Η Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού Κοινο_Τοπία, συνεχίζει για τη φετινή χρονιά τις προβολές της με την ταινία ‘‘Με τα μάτια του έρωτα’’ (Proof) της Jocelyn Moorhouse την Τετάρτη 17 Ιανουαρίου,ώρα 8μμ. Προσέλευση 7.45μμ.

H προβολή θα γίνει στον πολυχώρο της Κοινο_Τοπίας, Μαιζώνος 139 και Παντανάσσης, 4ος όροφος (έναντι Δημαρχιακού Μεγάρου) στην Πάτρα με δωρεάν είσοδο αλλά με κάρτα κράτησης θέσης η οποία δίνεται από τη γραμματεία της Κοινο_Τοπίας. Θα ακολουθηθεί σειρά προτεραιότητας, πληροφορίες στο 2615.002009. Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με αφορμή την ταινία. Συντονίζουν Κώστας Νταλιάνης και Χριστίνα Σκούτα.

Με τα μάτια του έρωτα (Proof)

Σκηνοθεσία-Σενάριο: JocelynMoorhouse, Χώρα: Αυστραλία (1991), Μοντάζ: Κεν Σάλοους, Διάρκεια: 86 λεπτά, Σύνθεση Μουσικής: Notdrowningwaving, Φωτογραφία: Μάρτιν Μακ Γκράθ, Παίζουν: Χιούγκο Γουίβινγκ, Ράσελ Κρόου, Ζενεβιέ Πικό

Ο Κώστας Νταλιάνης, στο site της Κοινο_Τοπίας γράφει σχετικά: Ο Μάρτιν είναι τυφλός και καχύποπτος με τους ανθρώπους. Πιστεύει ότι οποιοσδήποτε μπορεί να του λέει ψέματα, μόνο και μόνο επειδή μπορεί να το κάνει. Αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης, που έχει επηρεάσει βαθύτατα ολόκληρη τη ζωή του και την ψυχοσύνθεση του, ξεκίνησε στην παιδική του ηλικία. Η μητέρα του συνήθιζε να του περιγράφει τον κήπο έξω από το παράθυρό τους. Μια μέρα είπε στο Μάρτιν ότι ένας άντρας μάζευε τα ξεραμένα φύλλα με την τσουγκράνα. Ο Μάρτιν δε μπορούσε να τον ακούσει κι έτσι αποφάσισε ότι η μητέρα του ψευδόταν. Μάλιστα, τράβηξε μια φωτογραφία του κήπου εκείνη την μέρα.

Όταν συναντάμε τον Μάρτιν για πρώτη φορά στην ταινία, τα χρόνια έχουν περάσει, αλλά ακόμα κρατάει μια φωτογραφική μηχανή. Είναι ο προσωπικός του τρόπος για να επιβεβαιώνει την αξιοπιστία των ανθρώπων γύρω του. Τραβάει φωτογραφίες, τις εμφανίζει, ζητά από άλλους να του τις περιγράψουν, τους βάζει μια ετικέτα σε γραφή Μπράιγ και τσεκάρει τις τυχόν αντιφάσεις της «πραγματικότητας» της φωτογραφίας με αυτό που του είχαν πει. Ο Μάρτιν ζει μόνος του όσο πιο ανεξάρτητα και ασυμβίβαστα μπορεί. Αν, λόγου χάρη, σε ένα ρεστοράν νιώθει ότι τον παραμελούν, δεν έχει κανένα ενδοιασμό να χύσει «κατά λάθος» ένα ολόκληρο μπουκάλι κρασί στο τραπέζι, ώστε η σερβιτόρα να τον προσέξει.

Η Σήλια είναι μια κοπέλα που βοηθάει τον Μάρτιν στις δουλειές του σπιτιού. Το παράξενο είναι ότι η Σήλια δεν έχει ανάγκη την αμοιβή. Το κάνει μόνο και μόνο για να είναι μέρος της ζωής του Μάρτιν. Είναι κι αυτή φωτογράφος. Οι τοίχοι στο σπίτι της είναι καλυμμένοι με πορτραίτα του Μάρτιν. Η σχέση τους χαρακτηρίζεται από ένταση και νεύρα, στα όρια του ψυχολογικού σαδομαζοχισμού, καθώς η Σήλια φαίνεται να απολαμβάνει ακόμα και τις προσβολές που υφίσταται από τον Μάρτιν.

Μια μέρα ο Μάρτιν απρόσμενα κάνει ένα καινούριο φίλο, τον Άντι, που δουλεύει ως μάγειρας. Η φιλία αυτή πυροδοτεί ζήλια στην κτητική Σήλια και την ωθεί να χρησιμοποιήσει την σεξουαλικότητά της ως μέσο επιβολής πάνω στους δύο άντρες.

Το τέλος της ταινίας προσφέρει την πολυπόθητη κάθαρση στον ψυχισμό του Μάρτιν. Και όλα οδηγούν ξανά στην φωτογραφία του κήπου που τράβηξε μικρός: Του έλεγε αλήθεια ή ψέματα η μητέρα του;

Η ταινία «Με τα μάτια του έρωτα» είναι η πρώτη ταινία της Τζόσελιν Μουρχάουζ, η οποία έχει το σπάνιο ταλέντο να πλάθει χαρακτήρες που παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον απλώς επειδή είναι ο εαυτός τους. Η πλοκή της αποφεύγει εξ’ ολοκλήρου τις «ψευτιές» και τις τεχνητές ανατροπές. Μας παρουσιάζει απλώς τους τρεις αυτούς χαρακτήρες και τα παιχνίδια ελέγχου κι εξουσίας που διαδραματίζονται σε αυτό το ιδιόρρυθμο τρίγωνο.

Ο Μάρτιν, ενσαρκωμένος άψογα από τον ηθοποιό Χιούγκο Γουήβινγκ, με το αυστηρό πρόσωπο και τα απολύτως ελεγχόμενα εκφραστικά μέσα, είναι ένας άνθρωπος που προστατεύει τόσο πολύ τον εαυτό του από την πιθανότητα να πληγωθεί που έχει χάσει κάθε δυνατότητα να νιώσει οποιοδήποτε συναίσθημα. Η ανάγκη της Σήλια για αυτόν ακριβώς τον άνθρωπο είναι και το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στον χαρακτήρα της. Δεν υπάρχουν κακοί και καλοί εδώ, παρά μόνο άνθρωποι που πράττουν βάσει των αναγκών και των ανασφαλειών τους. Αυτή η στενή παρατήρηση μεμονωμένων ζωών από την Μουρχάουζ εκμεταλλεύεται στο έπακρο την ηδονοβλεπτική ικανότητα της κινηματογραφικής τέχνης και μας χαρίζει ένα διαμάντι του παγκόσμιου κινηματογράφου. Είναι αξιοσημείωτο ότι η ταινία αποτέλεσε εφαλτήριο τόσο για την μετέπειτα καριέρα του Ράσελ Κρόου, όσο και του Χιούγκο Γουίβινγκ.