Life-style
Ο ήχος του βιολιού από τον πλανόδιο μουσικό που έπαιζε την μουσική του κοντά στο ύψος της Ερμού, ένα από τα περασμένα βράδια του Αυγούστου, έκανε ακόμα πιο ρομαντική την Πάτρα και ειδικότερα τον πεζόδρομο της Ρήγα Φεραίου.
Το γεγονός ήταν ένα: Στην Ρήγα Φεραίου, δεν κυκλοφορούσε «ψυχή» και άνετα μπορούσε κανείς να διακρίνει τι γινόταν από την αρχή της, στο ύψος της Κολοκοτρώνη έως το τέρμα της, εκεί κοντά στην Τριών Ναυάρχων.
Λες και είχε πέσει «βόμβα» και η πόλη ερήμωσε. Όσο για την αίσθηση, πέρα από τις δόσεις ρομαντισμού που τόνωναν ακόμα περισσότερο οι νότες που διαχέονταν στην ατμόσφαιρα, υπήρχαν και δύο ακόμα στοιχεία.
Αυτά της μοναξιάς (λόγω της ερημιάς), αλλά και της ελευθερίας να κάνεις ότι θέλεις στο πιο εμπορικό σημείο της Πάτρας, χωρίς κάποιος να σε περάσει για τρελό ή να σε κρίνει. Γιατί η μοναξιά και η ελευθερία πάνε συνήθως μαζί. Σε μία πόλη που τους περισσότερους μήνες του χρόνου σου αφαιρεί αυτή την αίσθηση, χωρίς καν να σε ρωτήσει…
