Μετά από 'κείνη την κακή αστρολογικά μέρα, που είχα ρωτήσει πότε θα πληρωθώ και μόνο νεύρα τελικά εισέπραξα, είπα να κάτσω σπίτι μου. Είχα ανάγκη να μαζέψω δυνάμεις. Ήμουν μια απλήρωτη πνευματική εργάτρια. Ξέρεις πώς είναι αυτό; Είναι σαν να παραγγέλνεις μύδια αχνιστά με μυρωδικά και μουστάρδα και να σου 'ρχονται μόνο τα κελύφη. Ναι, κάπως έτσι είναι. Στην πραγματικότητα θέλεις να κάτσεις όλη μέρα κάτω από το πάπλωμά σου και να μη σηκωθείς. Δεν έχεις όρεξη να βγεις ή να μιλήσεις σε κανέναν. Σαν να είσαι άρρωστη ένα πράμα. Το μόνο που θέλεις είναι να το περάσεις μόνη σου όλο αυτό. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχεις δουλέψει και σου έχουν ρίξει πιστόλι, αλλά κάθε φορά είναι σαν την πρώτη φορά. Λιγάκι αγχωμένη, λιγάκι εκνευρισμένη, λιγάκι απογοητευμένη. Δηλαδή, αυτό ήταν; Ναι, φιλενάδα αυτό ήταν. Τζάμπα τόση αγωνία. Και ξέρεις ε; Στα χρόνια της κρίσης οι επιτήδειοι βρίσκουν και πατάνε. Σε πατάνε, γιατί έχεις ανάγκη. Αυτοί πλουτίζουν σε ρευστό ή σε μούρη, και συχνά και σε ρευστό και σε μούρη. Μερικοί όμως, ξεχνούν κάτι σημαντικό. Η αξιοπρέπεια δεν έχει τιμή. Γιατί αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά αυτοί οι τύποι είναι να μιλάνε για τιμές και να αφήνουν το θέμα να πλανάται στον αέρα. Μόλις ρωτάς πότε, πόσο, πώς πιάνονται από μία λέξη και λένε κάτι άλλο. Αυτούς τους τύπους να τους προσέχεις. Κακός συνεταιρισμός, μείνε μακριά. Το μόνο που θέλουν είναι να γίνει η δουλειά τους. Μάθαμε τώρα . . .εξυπνάδες! Και δώστου εγώ παράπονο και κουκούλωμα. Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε δάκρυα και μύξες, άκουσα το άλλο μου εγώ, που με είχε αφήσει τόσον καιρό. Έσκυψε, μου χάιδεψε τα μαλλιά και μου ψιθύρισε στο αυτί: "Αν κάθεσαι όλη μέρα μέσα και μυξοκλαίς γίνεσαι χειρότερα. Η μιζέρια σκοτώνει. Αυτός είναι ο εχθρός σου." Έτσι σηκώθηκα, πλύθηκα, ντύθηκα και στολίστηκα. Αμέσως ένιωσα πολύ καλύτερα. Και καλυτερότερα όταν μου είπε ότι θα πάμε για φαΐ. Το φαΐ στυλώνει!