Στα χρόνια των Μνημονίων, πέρα των παραγωγικών και λειτουργικών μοντέλων μας που κατέρρευσαν και χρεοκόπησαν, αποδείχθηκε και η γενική μετριότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Αναδείχθηκαν οι ικανότητες που έχουν να διαχειρίζονται απλά το χρόνο στην εξουσία και η ανικανότητα να ηγηθούν μιας προσπάθειας δόμησης μιας νέας οικονομίας.

Γνωρίζοντας εξ αρχής ότι  ο χρόνος τους στην εξουσία είναι περιορισμένος , με μέση διακυβέρνηση επι μνημονίων τον 1,5 χρόνο,  κυρίως λόγω της απελπιστικής κατάστασης και απογοήτευσης των πολιτών, που μετακινούνται πλέον με μεγάλη ευκολία ανάμεσα  σε κομματικούς σχηματισμούς.

Λειτουργούν έτσι σαν απλοί σκυταλοδρόμοι. Περιμένουν να έρθει η σειρά τους, παίρνουν τη σκυτάλη εξουσίας τρέχουν απλά διεκπεραιώνοντας το χρονικό διάστημα που τους αναλογεί και παραδίδουν στον επόμενο να συνεχίσει τη κούρσα.

Μετά από 7 χρόνια βαθειάς κρίσης, μετά από 4 διαφορετικά κυβερνητικά σχήματα, τι είναι αυτό που κάποια από αυτές τις κυβερνήσεις μπορεί να περηφανεύεται ότι δημιούργησε για την Ελλάδα της μετά κρίσης εποχής; Η απάντηση είναι ελάχιστα και ακόμα ψάχνουμε να λύσουμε απλά τα βασικά.

Δεν έχει νομοθετηθεί ακόμα καν τι θα γίνει με τα κόκκινα δάνεια και πώς θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα. Αυτό ήταν το πρώτο μέλημα οποιασδήποτε κυβέρνησης οποιασδήποτε χώρας  χτυπήθηκε από τη κρίση. Στο ενδιάμεσο το πρόβλημα έχει γιγαντωθεί λαμβάνοντας πλέον μέγεθος ουσιαστικά άλυτου.

Τι κάναμε για να βοηθήσουμε επιχειρήσεις να αναπτυχθούν ή να αντλήσουμε επενδύσεις από το εξωτερικό μπας και αναχαιτιστεί ή ανεργία; Η απάντηση είναι πάλι τίποτα, ίσα ίσα καταφέραμε να τα κάνουμε και χειρότερα.

Η δικαιολογία για την έλλειψη μεταρρυθμίσεων είναι σχεδόν πάντα η ίδια, η έλλειψη κονδυλίων. Φυσικά και οι ουσιαστικές αλλαγές απαιτούν κονδύλια, τα οποία αντλούνται με μορφή ποταμιού Δισεκατομμυρίων μέσω μνημονίων, κάνοντας κάθε τρείς και λίγο τους επαίτες. Ούτε ένα Ευρώ όμως από αυτά δεν πήγαν σε αλλαγές. Ξοδεύτηκαν απλά για να συντηρήσουν για ένα μικρό χρονικό διάστημα την υπάρχουσα άρρωστη κατάσταση της Οικονομίας μέχρι να παραδοθεί η «σκυτάλη» στον επόμενο.

Ακόμα και προβλήματα που βασανίζουν για δεκαετίες αυτή την έρμη χώρα και δεν απαιτούν χρήματα για να λυθούν, παραμένουν και διαιωνίζονται. Τι κόστος έχει να λυθεί το πρόβλημα του χωροταξικού σχεδιασμού που μας βασανίζει από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα; Φωνάζουμε να έρθουν επενδύσεις, μιλάμε για έξοδο από τη κρίση, αλλά οποιαδήποτε παραγωγική ή ξενοδοχειακή μονάδα όπου και αν εγκατασταθεί στη χώρα είναι εν δυνάμει παράνομη, ανάλογα με τις ορέξεις των γειτόνων της, των δικαστών ή κάποιου Δημάρχου.

Δεν θα υπάρξει ποτέ έξοδο από τη κρίση για εμάς ως χώρα, αν δεν αποκτήσουμε ένα σχέδιο, αν δεν λύσουμε έστω και τα μικρά προβλήματα. Χρειαζόμαστε λύση, πολιτικούς και όχι απλά σκυταλοδρόμους.