Αρκετά έχουν ξεκινήσει να λέγονται στις τηλεοράσεις και στα τηλεοπτικά παράθυρα, όπου ειδικοί και μη, αναλύουν τις αιτίες και τις ευθύνες αυτής της τραγωδίας που στοίχισε τη ζωή σε τόσους ανθρώπους. 

Ανάμεσα στα πολλά ορισμένοι έχουν ξεκινήσει να μιλούν για τις ευθύνες της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Το ζήτημα βέβαια περί ευθυνών της τοπικής αυτοδιοίκησης και ειδικότερα των Δήμων για τις φυσικές καταστροφές δεν έχει να κάνει απλά με πρόσωπα. Είναι θέμα πολιτικό.

Μπορεί βάση των νόμων αυτοί που την πληρώνουν και έχουν την κύρια ευθύνη να είναι οι δήμαρχοι και τα στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης, όμως αυτό αποτελεί στην ουσία έναν τρόπο για να βγάλει από την πλάτη της η κεντρική εξουσία τις δικές της αρμοδιότητες, ρίχνοντας το... μπαλάκι αλλού, ψάχνοντας για "εύκολα" εξιλαστήρια θύματα. 

Είναι ένα συμπέρασμα που μπορεί να συμπεράνει κάποιος αν κοιτάξει τα χρήματα που δίνει το κράτος για την Πολιτική Προστασία. Για παράδειγμα στην Πάτρα που αποτελεί τον τρίτο μεγαλύτερο δήμο όλης της χώρας, έχοντας την μεγαλύτερη ίσως επικράτεια, δίνει συνολικά στον τομέα αυτό 130.000 ευρώ τον χρόνο. 

Δεν φτάνουν ούτε για... ζήτω. Σκεφτείτε πόσα θα δίνει για δήμους όπως ο Ερύμανθος, τα Καλάβρυτα, η Ραφήνα, το Λουτράκι ή ακόμα και ο Μαραθώνας. "Ψίχουλα"! Θα πείτε χρήματα δεν υπάρχουν. Βρέθηκαν, όμως, κατόπιν εορτής, με τις προαναγγελίες της κυβέρνησης δια μέσου του κυβερνητικού της εκπροσώπου για τις παροχές που πρόκειται να δώσει στους πυρόπληκτους. 

Όταν όλα έχουν καεί, όταν ήδη θρηνούμε τόσους ανθρώπους. Δόθηκαν προκειμένου να εξισώσει το "χάπι" της εθνικής τραγωδίας. Γιατί δεν θα μπορούσαν να είχαν δοθεί αντίστοιχα ποσά προκειμένου να προστατεύσουμε τους ανθρώπους αυτούς και όχι να τους κλαίμε ή να δίνουμε παρηγοριά στους συγγενείς και στις οικογένειες τους;