Like
Όταν βλέπει έναν τοίχο αυτόματα του έρχονται ιδέες για να τον ζωγραφίσει. Ποιο θα μπορούσε να ήταν το ιδανικό σχέδιο, το ιδανικό χρώμα για να τον αναδείξει.
Κάπως έτσι του ήρθε και η ιδέα για να φτιάξει τις προσωπογραφίες γκράφιτι στον πεζόδρομο της Ηφαίστου, με το κοριτσάκι που καπνίζει, τη κοπέλα και το μικρό και "σοβαρό" μωρό, που μας τραβούν το βλέμμα, καθώς περνούμε από το σημείο.
Ο Taish (κατά κόσμον Γιώργος Δημητρακάς) είναι ένας από τους άγνωστους - ανώνυμους γκραφιτάδες, τα έργα των οποίων θα συναντήσουμε περνώντας από διάφορα σημεία της Πάτρας, χωρίς να γνωρίζουμε βέβαια σε ποιους ανήκουν και ποιοι είναι οι δημιουργοί τους.
«Αυτό ακριβώς είναι ένα σημείο που με εξιτάρει πάνω στα γκραφίτι. Μου αρέσει να ακούω και να βλέπω τον κόσμο να σχολιάζει και να κοιτάζει έναν τοίχο που έχω ζωγραφίσει, χωρίς όμως να γνωρίζει ποιος υπάρχει πίσω από αυτόν» τονίζει ο ίδιος. «Το απρόσιτο και η ανωνυμία με ελκύει».
Ο 24χρονος Taish, στην... κανονική του ζωή είναι ένας φοιτητής που ετοιμάζεται να πάρει το πτυχίο του στο τμήμα Χημείας του Πανεπιστημίου Πατρών. Με τα γκράφιτι ασχολείται από μικρός. Είχε μια έφεση στο σχέδιο και του άρεσε να σχεδιάζει και να ζωγραφίζει στα τετράδια και στα σχολικά βιβλία, καθώς και στα θρανία.
«Τρελαίνομαι να βλέπω ένα σχέδιο που έγινε ακόμα και σε μια χαρτοπετσέτα, να παίρνει τεράστιες διαστάσεις και να αποτυπώνεται σε τοίχο».
Το ταλέντο του αυτό, καθώς μεγάλωνε το... έβγαλε πάνω στους τοίχους.
«Όλα έχουν να κάνουν ανάλογα με την φάση που βρίσκομαι εκείνη την περίοδο. Υπήρξαν διαστήματα που είχα σταματήσει, υπήρξαν όμως και άλλα που είχα έμπνευση και ζωγράφιζα συνεχώς. Συνήθως μου βγαίνει σε περιόδους που νιώθω πίεση και άγχος».
Κάπως έτσι έφτιαξε και τα γκράφιτι της Ηφαίστου. «Περπατούσα και είπα να δοκιμάσω πάνω στον τοίχο κάποια σχέδια που είχα στο μυαλό μου. Δεν ξέρω αν ταιριάζουν με το ύφος της Ηφαίστου ή της Γεροκωστοπούλου. Εγώ πάντως αυτό που είχα στο μυαλό μου έγινε».
Δεν περνά όμως πλέον συχνά από εκεί. «Έχω μια τάση από την στιγμή που φτιάχνω κάτι να μην θέλω να το ξαναδώ μπροστά μου γιατί ξέρω ότι θα μπω στο τρυπάκι του πως θα μπορούσα να το κάνω καλύτερο. Αν μπω όμως σε κάτι τέτοιο χάνομαι».
Όταν βλέπει έναν τοίχο ή ένα κτίριο του αρέσει να δοκιμάζει πράγματα. «Θέλω το κάθε επόμενο κομμάτι μου να είναι καλύτερο από το προηγούμενο. Μου αρέσει να πειραματίζομαι γι' αυτό και δεν έχω ένα αναγνωριστικό στυλ όπως οι περισσότεροι αυτής της φάσης.
Όταν δω έναν τοίχο σκέφτομαι τι μπορεί να του ταιριάζει, λαμβάνοντας υπόψη μου τα πάντα. Το κτίριο, την αρχιτεκτονική του, την γειτονιά στην οποία βρίσκεται...».
