Ακόμη και οι πλέον ένθερμοι υποστηρικτές των εθνικιστικών τάσεων των Σκοπίων δεν θα μπορούσαν να φανταστούν καλύτερη εξέλιξη στο ονοματολογικό από το «Ilindenska Make-donija». Χωρίς ακόμη να έχουν προβεί σε καμία αλλαγή του Συντάγματος και των άλλων αλυτρωτισμών έχουμε εισέλθει στην τροχιά της ονοματολογίας. Το όνομα όμως που ακούστηκε την 18η Μαΐου, «Ilindenska Makedonija», είναι η επιτομή του αλυτρωτισμού και της παραποίησης της ιστορίας. Δυστυχώς με το να συζητάμε και μόνο τέτοιου είδους προτάσεις διολισθαίνουμε υπέρ των διαφόρων αλυτρωτικών τάσεων των βορείων γειτόνων μας. Προσωπικά δεν φανταζόμουν ποτέ ότι μέσα στα προτεινόμενα ονόματα για το κράτος των Σκοπίων θα ήταν και το «Ilindenska Makedonija» (Μακεδονία του Ίλιντεν). Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι η Κυβέρνηση των Σκοπίων αλλάξει το Σύνταγμα της Χώρας, υπάρξει παύση της αλυτρωτικής προπαγάνδας εντός και εκτός χώρας και αποκατάσταση της ιστορίας, από ελληνικής πλευράς δεν μπορούμε να συζητούμε ονόματα και γεγονότα τα οποία στρέφονται κατά του ελληνισμού. Χρειάζεται προσοχή διότι λαοί που δεν έχουν ιστορική μνήμη δεν έχουν μέλλον!

Η ονομασία «Ilindenska Makedonija» (Μακεδονία του Ίλιντεν) παραπέμπει στην γνώση ψευδοεπανάσταση του Ίλιντεν (ILIN DEN). Συγκεκριμένα η ιστορία άρχεται το 1870, όταν ηΒουλγαρία έστρεψε όλη την προσοχή της στη Μακεδονία και στην Παλαιά Σερβία (σημερινή βόρεια FYROM), με πρώτο στόχο τον προσηλυτισμό στην Εξαρχία όσο το δυνατόν περισσότερων σλαβόφωνων της περιοχής (πλειοψηφία των σλαβόφωνων ήταν υπέρ του Οικουμενικού Πατριαρχείου). Ήθελαν να δημιουργήσουν τη μεγάλη Βουλγαρία αρχικά ως θρησκευτική κοινότητα και στην συνέχεια ως πολιτική. Οι Βούλγαροι ιερείς, έπρεπε να πάρουν στον έλεγχό τους την κάθε τοπική Εκκλησία- ενορία. Αν το κατόρθωναν αυτό, έρχονταν στις βουλγαρικές
κοινότητες Βούλγαροι δάσκαλοι, οι οποίοι πληρώνονταν από την Εξαρχία ή απευθείας από τη Σόφια, για να καλλιεργήσουν τη βουλγαρική εθνική συνείδηση στους κατοίκους.

Έτσι, ενώ με το ιδρυτικό φιρμάνι της Εξαρχίας του 1870, επιτρεπόταν ο διορισμός Βούλγαρων Μητροπολιτών μόνο στο Βιλαέτι του Δούναβη, οι Έξαρχοι με βάση το επίμαχο άρθρο 10 που υπήρχε στο Φιρμάνι και το οποίο έλεγε, ότι στο μέλλον μπορούσαν να προστεθούν στη δικαιοδοσία της Εξαρχίας και άλλες περιοχές από τα Βιλαέτια του Μοναστηρίου και της Θεσσαλονίκης, αν το ζητούσε αυτό το σύνολο των κατοίκων κάποιας συγκεκριμένης περιοχής ή τουλάχιστον τα 2/3 αυτών, πέτυχαν να τους χορηγηθεί με διάταγμα του σουλτάνου το 1890 το δικαίωμα να ιδρύσουν βουλγαρικές Μητροπόλεις, στις πόλεις Αχρίδα και Σκόπια και το ίδιο έγινε το 1894 στις πόλεις Νευροκόπι και Βέλες (Βελεσσά). Επιθυμούσαν την άμεση αποκοπή του χριστιανικού πληθυσμού από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την ένταξη στην Εξαρχία, την καλλιέργεια της βουλγαρικής εθνικής συνείδησης και την ενσωμάτωση της περιοχής στη Βουλγαρία.

