Βράδυ Σαββάτου και εσύ είσαι κάπου... χαμένος-η στη μετάφραση. Βαρέθηκες τα club, δε θέλεις άλλη ξένη μουσική, αλλά ούτε και μπουζούκια. Εκεί λοιπόν, που σου έχουν ρίξει όλοι ''άκυρο'' και εσύ ετοιμάζεσαι να φορέσεις πιζάμες... βλέπεις τρέιλερ από το ''Η κόρη μου η σοσιαλίστρια'', εργατιά και φάμπρικα. Ωπ, να το! Πως δεν το είχες σκεφτεί τόση ώρα. Στο ''Φάμπρικα'' θα πας!

Άρχισες τα τηλέφωνα, τα μηνύματα και τους έπεισες όλους. Συναντηθήκατε στα ''λιοντάρια'' και πήγατε Ηφαίστου, εκεί μπήκατε σε γνώριμα λημέρια και πραγματικά ήταν η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσατε να κάνετε για Σαββατόβραδο!


Ακούσατε νέους ανθρώπους να τραγουδούν αγαπημένες επιτυχίες, θυμηθήκατε τότε που αφιερώνατε ο ένας στον άλλον αγαπημένα κομμάτια, μιλήσατε με την παρέα σας, ήπιατε το ποτό σας και κυρίως διασκεδάσατε με τον πιο αυθεντικό και ανεπιτήδευτο τρόπο.

Το ''Φάμπρικα'' δεν είναι άλλο ένα μαγαζί της σειράς, είναι ένα καλλιτεχνικό στέκι, μία μουσική διαδρομή στο χρόνο, ένα live-άδικο που δε στηρίζεται σε υπερβολές και ψεύτικους εντυπωσιασμούς, στηρίζεται στην αγάπη του κόσμου και στην εμπιστοσύνη που του δείχνουν, όχι μόνο τα Σάββατα, αλλά σε κάθε live, οι θαμώνες του.

Τι και αν άλλαξε όνομα; Η ποιότητά του έμεινε ίδια, ίσως να έγινε και καλύτερη!

Όταν, βέβαια, λέμε ποιότητα, δεν εννοούμε ότι θα πας και θα ακούσεις ''βαριά κουλτούρα'', εννοούμε ότι φεύγοντας θα νοιώθεις καλά και πλήρης, που δεν έκατσες σπίτι, θα νοιώθεις ότι η έξοδός σου είχε αποτέλεσμα!