Βράδυ Κυριακής, έξω βρέχει, όπως συνήθιζε να βρέχει παλιότερα (εξ’ ου και οι πανέμορφες στοές της Πάτρας, όπου πήγαινες από άκρη σ’ άκρη της πόλης χωρίς να βραχείς) και σκέφτομαι πόσο μου λείπει η Σοβιετική Ένωσις.

Μου λείπει ο ψυχρός πόλεμος, μου λείπει το τοίχος του Βερολίνου, μου λείπει το ανατολικό μπλοκ, μου λείπει ο Μπρέζνιεφ…ο Κοσίγκιν… μου λείπει η Κίνα του Μάο… μου λείπει η Μπιάφρα, το Κονγκό, το Βιετνάμ…

Νοιώθω ότι ζω σε ένα κόσμο «λαπά»… Ούτε μοσχαράκι, ούτε ψαρόσουπα. Λαπάς… Όλα είναι σε μία κατάσταση κακέκτυπων ψευδο-αντιγράφων και κατάστασης “μη μου άπτου” αν μου επιτρέπετε τον όρο. Καμία πρωτοτυπία.

Υπήρχε η Σοβιετική Ένωσις. Ήταν ο (πραγματικά) κακός. Αλλά είχε μία γοητεία. Ήταν γνήσια κακός. Γνώριζες από πριν. Και δεν αστειευόταν.
Ο προηγούμενος αιώνας είχε την πρωτοτυπία και την αυθεντικότητα. Ο φασισμός του Μουσολίνι ήταν φασισμός. Ο ναζισμός του Χίτλερ, όσο ειδεχθής και σιχαμερός, ήταν σαφέστατα ορισμένος στην αθλιότητα του.

Ο ψυχρός πόλεμος ήταν κυριολεκτικά ψυχρός. Και η Γερμανία ήταν διχοτομημένη και χαιρόμαστε για την τιμωρία της. Είχες τον κακό δίπλα σου… Τώρα τι έχεις; Γελοία κακέκτυπα ανθρωπάκια, τα οποία ούτε να σκεφθούν έστω κάτι, το ελάχιστα πρωτότυπο. Ακολουθούν ιδέες του τίποτα… Αφού είναι ένα τίποτα…

Και λείπει και ο κακός για να τους φοβερίζει και να τους ξυπνά ταυτόχρονα. Έχεις τις… αγορές, τις τράπεζες, την... ανάπτυξη, τις … επενδύσεις και όλες τις συνέπειες ενός “λαπά”, ο οποίος επειδή ακριβώς είναι και λαπάς δεν σε προκαλεί να του λιώσεις τη μούρη στη λάσπη.

Διότι όλα περιβάλλονται από μία “λογική”. Μία γ@μημένη λογική. Δείτε τους “ηγέτες” (ας γελάσω) παγκοσμίως. Λαπάδες και υποτιμώ το ωραίο φαγητό. Ακόμα και οι λεγόμενοι κακοί είναι φούσκες και ΚΥΡΙΩΣ δειλοί (και αυτό δεν το έχουν αντιληφθεί οι άλλοι, διότι είναι περισσότερο δειλοί από αυτούς).

Φυσικά και έχω επιθυμήσει τον Μπρέζνιεφ και τον Ρήγκαν. Φυσικά και έχω επιθυμήσει τους κακούς. Τους προτιμώ από τους ύπουλους και μουλωχτούς. Και δε γουστάρω και ταυτοχρόνως κοντεύω να σκάσω... Τώρα τι;

Οι μόνοι, οι οποίοι έχουν αντιληφθεί, ίσως υποσυνείδητα την κατάσταση είναι οι Άγγλοι. Οι οποίοι επέλεξαν ορθότατα τον δικό τους δρόμο. Αυτοί θα είναι οι κερδισμένοι όταν ο λαπάς κολλήσει στην κατσαρόλα της παγκόσμιας σαχλαμάρας.

Το χειρότερο είναι πως όλοι οι λαπάδες ηγέτες είναι τόσο μηδαμινοί και αστείοι, ώστε μέσα στην δειλία τους δεν κάνουν απολύτως τίποτα. Οταν απειλούν τρέμουν σαν κότες μήπως και οι απειλές τους εύρουν ανταπόκριση. Αλλά που; Στους άλλους λαπάδες; Και προσέξτε πως ΔΕΝ γίνεται τίποτα και πουθενά.

Και η ζωή των συντριπτικά πολλών μετατρέπεται σε διεκπεραίωση. Όχι αγαπητές/οι μου. Δεν είναι η ζωή πιστοποιητικό γέννησης και θανάτου. Το ενδιάμεσο είναι το ουσιαστικό. Το πιστοποιητικό ζωής, το οποίο όμως δεν το υπογράφει κανείς παρά μόνον ο εαυτός σου.

Και να σας πω και κάτι ακόμα; Τώρα είναι η περίοδος της “μη θέσης”. Ας είμαι εγώ καλά να κοιτάζω τη δουλίτσα μου και ας καίγεται (που δεν καίγεται) το Σύμπαν.

Χμ… Η επόμενη ημέρα ή νύχτα θα έχει μόνον μία απαίτηση από όλους: Να λάβεις θέση. Τότε ή μοσχαράκι ή ψαρόσουπα. Αλλά ο λαπάς δεν θα είναι επιλογή. Μου λείπει τόσο πολύ η Σοβιετική Ένωσις…