Την ίδια περίοδο (1890), οι πιο ακραίοι Βούλγαροι εθνικιστές άρχισαν να ιδρύουν και διάφορους βουλγαρομακεδονικούς συλλόγους που σκοπό είχαν τον εκβουλγαρισμό των κατοίκων της Μακεδονίας με κάθε τρόπο. Περισσότερο γνωστή απ’ αυτές τις ομάδες, ήταν η Μυστική Μακεδονο-Αδριανουπολιτική Επαναστατική Οργάνωση, (ΤainaMakedonsko-Odrinsko Rerolucionerna Organizacija -T.M.O.R.O.), που ιδρύθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1893, από Βούλγαρους που ζούσαν στην Μακεδονία. Σύνθημά τους ήταν «η Μακεδονία στους Μακεδόνες», εμπνευστής του οποίου ήταν ένας εκ των διοικούντων της Κεντρικής Επιτροπής, ο Βούλγαρος επαναστάτης Γκότσε Ντέλτσεφ (Gotse Delchev). Όμως στην φράση «η Μακεδονία στους Μακεδόνες» δεν απέδιδαν κανένα εθνολογικό περιεχόμενο. Με τον όρο «Μακεδονία» υποδήλωναν τη γεωγραφική περιοχή και με τη λέξη «Μακεδόνες» τους κατοίκους που διέμεναν εκεί (Έλληνες, Βούλγαρους, Σέρβους, Εβραίους, Βλαχόφωνους και Σλαβόφωνους Έλληνες κ.α.). Στόχος ήταν η αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού και η βουλγαροποίηση της περιοχής. Οι Σλαβομακεδόνες, δηλαδή οι Σλάβοι που κατοικούσαν στην περιοχή της Μακεδονίας, ως βουλγαρι-
κής μακεδονικής (λόγω γεωγραφίας) συνειδήσεως και διαλέκτου ομιλίας βουλγαρικής, εντάχθηκαν εύκολα στην σφαίρα επιρροής του τότε Βουλγαρικού επεκτατισμού.

Το 1895, με τη βοήθεια της νέας βουλγαρικής κυβέρνησης του Στόϊλοφ (1894-1899), οι διάφοροι βουλγαρο-μακεδονικοί σύλλογοι απέστειλαν αντιπροσώπους τους στη Σόφια σε συνέδριο όπου εκλέχθηκε η Ανωτάτη Επιτροπή, με σκοπό να συντονίσει τις επαναστατικές ενέργειες στη Μακεδονία. Γρήγορα όμως προέκυψαν διχογνωμίες μεταξύ των ηγετικών παραγόντων των δύο επιτροπών.

Οι οπαδοί της Κεντρικής Επιτροπής ήθελαν να δημιουργήσουν μια αυτόνομη ή ανεξάρτητη Μακεδονία, η οποία αργότερα θα ενωνόταν με τη Βουλγαρία (παρόμοιο σενάριο με την Ανατολική Ρωμυλία, η οποία προσαρτήθηκε στη Βουλγαρία το 1885). Ενώ οι οπαδοί της Ανωτάτης Επιτροπής ήθελαν να προ-
καλέσουν μια γενική ανάφλεξη στη Μακεδονία με την αποστολή ενόπλων σωμάτων. Έτσι, διαχωρίστηκαν δύο τάσεις: Οι Βρεχοβιστές, από τον όρο Varhoven Komitet, δηλαδή οι οπαδοί της Ανωτάτης Επιτροπής, που στόχευαν στην ενσωμάτωση της Μακεδονίας στη Βουλγαρία με ένοπλο αγώνα (αυτών η οργάνωση αργότερα ονομάσθηκε Εξωτερική Επαναστατική Μακεδονική Οργάνωση), και οι Σεντραλιστές από τον όρο Centralen Komitet, δηλαδή οι οπαδοί της Κεντρικής Επιτροπής, οι οποίοι χωρίς να αρνούνται τη βουλγαρική εθνική ταυτότητά τους, προτιμούσαν την δημιουργία ενός αυτόνομου ή ανεξάρτητου μακεδονικού κράτους και τη σταδιακή ενσωμάτωση αυτού στη Βουλγαρία, (αυτών η οργάνωση αργότερα ονομάσθηκε Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση).

