Εκπροσωπώντας το αναπηρικό κίνημα ως Γ’ Αντιπρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία (Ε.Σ.Α.μεΑ), αγωνίζομαι και θα συνεχίζω να αγωνίζομαι με σκοπό την εξάλειψη, την αποκατάσταση και την αποτροπή ανισοτήτων που φτωχοποιούν και περιορίζουν τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία. Κάνοντας πράξη το σύνθημα μας «Τίποτα για εμάς, χωρίς εμάς», θα ήθελα να επαναφέρω το ζήτημα της αξιοπρεπούς διαβίωσης των ατόμων με αναπηρία, χρόνιες παθήσεις και των οικογενειών τους καθώς όπως φαίνεται συνεχίζει να περιορίζεται. Αναφέρομαι στην υστέρηση του ειδικού νοσηλίου-τροφείου για τα ανασφάλιστα άτομα με αναπηρία που διαβιούν σε Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης εν αναμονή της ενεργοποίησης της επικείμενης διάταξης που προβλέπει την καταβολή του αναφερόμενου από την Πρόνοια όσον αφορά τα ανασφάλιστα άτομα με αναπηρία.

Οι Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης αποτελούν μία από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του αναπηρικού κινήματος και η λειτουργία τους με κανένα τρόπο δεν θα πρέπει να παραγκωνίζεται. Σαφώς και ελλοχεύει κίνδυνος για τη βιωσιμότητά τους όταν το κράτος δεν αποζημιώνει την εκάστοτε συμβαλλόμενη ΣΥΔ με το ειδικό νοσήλιο για τις υπηρεσίες που παρέχουν στα τα άτομα με αναπηρίες.

Οι Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης, αλλιώς Σ.Υ.Δ., αποτελούν κοινωνικές δομές για την μόνιμη διαβίωση- κατοικία για άτομα με νοητική στέρηση και ενδεχομένως κινητικές ή αισθητηριακές αναπηρίες ή δευτερογενείς παθήσεις και ψυχικές διαταραχές. Παρέχουν, σε ολιστικό πλαίσιο, τις απαραίτητες υπηρεσίες υποστήριξης για ανεξάρτητη διαβίωση των φιλοξενούμενών τους όπως υγιεινή, ασφαλή και άνετη διαμονή, συνεχή ιατρική φροντίδα κ.λ.π. Διαμένουν συνήθως άτομα με νοητική αναπηρία και σύνδρομο Down, με βαριές και πολλαπλές αναπηρίες, όπου με το κατάλληλο εξειδικευμένο υποστηρικτικό προσωπικό μπορούν να σχεδιάζουν και να διαχειρίζονται μόνοι τους την καθημερινότητά τους, να χτίζουν το μέλλον τους και να έχουν μια ασφαλή διαβίωση, όταν οι γονείς τους ή η οικογένειά τους δεν θα μπορούν να είναι κοντά τους για να τους φροντίζουν.

Η μορφή αυτή της κοινωνικής μέριμνας, αναμφίβολα, περιορίζει το ιατροκεντρικό μοντέλο, εναντιώνεται σε λογικές περί ιδρυματισμού και αποκλεισμού, ενισχύοντας ταυτόχρονα την αυτονόμηση, την εξατομίκευση, την κοινωνική ένταξη, την αξιοπρεπή διαβίωση και την ενδυνάμωση των ατόμων με αναπηρία.

Πάνδημο αίτημα του αναπηρικού κινήματος (ΕΣΑμεΑ & ΠΟΣΓΚΑμεΑ) είναι η διατήρηση της βιωσιμότητάς τους στις υφιστάμενες πολιτικές λιτότητας και ατέρμονης γραφειοκρατίας. Δεν μπορεί να υφίσταται από τη μία θεσμικό πλαίσιο για εξίσωση του δικαιώματος των ασφαλισμένων και των ανασφάλιστων ως προς την ελεύθερη πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας συμπεριλαμβάνοντας την νοσηλευτική, διαγνωστική και φαρμακευτική κάλυψή τους και να αποκλείονται ανασφάλιστα άτομα με αναπηρία από τις στέγες υποστηριζόμενης διαβίωσης λόγω έλλειψης χορήγησης του ειδικού νοσηλίου. Πρόκειται για απόκλιση του αναφαίρετου δικαιώματος για κατοικία, για αξιοπρεπή διαβίωση όπως αυτό διατυπώνεται στους κανόνες του ΟΗΕ. Κανένα ανασφάλιστο παιδί ή ενήλικας με αναπηρία εκτός στεγών υποστηριζόμενης διαβίωσης! Πρέπει άμεσα να ενεργοποιηθεί η διάταξη για καταβολή του ειδικού νοσηλίου από την Πρόνοια για ανασφάλιστα άτομα με αναπηρία που διαβιούν στις Σ.Υ.Δ.