Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος οι Χριστιανοί σε όλο τον κόσμο ενδύονται τα γιορτινά τους για να υποδεχτούν το Ύψιστο μήνυμα της Αναστάσεως του Χριστού. Σε λίγες ώρες τα πάντα θα φωταγωγηθούν για να δεχθούν το Αναστάσιμο γεγονός που αποτελεί νίκη του υπέρλογου, σύλληψη του υπερβατικού και συνιστά τη χαρά για το ξεκίνημα μιας νέας αναγεννησιακής πορείας για τον άνθρωπο.

Για να κατανοηθεί η Ανάσταση όμως προαπαιτείται σταύρωση, για να εμπεδωθεί η σταύρωση προαπαιτείται βίωμα των παθών, προσωπικός σταυρός μαρτυρίου. Δεν συλλαμβάνεται η θυσία δίχως την Αγάπη, δεν νοείται η προσφορά δίχως το συνειδητό δόσιμο καρδιάς. Για τον Θεάνθρωπο Χριστό δεν υπήρξε είδος συναλλαγής. Θυσιάστηκε ενώ θα μπορούσε ευκόλως να σώσει τον εαυτό του, μαρτύρησε ως άνθρωπος για τον άνθρωπο ενώ αναμφισβήτητα θα μπορούσε να απαλλαγεί ως Θεός, μη αναγνωρίζοντας τον άνθρωπο της πτώσης και της ακολασίας.

Κι όμως άφησε ελεύθερη τη βούληση του ανθρώπου να δράσει αρνητικά πάνω του με κολαφίσματα, ραπίσματα, εμπτυσμούς και εξευτελισμό σε μείζονα βαθμό. Άραγε ποιός Θεός δέχεται τον εξευτελισμό του πάνω στο σταυρό μοιράζοντας απλόχερα Αγάπη και Συγχώρεση. Μόνο η ανεξάντλητη πηγή Αγάπης δεν θα μπορούσε να αναβλύζει μίσος για τον οιονδήποτε διότι δεν είναι μόνο ο Έχων και ο Δίδων αλλά ο Είναι Αγάπη.

Δύσκολο να αναρριχηθεί ο άνθρωπος στο ύψος της Αγάπης. Προχωρά στις ανυψώσεις της με μια συγκεχυμένη και ψευδή αντίληψη περί αυτής, συνηθίζοντας να ταπεινώνει και όχι να ταπεινώνεται, υποκινούμενος πολλές φορές από τον εωσφορικό εγωισμό του, ο οποίος τον οδηγεί σταδιακά σε αδιέξοδο και στον γκρεμό της αλαζονείας του. Μόνο η κατάρριψη του πομπώδους εαυτού μας και ο απεγκλωβισμός από τον αρρωστημένο ναρκισσισμό  συνιστούν τη βασική προϋπόθεση κοινωνίας και συνάντησης με τους άλλους και συνάμα με τον Θεό.

Ο δρόμος προς την πίστη φαντάζει δύσβατος για τον σύγχρονο κόσμο. Ο καθημερινός άνθρωπος πνίγεται από τη διαδικασία τακτοποίησης του Παλαιού εαυτού του και επιλέγει εύκολους τρόπους συνάντησης με το Θεό, όπου υπολείπονται ο προσωπικός του κόπος, η συσταύρωση και συνανάσταση. Χθες ακολουθήσαμε τον Επιτάφιο με μια εκκοσμικευμένη αντίληψη και όχι με την καρδιά, δεν συνοδοιπορήσαμε σιωπηλά αφήνοντας τα μέσα μας να μεταφερθούν από τον υλικό κόσμο στον κόσμο της ζωής, τα εμποδίσαμε να ψάξουν τον τόπο του μαρτυρίου. Κι όμως ο σκοπός του μαρτυρίου και του Γολγοθά έχει αενάως την ταυτότητα Άνθρωπος.

Η σύγχρονη κοσμοαντίληψη δίνει μια ευχάριστη νότα στον Επιτάφιο και στο Θείο δράμα. Τα συνδυάζει με ολιγόωρο περίπατο, με εκρήξεις χαράς, αστεϊσμούς και συζητήσεις ποικίλου περιεχομένου πλην του Θεολογικού, μέχρι να φτάσει το βράδυ της Αναστάσεως με την «μαρτυρική» στέρηση υλικών αγαθών, όπου όταν ακουστεί το «Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού» ο άνθρωπος θα κατευθυνθεί εκτός Εκκλησίας και θα αποδεσμευτεί από τον ψυχαναγκασμό μετοχής σε πνευματικά και εκκλησιαστικά, τα οποία πραγματοποιούνταν δίχως τις υπαγορεύσεις της καρδιάς του.