Η κρίση εντάθηκε κατά την εξέγερση του Ίλιντεν (ILINDEN), που οργανώθηκε από τη Βερχοβιστική πτέρυγα. Μια εξέγερση καθαρά Βουλγαρική και Εξαρχική, η οποία όμως είχε στόχο να παρουσιαστεί ως μαζική εξέγερση των χριστιανών κατοίκων κατά των Οθωμανών. Συγκεκριμένα, ένοπλες ομάδες Βερχοβιστών (κομιτατζήδων), μπήκαν στην πόλη του Κρουσόβου τη νύχτα της 20ης Ιουλίου του 1903 ημέρα της εορτής του προφήτη Ηλία, απ’ όπου προήλθε και η σλαβική ονομασία ILIN-DEN, και με το πρόσχημα ότι δρουν κατά των Οθωμανών προέβησαν σε εμπρησμούς και φόνους κυρίως κατά του πολυάριθμου ελληνικού πληθυσμού σε πόλεις και χωριά όπως της Κλεισούρας του Μοναστηρίου, της Αχρίδας, της Καστοριάς του Νυμφαίου και φυσικά του Κρουσόβου. Μάλιστα η περιοχή του Κρουσόβου ανακηρύχθηκε από τους αντάρτες ανεξάρτητο κράτος, η λεγόμενη «Δημοκρατία του Κρουσόβου». Εδώ όμως τίθεται εύλογα το εξής ερώτημα: Αν είχε πραγματοποιηθεί από τους Σκοπιανούς «Μακεδόνες» όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται γιατί δεν ονομάστηκε το κράτος «Δημοκρατία της Μακεδονίας»; Από το έτος 1870 (ίδρυση βουλγαρικής Εξαρχίας) έως και το 1904 υπήρχε μεγάλη καταπίεση του ελληνισμού της Μακεδονίας από τους κομιτατζήδες. Η πρώτη ελληνική ένοπλη ομάδα μπήκε στην περιοχή το Σεπτέμβριο του 1904 με αρχηγό τον Παύλο Μελά. Τότε ξεκινάει και ο Μακεδονικός Αγώνας, ο οποίος θα τερματιστεί με το κίνημα των Νεότουρκων τον Ιούλιο του 1908.

Πιέσεις και διώξεις υπέστησαν και οι Σέρβοι στην Παλαιά Σερβία (σημερινή βόρεια FYROM). Η Ελλάδα όμως είχε αναγνωρίσει από το 1893 ως σφαίρα επιρροής των Σέρβων τα βιλαέτια: 1) του Κοσσόβου, 2) του Μοναστηρίου και 3) του βορείου τμήματος της Θεσσαλονίκης. Παράλληλα και το Οικουμενικό Πατριαρχείο υποστήριξε την σερβική πλευρά με το διορισμό Σέρβων Αρχιερέων στην Πρισρένη και στα Σκόπια. Οι ελληνικές κινήσεις και η υποστήριξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου βοήθησαν τους Σέρβους στον αγώνα κατά των κομιτατζήδων. Έτσι η Υψηλή Πύλη, το έτος 1903, θα αναγνωρίσει και τους Σέρβους του Μακεδονικού χώρου ως ισότιμους εθνικά με τους Έλληνες και τους Βούλγαρους καθώς και την εκπαιδευτική και εκκλησιαστική αυθυπαρξία τους.

