η κατάβαση

Οι θλιβερές αναμνήσεις τις περιόδου του εμφυλίου.

Ήταν το 2009 όταν ο Παντελής Βούλγαρης στη ταινία του Ψυχή Βαθιά προσπαθούσε να αποτυπώσει με τον πλέον ρεαλιστικό τρόπο τις στιγμές του Εμφυλίου πολέμου που ζήσαμε σαν έθνος. Στην ταινία ο Θ. Βέγγος σε μια στιγμή πόνου και λύπης αναφέρει ότι ‘’δεν είναι πόλεμος αυτό που μας βρήκε αλλά ντροπή, Έλληνες να ντουφεκάνε Έλληνες’’.


Η προετοιμασία και η κατάβαση


ο εσωτερικός κόσμος του βαράθρου

Η αποστολή

71 χρόνια μετά από την σκιά του εμφυλίου πολέμου 1943-1947 που σκέπασε και το νησί της Λευκάδας, μια παρέα έκανε την ίδια πορεία με αυτήν που ακολούθησαν κάποιοι για να ρίξουν μέσα στο βάραθρο συντοπίτες τους. Όλη την εβδομάδα προσπαθούσα να διαβάσω την ιστορία του συγκεκριμένου βαράθρου και παράλληλα σκεφτόμουνα πως θα ήταν εκείνες τις στιγμές. Η νέα μας αποστολή, μας βρήκε στην περιοχή ανάμεσα από Άλατρο και Χαραδιάτικα Λευκάδος, σε ένα βάραθρο 15-17μ, όπου από το 1945 τον Ιανουάριο είχε να κατέβει τελευταία φορά άνθρωπος με σκοπό να ανασύρει τα σώματα των ανθρώπων που έριξαν μέσα σε αυτό. Ένας στόχος προς έρευνα από την περσινή παρουσία μας στο νησί. Η παρέα αποτελούμενη από 6 άτομα τους Φίλιππο Κολυβά ( Λευκαδίτικα Νέα ), Βαγγέλης Βερροιώτης, Αλέξανδρος Βερροιώτης , ο οδηγός μας Θέρμος Αναστάσιος, Κωνσταντίνος Μπακολίτσας Βιολόγος - Σπηλαιολόγος ( Σπηλαιολογικός Σύλλογος - ΣΕΛΑΣ ) , Πάνος Καρούτσος Σπηλαιολόγος ( Ελληνική Σπηλαιολογική Εταιρεία, ΕΣΕ ), έγινε γρήγορα ομάδα και μοιράστηκε τις πληροφορίες και της ιστορικές αναφορές για αυτό. Έπειτα από 30 λεπτά με το αμάξι και 25 λεπτά δύσκολης και απαιτητικής ανάβασης - πεζοπορίας φτάσαμε στο βάραθρο, όπου το αρματώσαμε με ασφάλεια και με σεβασμό πάντα προς τον χώρο και στις ψυχές που χάθηκαν μέσα σε αυτό άδικα ξεκινήσαμε την κάθοδο και την έρευνα.15 μέτρα ύψος στο εσωτερικό , κάθε μέτρο και μια σκέψη.


η προετοιμασία της κατάβασης

Ο συναισθηματικός αντίκτυπος

Είναι και αυτή η πλευρά της σπηλαιολογίας που κάποιες στιγμές φορτίζεσαι συναισθηματικά. Η γεωλογική και βιολογική έρευνα που συντελείται στο εσωτερικό αυτών των χώρων μερικές φορές επισκιάζεται από τις μνήμες και τις μαρτυρίες που το ακολουθούν στο χρόνο.  Οι ιστορίες που συνοδεύουν κάποιες φορές τα μέρη που επισκεπτόμαστε είναι γεμάτες με αναμνήσεις που θλίβουν. Προκαλούν στεναχώρια, λύπη, και φτιάχνουν στο μυαλό μας εικόνες αγωνίας, φόβου και τρόμου. Τι άραγε θα μπορούσαν να σκεφτούν εκείνες τις τελευταίες τους στιγμές αντικρίζοντας από το χείλος του βαράθρου το κενό; Είναι σκέψεις που περνούσαν μέσα από το μυαλό μου συχνά τόσο κατά τη κατάβαση μέσα σε αυτό όσο και κατά την ανάβαση. Ακουμπούσα τον τοίχο και προσπαθούσα να βιώσω, να ζήσω νοητά τον πόνο, τα τελευταία λεπτά πριν η ψυχή ελευθερωθεί από την κακία και το μίσος.


Κατάβαση στην «Τρύπα» στα Χαραδιάτικα

το τέλος της αποστολής

Αφού ολοκληρώσαμε την αποστολή έρευνας μας στο εσωτερικό του σπηλαιοβάραθρου που ήταν για να μελετήσουμε τους οργανισμούς που ζούνε μέσα σε αυτό, αλλά και να μάθουμε την γεωλογική εξέλιξη του, ξεκινήσαμε την άνοδο. Ανάμικτα τα συναισθήματα μας που γεννήθηκαν κατά την διάρκεια αυτής. Δεν μπορείς να μένεις ανεπηρέαστος από όλες αυτές τις μαρτυρίες. Τις αποδέχεσαι, τις σέβεσαι και γίνεσαι μέρος της ιστορίας του μέρους.