Ο ίδιος γνωρίζει ότι το γκράφιτι καλώς ή κακώς συνδέεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής και μια κουλτούρα χωρίς να ταυτίζεται απόλυτα σε αυτά. Σε ποιον αρέσουν άλλωστε οι ταμπέλες;
Γνωρίζει πως το γκράφιτι συγκαταλέγεται στην υλική, κατά άλλους, φθορά και θεωρείται αμέσως παράνομο. «Πάντα θα υπάρχει αυτή η παρανομία και νομίζω ότι την θέλουν και όλοι όσοι ασχολούνται με το γκράφιτι, είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορώ να σου μεταδώσω.
Σίγουρα αυτό που κάνουν οι γκραφιτάδες είναι παράνομο από την στιγμή που το κτίριο δεν τους ανήκει ή δεν έχουν πάρει άδεια. Θα πρέπει, ωστόσο, να σκεφτεί ο κόσμος το ενδεχόμενο ότι ένας τοίχος ή ένα ερειπωμένο κτίριο μπορεί να αναδειχθεί μέσα από ένα γκράφιτι.
Άλλωστε, το πράγμα πλέον έχει ξεφύγει, ειδικότερα στο εξωτερικό. Όπως το καθετί έτσι και αυτό μέρα με τη μέρα εξελίσσεται. Έχει περάσει στην φάση του design ή της εσωτερικής διακόσμησης, με αρχιτέκτονες, διακοσμητές και καλλιτέχνες να ασχολούνται με αυτό.
Ε, όλοι αυτοί από κάπου ξεκίνησαν, δεν γίνεται να μην έχουν βάψει έναν τοίχο παράνομα. Στο κάτω – κάτω της γραφής όσο εύκολα λερώνει ένας τοίχος, τόσο εύκολα σβήνει».
Η Πάτρα είναι μία πόλη που έχει εξοικειωθεί με τα γκράφιτι και μάλλον ταιριάζουν στον χαρακτήρα της και στο εναλλακτικό ρεύμα που τρέχει υπογείως στις φλέβες της. «Η Πάτρα είναι μια φοιτητούπολη που την ανανεώνει συνεχώς ο κόσμος που έρχεται και φεύγει.
Μπαίνουν, έτσι, μέσα στην νοοτροπία της, κουλτούρες από διάφορα μέρη, φέρνοντας ο καθένας το δικό του στοιχείο, το οποίο πιστέψτε με θα βρεθεί τρόπος να "παντρευτεί" με το στοιχείο κάποιου άλλου, με αποτέλεσμα να προκύπτουν άπειροι μετασχηματισμοί που αλλάζουν και διαμορφώνονται συνεχώς.
Αυτό είναι κάτι το υπέροχο που δύσκολα μπορεί να συναντήσεις σε άλλες πόλεις» τονίζει ο Taish σχετικά. «Είναι μία πόλη που τα τελευταία χρόνια έχει ομορφύνει με όλους αυτούς τους πεζόδρομους που γίνονται και θα γίνουν ας πούμε, άσχετα βέβαια αν εκεί που κάνει ένα βήμα μπρος, υπάρχουν άλλοι δέκα που θέλουν να την τραβήξουν ξανά προς τα πίσω».
Τα γκράφιτι φυσικά θα μπορούσαν να την κάνουν ακόμα πιο όμορφη. «Αυτό είναι σίγουρο. Κάθε τι εικαστικό πιστεύω ότι ομορφαίνει την πόλη και γενικότερα τον χώρο μέσα στον οποίο ζούμε. Ο γκραφιτάς έχει μία αίσθηση του χώρου, ελεύθερη και αυθεντική, κάτι που τον βοηθά να αυτοσχεδιάζει και αυτό είναι σημαντικό γιατί το προσαρμόζει όπως θέλει και όπου βρει».
Τι θα ήθελε ο ίδιος να ζωγραφίσει και σε ποιο σημείο της Πάτρας; «Τα πάντα. Με ιντριγκάρουν κάποιες γωνίες της Ρήγα Φεραίου και Παντανάσσης με τους αντίστοιχους πεζόδρομους. Θα μου άρεσε να άλλαζα την οπτική σε διάφορους εξωτερικούς χώρους καφετεριών όπου πηγαίνει κόσμος για να πιει τον καφέ του για παράδειγμα.
Και φυσικά η άνω πόλη που έχει αρκετά όμορφα κτίρια, αλλά ερειπωμένα, χωρίς καμία τάση αναπαλαίωσης. Κτίρια που μέσα από το γκράφιτι και κάθε είδους εικαστική παρέμβαση θα έπαιρναν χρώμα και ζωή».
