Μεγαλώνω… Αλλάζω… Ωριμάζω…

Για να σε προλάβω, η ηλικία από μόνη της δεν σημαίνει απολύτως τίποτα.

Τα σημάδια ότι μεγαλώνουμε είναι κάτι πολύ περισσότερο από έναν ξερό αριθμό από κεράκια σε μια τούρτα.

Ας είμαστε όμως ρεαλιστές, πλέον σου φαίνεται γολγοθάς να κάνεις αυτά που έκανες... ξενύχτια... ποτά... party... ευκαιρίες για ολονύχτιες  δραστηριότητες.

Αχχχχ... Το να νυστάζεις αγάπη μου μετά το μεσημεριανό φαγητό δεν είναι και το πιο νεανικό σημάδι του κόσμου.

Μπορείς να φανταστείς μια παρέα 20ρηδων φοιτητών να μαζεύεται σε μια ταβέρνα και μετά να χρειάζεται δίωρη σιέστα για να συνέλθει; Ρητορική η ερώτηση… μην απαντάς!

Τα σημάδια ότι μεγαλώνεις είναι πολλά τελικά… Για παράδειγμα υπάρχουν εκφράσεις τις οποίες δεν καταλαβαίνεις πια όπως SWAG, Yolo και κάτι τέτοια περίεργα “ξενικά ”σου προκαλούν πλέον πονοκέφαλο επειδή απλά, δεν τα καταλαβαίνεις.

Όταν λοιπόν στο οικογενειακό τραπέζι διασταυρώνεσαι με το 15χρονο ανιψάκι σου, είναι κατόρθωμα αν αντιληφθείς τις μισές εκφράσεις του και προβληματισμένος θα μονολογήσεις “πώς μιλάνε έτσι τα παιδιά, εμείς δεν μιλάγαμε έτσι”.

Γκρινιάζουμε συχνότερα, κλεινόμαστε περισσότερο στον εαυτό μας και έχουμε μια τάση να βλέπουμε καχύποπτα τις νέες γνωριμίες και κατά συνέπεια ερωτευόμαστε πιο δύσκολα, οι σχέσεις πια δεν έρχονται αβίαστα, θέλουν φροντίδα, δουλειά και προσπάθεια. Κι εγώ μεγάλωσα αυθόρμητη και παρορμητική, πώς να μπω σε καλούπια τώρα;

Αχ μωρέ, είναι πολλά τα δείγματα…

Σε πονάει η μεσούλα σου όταν σηκώσεις κάτι βαρύ, κάνεις πρεσβυωπία, αρρωσταίνεις συχνότερα, ασχολείσαι με τα συμπτώματα ασθενειών και δεν αισθάνεσαι πλέον άτρωτος…

Αμ το άλλο;

Υπάρχουν και άλλα συμπτώματα που σε κάνουν να νιώθεις ότι μεγαλώνεις…

Βλέπεις πως ο κόσμος γύρω σου είναι δυστυχισμένος και απογοητεύεται εύκολα. Βλέπεις την υποκρισία και τις επιφανειακές σχέσεις είτε ερωτικές είτε φιλικές, βλέπεις την εκμετάλλευση, τη βόλεψη, αντιλαμβάνεσαι πράγματα που κάποτε δεν έδινες καμιά σημασία βλέπεις κατάματα την πονηριά στα μάτια των ανθρώπων, την τακτική, το ψέμα και δυστυχώς κι άλλα πολλά…

Μεγαλώνω, μα δε φοβάμαι το χρόνο. Έμαθα πια να χαλαρώνω και να απολαμβάνω το ταξίδι, άλλοτε ισορροπώντας με χάρη πάνω στις ψηλοτάκουνες γόβες μου κι άλλοτε αλητεύοντας με τα αγαπημένα μου adidas.

Μεγαλώνω κι απολαμβάνω τα πάντα με άλλη διάθεση. Τους ανθρώπους, το φαγητό, το σεξ.

Τελικά αυτό που διαπίστωσα κλείνοντας τα 40 είναι πως στην πορεία μας μαθαίνουμε πολλά μέσα από την καθημερινότητα και τις συναναστροφές μας με τους άλλους ανθρώπους. Έτσι λοιπόν καταστάλαξα στα σημαντικά ώστε να τα έχω καλά με τον εαυτό μου -γιατί τελικά αυτό είναι που μετράει- χωρίς να παραμυθιάζομαι φτιάχνοντας τα στα μέτρα μου- είναι η ηρεμία συνείδησης.

Να λες πάντα την αλήθεια κι ας θυμώνεις κάποιους ανθρώπους.

Να μην παίρνεις τίποτα προσωπικά (όσο γίνεται). Η συμπεριφορά των άλλων έχει να κάνει πάντα με τους ίδιους.

Το «Όχι» είναι μια πολύ καλή απάντηση όταν χρειάζεται… δείξε τα όρια σου, βάλε τις κόκκινες γραμμές σου, ξεστόμισε λόγια: Θέλω, δεν θέλω, δεν μ' αρέσει, μ' αρέσει, δεν γουστάρω, άσε με…

Γέλα με καταστάσεις που κάποτε μπορεί να σε εξόργιζαν. Γίνε επιεικής με τη βλακεία.

Η ζωή δεν είναι τυλιγμένη με κορδέλα, δεν παύει όμως να είναι δώρο.

Αν αρρωστήσεις, δε θα σε κοιτάξει η δουλειά σου. Θα σε κοιτάξουν οι φίλοι και η οικογένειά σου. Μη χάνεσαι.

Οι φίλοι έχουν τη δύναμη να σε κρατάνε για πάντα παιδί. Μ' αυτούς να συναναστρέφεσαι, με εμπιστοσύνη, αλήθεια και ειλικρίνεια.

Η αναζήτηση της επιβεβαίωσης από τους άλλους είναι υποτιμητική για τον εαυτό σου.

Μια μέρα θα σου λείψει το σήμερα.

Ταξίδεψε όσο μπορείς να ανοίξει το μυαλό σου, να δεις, να γευτείς να μυρίσεις, όχι σαν τουρίστας σαν traveler, αλλά πάντα με καλή παρέα γιατί τελικά καλύτερα να πάρεις λάθος νούμερο παπούτσια στις βαλίτσες σου παρά λάθος παρέα.

Υπάρχει μία πολύ λεπτή γραμμή μεταξύ αυτού που ονομάζουμε κους κους και μιας ψυχικής ασθένειας... μην πέφτεις σε παγίδες.

Ένας άνθρωπος που είναι ευγενικός μαζί σου, αλλά αγενής με το σερβιτόρο, σε καμία περίπτωση δεν είναι καλός άνθρωπος!

Μεγαλώνω. Διεκδικώ. Κερδίζω. Χάνω. Με χάνω. Με βρίσκω. Μεγαλώνω μαζί σου. Στο πολύ. Στο λίγο. Στις φωνές. Στις σιωπές. Στη στιγμή.

Ζω. Γελάω. Αφήνω πίσω μου αποσκευές με ανασφάλειες και εικονική πραγματικότητα.

Αγαπώ την απλότητα.

Μεγαλώνω κι αλλάζω.

Μα ό,τι κι αν γίνει θα είμαι πάντα εγώ.