Σύμφωνα λοιπόν με όλες τις πηγές είναι ξεκάθαρο ότι η εξέγερση του Ίλιντεν πραγματοποιήθηκε από Βούλγαρους κομιτατζήδες. Η εξέγερση όμως δεν κράτησε για πολύ, μόλις δώδεκα ημέρες αργότερα στις 2 Αυγούστου του 1903, ο τουρκικός στρατός ανακατέλαβε την πόλη. Οι Σεντραλιστές, οι οποίοι ήσαν υπέρ μιας αυτόνομης «Μακεδονίας», θεωρούσαν ως υπεύθυνους της αποτυχίας τους Βερχοβιστές και έλεγαν ότι βιάστηκαν να προκαλέσουν μια άκαιρη επανάσταση. Οι αντιμαχόμενες παρατάξεις δεν μπόρεσαν να συμβιβαστούν, με αποτέλεσμα η διαμάχη να καταλήξει σε δολοφονίες ηγετικών στελεχών της μιας παράταξης από την άλλη. Οι Βερχοβιστές, ήσαν πλειοψηφία ανάμεσα στα στελέχη της οργάνωσης στις περιοχές του Μοναστηρίου και της Αχρίδας, ενώ οι Σεντραλιστές κυριαρχούσαν στις περιοχές των Σερρών, της Θεσσαλονίκης και της Στρωμνίτσης. Αυτή λοιπόν την εποχή η οργάνωση πήρε και την οριστική της ονομασία και από Μ.Μ.Α.Ε.Ο. μετονομάστηκε σε Εσωτερική Μακεδονο-Αδριανουπολιτική Επαναστατική Οργάνωση, ή απλούστερα Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση όταν το 1907 αποκόπηκε το Θρακικό σκέλος της. Είναι η γνωστή σε ό-
λους μας V.M.R.O (Vnatresna Makedonska Revolucionerna Organizacija).

Σήμερα την ILIN-DEN, την έχουν οικειοποιηθεί οι Σκοπιανοί (Τίτο μετά το 1943) ως εθνική επέτειο και θεωρούν ότι αποτελεί την απαρχή της Σλαβομακεδονικής εθνογέννησης. Όμως την τιμούν και οι Βούλγαροι με κάποια διαφορά. Ενώ οι Σκοπιανοί τιμούν τους ψευδοεπαναστάτες του 1903 ως «Μακεδόνες», οι Βούλγαροι τους τιμούν κανονικά ως Βουλγάρους.

Σύμφωνα με τα ανωτέρω:

1. Η εξέγερση του Ίλιντεν πραγματοποιήθηκε από Βούλγαρους κομιτατζήδες και όχι από κάποιους Σλαβομακεδόνες.

2. Οι Βρεχοβιστές που οργάνωσαν την εξέγερση στόχευαν στην ενσωμάτωση της Μακεδονίας στη Βουλγαρία με ένοπλο αγώνα και όχι στην αυτονόμηση της περιοχής και την σταδιακή ένωση που επιθυμούσαν οι Σεντραλιστές.

3. Όλη αυτήν την περίοδο δεν υπάρχει καμία αναφορά για κάποιο ξεχωριστό «μακεδονικό» έθνος. Αντιθέτως δημιουργείται η λεγόμενη «Δημοκρατία του Κρουσόβου».

4. Η πλειοψηφία του πληθυσμού (ελληνόφωνοι και σλαβόφωνοι) ήταν υπέρ του Οικουμενικού Πατριαρχείου, άρα και υπέρ της ενώσεως της Μακεδονίας με την Ελλάδα και κατά της Εξαρχίας και της Βουλγαρίας. Εξαιτίας αυτού δεν έγινε και μαζική εξέγερση των Χριστιανών.

