Το μενού θα είχε φασολάδα.

Φασολάδα με λουκάνικα, μαγειρεμένη στην κατσαρόλα, ζεστή όσο και οι καρδιές των ανθρώπων αυτών που κάθε Σάββατο, τους τελευταίους δύο μήνες, συγκεντρώνονται έξω από το Εργοστάσιο Τέχνης της Ακτής Δυμαίων για να μοιράσουν φαγητό σε κάτι ταλαίπωρες ψυχές που η μοίρα τους επιφύλαξε να ζουν σε μία διαρκή Οδύσσεια, χωρίς Καλυψούδες, Κίρκες, Πηνελόπες, Ναυσικές και Τειρεσίες.

Μόνο μία Ιθάκη, αόριστη και αόρατη στα μάτια τους, αφού δεν την έχουν δει ακόμα ποτέ τους, δεν την γνωρίζουν ουσιαστικά, απλώς την έχουν ακούσει και την ονειρεύονται. Δύση, κεντρική Ευρώπη. Εκεί που προσδοκούν να ζήσουν μία καλύτερη ζωή, κοντά στους δικούς τους ανθρώπους που μπορεί να έχουν πάει ήδη εκεί και να τους περιμένουν.

Γιατί αυτή η Οδύσσεια που ζούνε έχει μόνο πολέμους, αναταραχές, διωγμούς και όλα αυτά τα "ωραία" του σύγχρονου πολιτισμού μας, που τελικά τους οδήγησαν να φύγουν από την πατρίδα τους, φτάνοντας στην χώρα μας, κοιτάζοντας πλέον τα καράβια και τις νταλίκες από κάποια ετοιμόρροπη στέγη των νεκρών εργοστασίων της Ακτής Δυμαίων που έχουν θέα το Πατραϊκό και το λιμάνι της πόλης.


Γιώργος Χριστοδουλόπουλος - «Ο Άλλος Άνθρωπος» στην Πάτρα


Δεν περιμένουν κάτι άλλο, αυτή είναι η ελπίδα τους.

Οι περισσότερες από αυτές τις ταλαίπωρες ψυχές που ζουν σαν τις σκιές μέσα στα ερείπια, προέρχονται από το Αφγανιστάν και το Πακιστάν, έχοντας αποκλειστεί από τις λίστες μετεγκατάστασης των ΜΚΟ, της Ύπατης Αρμοστείας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Είναι λέει κατά 70% πρόσφυγες, δεν είναι κατά 75% όπως απαιτείται, κατά συνέπεια θεωρούνται από τους μηχανισμούς του κράτους και των όσων βρίσκονται από πάνω τους, μετανάστες. Για την ακρίβεια, λαθρομετανάστες, παράνομοι.

Ζουν, δηλαδή, για μία φρούδα και κρύα ελπίδα που σίγουρα ακόμα και η αχνιστή φασολάδα που ήδη ετοιμάζεται από τους εθελοντές και την κατσαρόλα του Άλλου Ανθρώπου, δεν μπορεί να την ζεστάνει.

Κάνει, άλλωστε κρύο, παρόλο που έφτασε Μάρτης μήνας. Η αγάπη, όμως, των εθελοντών του Κοινωνικού Μαγειρείου που κάθε εβδομάδα βρίσκονται εκεί, πιστοί στο ραντεβού τους με την αλληλεγγύη και την συμπαράσταση, έχει δώσει άλλη όψη στα πρόσωπά τους, ανάβοντας σπίθες στα μάτια τους, μυρίζοντας την ζεστασιά της.

Η μυρωδιά αυτή παίρνει κάθε φορά την μορφή ενός ζεστού, καλομαγειρεμένου φαγητού που γεμίζει τον καθένα από μας, γιατί ένα ζεστό πιάτο φαγητό είναι ένας κόσμος που γεννιέται και δημιουργείται, μέσα από τον μόχθο των απλών ανθρώπων που αγωνίζονται και ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο. Αυτός ο αγώνας, αυτό το αύριο είναι ίσως μια αόρατη γέφυρα που ενώνει ακόμα περισσότερο τις ψυχές των εθελοντών και των μεταναστών, κάνοντάς τους ένα. 


Νίκος Παπαγεωργίου – «Ο Άλλος Άνθρωπος» στην Πάτρα


Βγαίνοντας σιγά - σιγά οι ταλαίπωρες αυτές ψυχές από τις τρύπες των εργοστασίων στο κάλεσμα των εθελοντών για το φαγητό που ετοιμάζεται, μοιάζουν να έχουν αποβάλει από πάνω τους τον μανδύα του τρόμου και του φόβου που τους έχουν φορέσει οι κακουχίες.

Χαμογελούν, γελούν, κάνουν παρέα, παίζουν μπάλα (αφού φάνε), ακούν μουσική, σαν και μας, γιατί τελικά είναι άνθρωποι, δεν είναι τέρατα, ούτε σκιές, έχουν ζωή και δικαίωμα πάνω σε αυτή.

Τους περισσότερους, άλλωστε, από όλους αυτούς τους τύπους που τους προσφέρουν χαμογελαστοί, ελιές, κουλούρια, γλυκά, αναψυκτικά και άλλα καλούδια, διαφορετικά κάθε φορά, πλέον τους γνωρίζουν.

Τον Γιώργο, τον Γιάννη, τον Νίκο, την μαγείρισσα, τον πάτερ και όλους τους υπολοίπους. Όχι με τα ονόματά τους, αλλά με τα μάτια. Γιατί και τα μάτια των εθελοντών παίρνουν και αυτά ζωή, αποκτούν χρώμα και λάμψη, μία μοναδικότητα, βλέποντας τους ανθρώπους αυτούς να περιμένουν στην σειρά υπομονετικά το ζεστό φαγάκι τους και να το τρώνε όλοι μαζί παρέα.


Γιάννης Δημογιάννης - «Ο Άλλος Άνθρωπος» στην Πάτρα


Μόνο εμάς δεν γνωρίζουν, τους τύπους από το patrasevents.gr που πήγαμε εκεί για να καλύψουμε το ρεπορτάζ αυτό της αγάπης.

Μας κοιτάζουν όμως με μάτια οικεία, όχι τρομαγμένα, φιλόξενα, ξέροντας ότι είμαστε ανάμεσα σε ανθρώπους που τους έχουν αποδείξει την αγάπη τους. Πλησιάζουμε έναν από αυτούς που δείχνει κάπως πιο μόνος από τους άλλους. Του λέμε στα αγγλικά ότι η φασολάδα είναι το παραδοσιακό φαγητό της χώρας μας.

Μας χαμογελάει. Ευχαριστούμε λέει, δείχνοντας με το χέρι του την καρδιά του. Η καρδιά του έχει ζεσταθεί μάλλον, θα έχει πάρει φωτιά και ας κάνει κρύο. Την νιώθουμε την καλοσύνη τους και την ευγνωμοσύνη τους.

Όπως είμαστε και εμείς ευγνώμονες για τα όσα ζήσαμε σε περίπου μία ώρα. Φεύγουμε από εκεί κάπως διαφορετικοί, αλλόκοτοι, παράξενοι, παράταιροι. Τελικά λέτε να γίναμε και εμείς άλλοι άνθρωποι; Αλίμονο…


Η κατσαρόλα του Άλλου Ανθρώπου στην Πάτρα