Τοπικά
Η ιστορία με το ''Γεφύρι της Άρτας'' που ολημερίς το χτίζανε και το βράδυ γκρεμιζόταν, είναι γνωστή σε όλους. Το ξέρατε όμως ότι και εμείς, εδώ στην Πάτρα και συγκεκριμένα στην περιοχή του Ρίου, έχουμε ένα γεφύρι που όμως, κανένας, δε φιλοτιμήθηκε να χτίσει;
Στην οδό Ελευθερίας, που είναι η παραλιακή του Ακταίου, μετά το Δημορηγόπουλο, υπάρχει μία μικρή γέφυρα, η οποία αποτελεί τη μοναδική διαδρομή των κατοίκων της περιοχής, είτε είναι πεζοί, είτε διέρχονται με κάποιο μεταφορικό μέσο. Αυτό λοιπόν, το γεφύρι, παρουσιάζει ένα τεράστιο κενό στα προστατευτικά κιγκλιδώματα, από τα οποία ακόμη και αυτοκίνητο μπορεί, πολύ εύκολα, χάνοντας τον έλεγχο, να πέσει στο κενό. Σκεφτείτε πόσο εύκολα μπορεί να συμβεί κάποιο ατύχημα, και μάλιστα μοιραίο, την ώρα που δύει ο ήλιος και μειώνεται η ορατότητα, την ώρα που βρέχει και η ολισθηρότητα αυξάνεται στο 100%, την ώρα που κάποιο παιδάκι περνάει από εκεί με το ποδήλατό του ή την ώρα που πολλά παιδιά είτε γυρνώντας από το σχολείο είτε απλώς παίζοντας στο δρόμο, κάνουν το ''λάθος'' να σπρώξουν το ένα το άλλο.
Η περιοχή είναι κατοικήσιμη από οικογένειες και αντί να υπάρχουν άνετα και ασφαλή πεζοδρόμια, υπάρχουν παντού κομμένα και σκουριασμένα σίδερα. Η περιοχή επίσης, είναι Νο1 καλοκαιρινός προορισμός και πολλοί λουόμενοι τον επιλέγουν για τις διακοπές τους, πρέπει να φτάσει καλοκαίρι για να μπουν δύο ψεύτικα κιγκλιδώματα, τα οποία στην πρώτη βροχή θα καταρρεύσουν σα να είναι φτιαγμένα από χαρτί; Πρέπει η περιοχή μας να γίνει πρώτη είδηση στα κανάλια για να νοιαστεί κάποιος; Πρέπει να θρηνήσουμε θύματα για να μπει μία σειρά; Αν το ατύχημα συμβεί με αυτοκίνητο, θα πούμε ότι ο οδηγός έτρεχε, αν όμως, συμβεί σε 6χρονο παιδί με ποδήλατο, τί θα πούμε τότε; Ότι είχε αναπτύξει υπερβολική ταχύτητα και δεν φόραγε και κράνος; Η κατάσταση είναι τραγελαφική!
Βέβαια, η παρωδία συνεχίζεται και λίγο πιο κάτω, εκεί που ένα κλαδί φοίνικα ξεφύτρωσε μέσα από ένα φρεάτιο. Δεν καταλαβαίνετε τι εννοούμε; Λογικό, ούτε εμείς θα καταλαβαίναμε αν δεν το βλέπαμε με τα ίδια μας τα μάτια. Είπαμε λίγο πιο κάτω από τη γέφυρα, εκεί που εξακολουθούν να περνούν πεζοί και μικρά παιδιά, ένα φρεάτιο έχει σπάσει σχεδόν κατά το ήμισυ. Πόσο ήμισυ; Τόσο, ώστε να μπορεί να χωρέσει ολόκληρο παιδί!!!
Αλλά δεν αγχωνόμαστε, το κενό έχει καλυφθεί με ένα κλαδί φοίνικα. Τώρα όλοι είμαστε ασφαλείς και μπορούμε να περνάμε από εκεί ανενόχλητοι, το κλαδί δε σπάει, μπορεί να μας κρατήσει, είναι τόσο γερό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν προστατευτικό κιγκλίδωμα στο γεφύρι που λέγαμε πριν.
Αν είναι ποτέ δυνατόν... Μιλάμε για περιοχές που κατοικούν άνθρωποι και που εξάρουν τον τουρισμό, το καλοκαίρι μόνο, άρα το χειμώνα δε μας ενδιαφέρουν, τους αξίζει η εγκατάλειψη, τους αξίζει να γίνουν ''παγίδες'' για τους συνανθρώπους μας, έτσι, γιατί κάποιοι απλώς, δε νοιάζονται. Όχι δε θα σας πούμε να νοιαστείτε, τα γνωρίζετε τα προβλήματα, πολύ καλύτερα από εμάς. Εμείς κάναμε απλώς μία διαπίστωση.
Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ!
