Τοπικά
Ο Γιάννης Δημογιάννης συνεχίζει την προσπάθεια διαδικτυακής ευαισθητοποίησης των πολιτών της Πάτρας (και όχι μόνο), ώστε να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών που ζουν στις «ποντικότρυπες» του Λαδόπουλου και της ΑΒΕΞ.
Σε ένα ακόμα άρθρο του «καρφί» στην καρδιά και στην ψυχή που δημοσιεύει στα social media, λίγες ώρες μετά την επίσκεψη των εθελοντών γιατρών στους άθλιους χώρους των νεκρών εργοστασίων της Πάτρας, εκεί που ζουν και ονειρεύονται δεκάδες άνθρωποι, αναφέρει τα εξής:
«Τελικά, ανάμεσα στο "υποψιάζομαι" και το "γνωρίζω ποιο ακριβώς παίζεται το έργο", μεσολαβούν δύο – τρεις γαλαξίες. Έτσι συνέβη και σ' εμένα. Εδώ και 5+ μήνες, είχαμε μαζί με την "Κίνηση για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των προσφύγων, μεταναστών", μία γενική εικόνα του ανθρωπιστικού δράματος, που τελείται στην Πάτρα.
Η εξήγηση φαντάζει προφανής. Εδώ και 5+ μήνες, κάθε Σάββατο, μαγειρεύαμε και τρώγαμε μαζί με τους εγκλωβισμένους μετανάστες και πρόσφυγες, οπότε η εικόνα μάς ήταν γνωστή. Μέχρις ότου συμφωνήσαμε να πάμε μαζί με το Βασίλη να τραβήξουμε κάποιες φωτογραφίες από μέσα.
Και τότε, ήρθα αντιμέτωπος με το πιο σκληρό πρόσωπο του πόνου, της οδύνης, της ντροπής. Είδα το τέρας μέσα από την κοιλιά του, έτσι όπως δεν το είχα αντικρύσει στους χειρότερους εφιάλτες μου.
Από τότε - κι όποιος το χωρέσει - ο πόνος κύλησε μέσα στο κορμί μου, και συνέβη το αναμενόμενο σ' έναν ασθενή, που παλεύει εδώ και 28 χρόνια με την σκλήρυνση κατά πλάκας! Σωματοποίησα την οδύνη, και, δίχως την παραμικρή δόση δραματοποίησης, η τραγωδία πήγε να με συνθλίψει.
Εν ολίγοις, αν δεν τράβαγα τα λουριά στον εαυτό μου, θα ήμουν εντός των προσεχών ημερών, έτοιμος για εισαγωγή στο Νοσοκομείο. Λίγο το κακό, θα πεις - αν το καλοσκεφτείς - μπροστά στο απεικονιζόμενο έγκλημα. Και όποιος δε χωρά τούτες τις λέξεις, καλύτερα να σκάσει.
Τελικά, έσφιξα τα δόντια, και σκέφτηκα πως το καλύτερο για όλους είναι να δράσω ανάδρομα... Προτίμησα να ξεράσω την οδύνη, να κλάψω στην αγκαλιά 3 φίλων, να ξεμπουκώσει κάπως η ψυχή, εν τέλει να "πάω κι ας μου βγει και σε κακό", όπως λέει και ο ψηλός. Τώρα, πάντως, ξέρεις και εσύ. Για να μην πεις αύριο "το υποψιαζόμουν", "δεν ήξερα", δεν "άκουσα".
Γιατί τώρα, δεν περισσεύει καμία ανοχή πια, απέναντι στην Ειδομένη της Πάτρας. Η ανοχή είναι εδώ συνενοχή, οπότε αναλογίσου την ευθύνη, που σου αναλογεί. Γίνε εσύ η ύστατη προστασία αυτών των ξένων, προτού σιχαθούν εντελώς τον Άνθρωπο και τη ζωή.
Συνέθλιψε το αυγό του φιδιού, που θεριεύει δίπλα από τη γειτονιά σου. Πράξε ως αλληλέγγυος πολίτης του Κόσμου και διάδωσε τούτες τις εικόνες, μέχρι στην τελευταία ραχούλα του διαδικτύου».
