Σύμφωνα με μια κινηματογραφική ατάκα, που εξεστόμισε ο Κλιντ Ίστγουντ κι έγινε απόφθεγμα, «οι γνώμες είναι σαν τις κ….ς». Τουτέστιν, ο καθένας έχει και από μία. Ισχύει αυτό και στο δημόσιο λόγο, στον οποίο ο καθένας προσέρχεται λέγοντας ό, τι του κατέβει, εφόσον του δίνεται βήμα.

Για τις επικείμενες εκλογές στο Επιμελητήριο Αχαϊας, επίσης ο καθένας μπορεί να πιστεύει και να λέει ό, τι θέλει, ενίοτε και δημοσίως, και ας μην είναι καν μέλος του, και ας μην έχει δικαίωμα ψήφου. Αρκεί να φέρει μια νεφελώδη «ιδιότητα».

Αυτό έχει διαπιστωθεί επανειλημμένως τις τελευταίες μέρες, με κάποιους εκ των έσω, από τη Νέα Δημοκρατία δηλαδή, να φτάνουν ακόμη και στο σημείο να βάλλουν, εμμέσως πλην σαφώς, εναντίον μου, γιατί δεν ταυτίζομαι με τη δική τους άποψη, την οποία βεβαίως έχουν δικαίωμα να εκφράζουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τους αναγνωρίζεται και το «αλάθητο».

Κάνουν λόγο για κομματική γραμμή, η οποία, ωστόσο, όλοι γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει. Τους απαντώ και δεν προτίθεμαι να επανέλθω, όσο κι αν κάποιοι έμμισθοι κοντυλοφόροι συνεχίσουν τις «ξεκαρδιστικές» αναφορές τους στο πρόσωπο μου.

Από τη στιγμή που η ηγεσία της παράταξης μας με τον πλέον σαφή και κατηγορηματικό τρόπο ξεκαθάρισε ότι για τις επιμελητηριακές εκλογές δεν «μοιράζει χρίσματα», οι περί του αντιθέτου ισχυρισμοί κάποιων είναι τουλάχιστον ύποπτοι, αν δεν υπηρετούν προσωπικές επιδιώξεις και ίδια συμφέροντα.

Θέση μου είναι ότι οι παράγοντες της αγοράς, ως μόνοι αρμόδιοι, θα καθορίσουν τις εξελίξεις στο Επιμελητήριο, με βάση τα δικά τους κριτήρια, χωρίς να έχουν ανάγκη τον όποιον «κηδεμόνα».

Αλήθεια, όμως, πού ήταν όλοι αυτοί, που σήμερα εκ του ασφαλούς παριστάνουν τους τιμητές των πάντων, όταν ως ο μοναδικός βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στην Αχαϊα έδινα αλλεπάλληλες μάχες κατά του εθνολαϊκισμού των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ;

Πού ήταν όταν οι ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ με «πυροβολούσαν» καθημερινά, γιατί υπερασπιζόμουν τον αγώνα της κυβέρνησης μας για έξοδο της χώρας από την κρίση;

Θα προσπαθήσω να απαντήσω για λογαριασμό τους. Κάποιοι ήταν σε άλλο κόμμα, βρίσκονταν απέναντι από τη Νέα Δημοκρατία και την πολεμούσαν. Κάποιοι κατέβαζαν από το μπαλκόνι του γραφείου τους τη σημαία της Νέας Δημοκρατίας.

Και κάποιοι άλλοι, βρίσκονταν εντός, εκτός και επί της Νέας Δημοκρατίας. Κατά το κοινώς λεγόμενο, εποιούντο τη νήσσαν. Δεν τους περίσσεψε μελάνι, ούτε μια λέξη, για μια υποστηρικτική της κυβέρνησης μας δήλωση.

Κρύβονταν κυριολεκτικά, χωρίς να έχουν το σθένος να υπερασπιστούν την πολιτική εξόδου της χώρας από την κρίση, που εφάρμοζε η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά. Μια δύσκολη μεν πολιτική με δυσάρεστα μέτρα (που δεν συγκρίνονται βέβαια με τίποτα με τη σημερινή λαίλαπα), η οποία, ωστόσο, είχε επιφέρει και τα πρώτα αποτελέσματα ανάκαμψης, κάτι που αποτελεί σήμερα κοινή διαπίστωση. Όμως, τότε, ντρέπονταν ακόμη και να πουν ότι είναι Νεοδημοκράτες!

Όσο για άλλους, είπαμε. Μάχονταν ευθέως από άλλα κομματικά μετερίζια τη Νέα Δημοκρατία….

Όλοι αυτοί, έρχονται σήμερα και τοποθετούνται επί παντός επιστητού, ακόμη και για τις εκλογές στο Επιμελητήριο Αχαϊας. Και όχι μόνο τοποθετούνται, αλλά κρίνουν κι επικρίνουν, δίνουν μέχρι και… γραμμή!!!

Ο Θανάσης Νταβλούρος είναι πιστός και συνεπής στις ιδέες του, δεν είναι ρίψασπις, ενδεχομένως και λόγω σωματότυπου δεν αρέσκεται στις κυβιστήσεις. Ήταν, είναι και θα είναι στη Νέα Δημοκρατία, δεν κιότεψε ποτέ στα δύσκολα, ενώ θα βρίσκεται πάντα μπροστά, στην πρώτη γραμμή του αγώνα, για την προάσπιση των ιδεών της παράταξης μας, και στα πάνω της και στα κάτω της.

Σε προφανή αντίθεση με άλλους, που όπως η ιστορία τους διδάσκει, θα το βάλουν πάλι στα πόδια, αν χρειαστεί, περιμένοντας να περάσει η μπόρα.