 Όταν η καρδιά παραμένει απόμακρη από το Σωτηριολογικό γεγονός της αναστάσεως του Κυρίου και της κατάργησης του Θανάτου, δύσκολα μπορούν να μας υποψιάσουν  οι μαγειρίτσες, οι σούβλες, τα πασχαλινά τσουρέκια και οι λαμπάδες παιχνιδιών, καθώς και όλα τα μέσα περιστροφής της εγωπαθείας και ακατάπαυστης αυτοϊκανοποίησης και διασκεδάσεως. Αν Πάσχα σημαίνει  πέρασμα από την νηστεία στην πολυφαγία αποτύχαμε, διότι όσο τρέφουμε τη ζωή μόνο με υλιστικά υποκατάστατα, αυτή μας καταδικάζει στο να μετατρέπεται σε καταδίκη ρουτίνας.

Ο Χριστός με τη Θυσία του θεμελιώνει μια νέα πορεία για τον άνθρωπο. Μέσα από τον Σταυρό έφερε την αιωνιότητα, μέσα από τις ωδίνες και τα μαρτύρια έφερε τη χαρά της Ζωής. Αναστήθηκε για να νικήσει το δικό μας θάνατο, για να θεραπεύσει τις δικές μας αποτυχίες. Η ταπείνωσή του τον κάνει άφαντο μέσα από τις αποδείξεις, απρόσιτο μέσα από μαθηματικές προσεγγίσεις, απροσπέλαστο μέσα από ορθολογισμούς. Η ταπείνωσή του ζητά απλώς μια ταπεινή καρδιά να κατοικήσει. 

Σε λίγες ώρες θα ξεκινήσουμε να ψάλλουμε το Χριστός Ανέστη δεκάδες φορές, δε θα το χορταίνει η ψυχή αυτό το μήνυμα αφού Ανάσταση Χριστού σημαίνει κατάργηση Θανάτου, Σωτηρία Ανθρώπου, σημαίνει λήξη της φθοράς. Το γεγονός της Αναστάσεως είναι Εορτή εορτών, Πανήγυρις πανηγύρεων, διότι προσδίδει στη Ζωή μας έναν Σωτηριολογικό προσανατολισμό.

Είναι καιρός να ξεκινήσουμε να ψηλαφούμε το νόημα της ύπαρξης μας, το νόημα του ζην. Είναι επιτακτική ανάγκη να ξεκινήσουμε να περιεργαζόμαστε τη λέξη ΑΓΑΠΗ, να οδεύσουμε στο βάθος της απειρότητάς της για να εξορύξουμε τα άπειρα ζείδωρα υλικά που κρύβουν τα λίγα παραπλανητικά, πέντε μόνο γράμματα της, διότι με αυτά μπορούμε μόνο να χτίσουμε τον νέο εαυτό μας πάνω στον παλαιό και να οικοδομήσουμε μια νέα συμπόρευση με τον συνάνθρωπο και συνάμα με τον ίδιο τον Θεό.

Είναι καιρός να αφήσουμε νηστικό τον λύκο που κυριεύει τα μέσα μας, ας θρέψουμε το αρνί της σύνεσης, της ησυχίας και της μετανοίας με λίγα δάκρυα, με δυο προσευχές. Είναι ο μόνος δρόμος για να ατενίσουμε τη ζωή που αντανακλάται στο Θάνατο του παλαιού εαυτού μας. Ας επικοινωνήσουμε προσευχητικά και ουσιαστικά με τον Χριστό μας και ας του πούμε εγκαρδίως «Έλα να κατοικήσεις Θεέ μου μέσα στην αναξιότητα μου, να γίνεις ο Κυβερνήτης της νόησης μου που θα με κατευθύνει σε λιμάνια Αγάπης, Δικαιοσύνης και Ειρήνης για να βλέπω τον κόσμο μέσα από τα δικά σου μάτια».

Είθε το ανέσπερο Φως της Αναστάσεως να λάμψει στο σκοτάδι της απόγνωσης και της απαισιοδοξίας και να οπλίσει με ελπίδα κάθε άνθρωπο, για να του δώσει τη δύναμη να νικήσει τον παλαιό άνθρωπο, νεκρώνοντας κάθε πτυχή κακίας και μετουσιώνοντάς τον σε δοχείο χάριτος, αγάπης και προσφοράς για τον συνάνθρωπο.