκαλιασμένα θύματα) όταν άναψαν τα φώτα μπροστά στην καμένη παιδική χαρά στη μέση όλων των καμένων σπιτιών και οι άνθρωποι που ήταν εκεί ήρθαν να φορτίσουν κινητά φακούς οι διασώστες ασυρμάτους οι αστυνομικοί είδαν φως στη μέση του κακού και κυρίως όσοι μένουν εκεί στα χαλάσματα να φυλάνε τα καμένα υπάρχοντα τους είδαν το μοναδικό φως μέσα σε χιλιόμετρα σκοτάδι ένιωσα το πιο παράξενο συναίσθημα της ζωής μου έσπασα, ξέσπασα σε κλάματα, δεν ξέρω αν άδειασε η γέμισε η ψυχή μου ξέρω πως ένοιωσα πολύ αδύναμος μετά από αυτό είδα πόσο μικρός είμαι πόσο απλό είναι να κάνεις ένα καλό χωρίς υλικό αντάλλαγμα αλλά με τεράστια ανταμοιβή ψυχής.

Με την Elena Kokkina προσπαθούσαμε να πείσουμε στους ανθρώπους εκεί πως δεν θέλουμε χρήματα δεν είμαστε από καμιά ΜΚΟ δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από απλοί άνθρωποι που σκεφτήκαμε ένα τρόπο να βοηθήσουμε αθόρυβα χωρίς κανένα δήμο χωρίς κανένα κέρδος τους φάνηκε απίστευτο(μέσα στην καταστροφή νόμιζαν πως πάμε να εκμεταλλευτούμε  την κατάσταση )...

Δεν βρήκα τη δύναμη να βγάλω ούτε μια φωτογραφία από το κακό που έχει γίνει παρά μόνο αυτές στην εκκλησιά γιατί ότι και αν δεις στην οθόνη η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρά έμαθα όμως ένα πράγμα αν καταφέρουμε και ξεπεράσουμε το ''εγώ'' μας και το κάνουμε ''εμείς'' τότε μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα.

οι άνθρωποι δεν ξαναέρχονται πίσω το δάσος δεν ξανά γίνεται εύκολα(5 μέρες μετά βγαίνουν καπνοί μέσα από το χώμα) οι πληγές στα καμένα σώματα θα μείνουν εκεί για πάντα ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί να κάνουμε αυτούς τους ανθρώπους όμως να καταλάβουν πως δεν θα είναι μονοί όταν φύγουν από εκεί οι κάμερες αυτό έχουν ανάγκη... εγώ τους το υποσχέθηκα!".