5. Οι Βούλγαροι προέβησαν σε εμπρησμούς και φόνους κυρίως κατά του πολυάριθμου ελληνικού πληθυσμού της Μακεδονίας, του ελληνοβλαχικού του Κρουσόβου και των άλλων περιοχών και κατά του σλαβόφωνου ελληνικής εθνικής συνειδήσεως πληθυσμού.

6. Την εξέγερση του Ίλιντεν την έχουν οικειοποιηθεί οι Σκοπιανοί ως εθνική επέτειο (Τίτο μετά το 1943). Θεωρούν ότι αποτελεί την απαρχή της Σλαβομακεδονικής εθνογέννησης.

7. Οι Σλαβομακεδόνες, ως βουλγαρικής μακεδονικής (λόγω γεωγραφίας) συνειδήσεως και ομιλίας βουλγαρικής διαλέκτου, εντάχθηκαν εύκολα στην σφαίρα επιρροής του τότε Βουλγαρικού επεκτατισμού.

8. Την εξέγερση του Ίλιντεν την τιμούν και οι Βούλγαροι. Όμως τιμούν κανονικά τους εξεγερθέντες ως Βούλγαρους.

Και ένα λάθος από πλευράς Σκοπίων. Γνωρίζουν άραγε ότι μέσω της ονομασίας «Ilindenska Makedonija» που πρότειναν αναγνωρίζουν έμμεσα τη βουλγαρική αυτοσυνειδησία τους;

Διότι όπως αναλύσαμε οι Βρεχοβιστές ήσαν αυτοί που οργάνωσαν την εξέγερση και στόχευαν στην ενσωμάτωση της Μακεδονίας και της σημερινής FYROM στη Βουλγαρία.

Σήμερα, όπως τονίζει ο καθηγητής Αθανάσιος Αγγελόπουλος, λόγω του επικαίρου προβληματισμού των Σλαβομακεδόνων, αυτοαποκαλουμένων «Μακεδόνων», του Κράτους των Σκοπίων, γεννάται το εύλογο ερώτημα προς συζήτηση. Που ήσαν Αυτοί στον Μακεδονικό Αγώνα, στους Βαλκανικούς Πολέμους και στον Α ́ Παγκόσμιο Πόλεμο, ως ίδια φυλετική, εθνοτική ομάδα; Για να διεκδικήσουν, όπως οι άλλοι λαοί της περιοχής, και να διασφαλίσουν και την δική τους κρατική οντότητα στο νέο «Ηνωμένο Βασίλειο των Σέρβων Κροατών και Σλοβένων» (1919); Ώστε το Βασίλειο αυτό να αποκαλείται «Ηνωμένο Βασίλειο Σέρβων, Κροατών, Σλοβένων και Σλαβομακεδόνων ή Μακεδόνων»; Ήσαν απόντες στα πεδία των μαχών, ως Σλαβομακεδόνες, αλλά συνακολούθως, και στην διπλωματική κονίστρα – σκακιέρα. (ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ, Π.Μ.Σ.ΟΡΘ. Ε.Α.Π. - 2013, σ. 15).

Από ελληνικής πλευράς ο όρος Ίλιντεν, ή «Ilindenska Makedonija» παραπέμπει στις σφαγές του ελληνικού πληθυσμού της Μακεδονίας με σκοπό την υφαρπαγή της περιοχής. Με το να συζητάμε σήμερα ένα όνομα, το οποίο δεν ανήκει κανονικά στους Σκοπιανούς τους δίνουμε μία έμμεση αναγνώριση σε κάτι ψευδεπίγραφο, σε ένα γεγονός που πραγματοποιήθηκε από βουλγαρικής πλευράς. Σε κάθε περίπτωση το Ίλιντεν εκφράζει αλυτρωτισμό σε βάρος της ελληνικής Μακεδονίας. Όμως όπως όλοι διαπιστώνουμε συρόμαστε πίσω από την ονοματολογία και το υποτιθέμενο erga omnes, χωρίς πρωτίστως να έχουν λυθεί βασικά ζητήματα όπως η αλλαγή του Συντάγματος των Σκοπίων και η παύση του αλυτρωτισμού στην Ιστορία τους.