Διασκέδαση
Η εποχή των video games και των social media, του παραγκωνισμού του βιβλίου και των πολλαπλών εκτεθειμένων αστήριχτων απόψεων, καθιστά τον θεατή/ ακροατή/ συνομιλητή περισσότερο ευάλωτο στην παθητική αποδοχή μηνυμάτων.
Κάθε ταινία που βλέπω και που παρακολουθείς, έχει κάτι να μάς πει. Υπάρχει ποικιλία θεμάτων για προβληματισμό -ή και για απλή ψυχαγωγία, όταν όμως τίθεται θέμα πολιτικής προπαγάνδας το θέμα γίνεται περισσότερο περίπλοκο.
Έχουμε ξαναδεί ταινίες που διατυμπανίζουν εμμέσως πλην σαφώς την "Αμερικανική Ιδέα", έχουμε εξοικειωθεί με ήρωες που μάχονται με περίσσιο ζήλο για μια κάποια ιδέα. Αυτό που δεν έχουμε συνηθίσει είναι η εκδίκηση χωρίς συγκεκριμένο αποδέκτη.
Η ταινία "American Assassin" ξεκίνησε με προοπτικές. Όλοι λυπηθήκαμε τον πρωταγωνιστή Μιτς Ραπ (Dylan O' Brien) που έχασε την κοπέλα του κατόπιν τρομοκρατικής επίθεσης στις διακοπές τους. Όλοι ενδόμυχα επιθυμούσαμε απόδοση δικαιοσύνης. Μα αυτό που είδαμε, κάθε άλλο παρά δίκαιο ήταν.
Ένας εικοσιτριάχρονος που τα παίρνει όλα προσωπικά καθότι έχει περάσει πολλά, σχεδιάζει να επιτεθεί σε εκείνους που προκάλεσαν όλα τα αυτά τα δεινά. Όμως η CIA τον παρακολουθεί και κατατροπώνει τον εχθρό του μέσα στο πρώτο κιόλας μισάωρο της ταινίας.
Έπειτα τον στρατολογεί, στέλνοντάς τον για εκπαίδευση στον γνώστη Σταν Χάρλει (Michael Keaton). Χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία, ξεκινούν μαζί για μία επιχείρηση καταστολής της βίας, η οποία έχει αποκλειστικά ισλαμικό πρόσωπο. Πολλά διαφορετικά περιστατικά, αρκετό ανθρωποκυνηγητό, πυροβολισμοί χωρίς δεύτερη σκέψη.
Αισθανθήκαμε ήδη από την αρχή πως χάθηκε ο σκοπός. Ενώ ο σκηνοθέτης προσπάθησε να μάς βάλει στο κλίμα του "αγώνα για το κοινό καλό", σε όλη την διάρκεια της προβολής δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε ποιο ακριβώς είναι το καλό, το σωστό, το δίκαιο.
Η ταινία άρχισε να αποκτά ενδιαφέρον όταν αποκαλύφθηκε πως οι φαινομενικά ασύνδετες υποθέσεις είχαν έναν "εγκέφαλο", ο οποίος σχεδίαζε την κατασκευή πυρηνικών όπλων. Στη μάχη για την καταστολή του εγχειρήματός του ωστόσο, αναπτύχθηκε περιττή βία και ένα αχρείαστο αίσθημα εκδίκησης.
Τα ωραία εφέ στις τελευταίες ιδίως σκηνές, επισκιάζονται από τον εμφανή πατριωτισμό, ο οποίος θολώνει την κρίση του θεατή. Η πολυπολιτισμικότητα που χαρακτηρίζει τις εικόνες από Λονδίνο, Ρώμη, Κωνσταντινούπολη χάνεται μέσα στο βουητό των πυροβολισμών.
Ο αγώνας κατά της βίας, μετατρέπεται σε αγώνα κατά της διαφορετικής ιδεολογίας.
Υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί, οι "στόχοι" και οι άμαχοι.
Κάτι σαν σε video game. Βασισμένο όμως σε πολιτικά ιδεώδη.
Είναι εύκολο να παρασυρθεί κανείς από την δράση και τα εφέ και να ενστερνιστεί την ιδέα "οφθαλμός αντί οφθαλμού".
Κάτι τέτοιες ταινίες σε κάνουν να αξιοποιείς την κριτική σου σκέψη, αν δεν θες να "αναμασήσεις" λέξεις και ιδέες.
Το απογοητευτικό είναι πως η ταινία αυτή είχε μεγάλη αποδοχή, βάσει στατιστικών.
Είχε όμως κατόπιν ανάλογο προβληματισμό;
"Μην το παίρνεις προσωπικά, όμως εκδικήσου", μάς λέει ο Guesta.
Εσείς τί έχετε να πείτε;
Παίζειστην Veso Mare- Odeon Cinema.
Περιγραφή: Ο Μιτς Ραπ (Dylan O' Brien) ο οποίος έχασε την κοπέλα του μετά από βίαιη επίθεση ισλαμιστών, στρατολογείται ως νεοσύλλεκτος από την CIA για να αντιμετωπίσει μια σειρά τρομοκρατικών ενεργειών. Τον εκπαιδεύει ο βετεράνος Σταν Χάρλει (Michael Keaton). Μα δεν είναι ο Μιτς ο μόνος εκπαιδευόμενός του.
Σκηνοθεσία: Michael Guesta.
Σενάριο: Stephen Schiff, Michael Finch, Edward Zwick, Marshall Herskovitz
Πρωταγωνιστές: Dylan O' Brien, Michael Keaton, Charlotte Vega, Christopher Bomford, Chris Webster.
Γλώσσες: αγγλικά, ιταλικά, αραβικά, πολωνικά, τούρκικα, περσικά.
Χώρα Παραγωγής: ΗΠΑ
Έτος Παραγωγής: 2017
Είδος: Περιπέτεια, Θρίλερ
Χρώμα: Έγχρωμο
Διάρκεια: 112 λεπτά.
Διανομή: ΣΠΕΝΤΖΟΣ film.
Βασισμένο στην σειρά βιβλίων του Vince Flynn με ήρωα τον Μιτς Ραπ.
Σταματία Καλλιβωκά.
