Η Μεγάλη Βρετανία ψηφίζει για το... Brexit.  Να και ένας λαός που έχει το σθένος και την ψυχή για να προβληματίζεται σχετικά με την κατάσταση στην Ευρώπη, με την πολιτική εξουσία να του δίνει την δυνατότητα και το δικαίωμα να έχει επιλογή.

Ανεξάρτητα αν η συστημική πολιτική της Βρετανίας έχει ταυτιστεί με την παραμονή στην Ευρώπη και από το αν η έξοδος από αυτή έχει σχετιστεί με περιθωριακές ομάδες (όπως τουλάχιστον θέλουν να μας τους παρουσιάσουν) διαφόρων πολιτικών οργανώσεων, είτε αριστερού, είτε ακροδεξιού τύπου, το δημοψήφισμα και μόνο δίνει στον λαό το δικαίωμα της επιλογής.

Είναι δική του απόφαση και δική του ευθύνη, αν έχει την ορθή κριτική σκέψη για να προχωρήσει στην κατάλληλη επιλογή, πληρώνοντας ταυτόχρονα τις όποιες συνέπειες μπορεί να έχει το κάθε αποτέλεσμα.

Στην Ελλάδα, ως λαός, έχουμε αποδείξει, τόσο μέσα από την σύγχρονη ιστορία, όσο και μέσα από πρόσφατα παραδείγματα ότι δεν έχουμε την ανάλογη κριτική σκέψη για να παίρνουμε τις όποιες αποφάσεις, αλλά ούτε το σθένος, την δύναμη και την ψυχραιμία για να διαχειριζόμαστε σωστά την κάθε κρίση.

Είναι ένα συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κανείς εκ του αποτελέσματος. Δείτε μόνο το παράδειγμα της σημερινής κυβέρνησης. Έχουμε έναν πρωθυπουργό που άλλαξε το αποτέλεσμα του ίδιου του δημοψηφίσματος στο οποίο μας οδήγησε, μεταφράζοντας το κατά το δοκούν, για να καλύψει το κόστος της μικρότητας της πολιτικής του προσωπικότητας.

Γιατί ως πολιτικός, παρά τις μεγάλες υποσχέσεις και του προφίλ που προσπάθησε να βγάλει προς τα έξω κατά την διάρκεια του περσινού καλοκαιριού, ο Αλέξης Τσίπρας αποδείχτηκε ελάχιστος ως μικρός. Παρόλα αυτά ο λαός τον ξαναψήφισε, τόσο τον ίδιο, όσο και το κόμμα του.

Είναι ο ίδιος ο λαός που προτίμησε να διώξει μία κυβέρνηση (του Σαμαρά) από την εξουσία η οποία, παρά τον ολοκληρωτισμό που την χαρακτήριζε στις αποφάσεις της, ήταν τουλάχιστον ειλικρινείς και οδηγούσε με αργά, αλλά σταθερά βήματα την χώρα στην έξοδο από την κρίση, πάντα με βάση τις επιταγές των εταίρων, στο μονοπάτι της λιτότητας και της υφεσιακής πολιτικής.

Αυτός όμως είναι ο δρόμος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του μνημονίου και δεν αλλάζει, όσο επαναστάτες και αν το έπαιζαν οι σημερινοί εξουσιαστές της κυβέρνησης που κατάφεραν και ξεγέλασαν τον λαό.

Γιατί στον λαό ανήκει η ευθύνη, όπως συμβαίνει σε κάθε δημοκρατικό πολίτευμα. Είναι αυτός ο λαός λοιπόν που οδήγησε, έτσι για να εκδικηθεί το σύστημα τους ναζί της Χρυσής Αυγής στην Βουλή.

Είναι αυτός ο λαός που έχει μία σταθερά να δίνει ένα μικρό ποσοστό στο ΚΚΕ για τις πικρές αλήθειες που του λέει και γενικότερα να κάνει στην άκρη όποιον για κάποιον λόγο σταματάει να του χαιδεύει το αυτί.

Είναι ίδιος ο λαός που έβγαλε έναν πρωθυπουργό και μία ομάδα στελεχών στην εξουσία, τους οποίους με δυσκολία θα ψήφιζαν οι Βρετανοί για το  15μελές του σχολείου τους, μόνο και μόνο επειδή μιλούσαν ωραία, τα έλεγαν όμορφα και είχαν ωραίο στυλ (βλέπε Βαρουφάκη).

Είναι ένας λαός που σε τελική ανάλυση βάζει πάντα μπροστά την πάρτη του και το προσωπικό του όφελος, παραμερίζοντας το κοινωνικό σύνολο, το δημόσιο συμφέρον, το συνολικό καλό.

Ας αφήσουμε λοιπόν εμείς εδώ στην Ελλάδα το... Brexit ή το Grexit. Το κάθε δημοψήφισμα θέλει έναν λαό παιδευμένο και εμείς οι Έλληνες δυστυχώς είμαστε απαίδευτοι. Έτσι έχουμε αποδειχθεί μέχρι στιγμής.

Ας πιάσουμε λοιπόν το.... Mπεεεεextit και ας κοιτάξουμε επιτέλους να βγούμε από το μαντρί. Το μαντρί, όχι που μας έχουν βάλει οι άλλοι, οι εταίροι μας ή οι Ευρωπαίοι, αλλά το μαντρί στο οποίο εδώ και δεκαετίες έχουμε μπει από μόνοι μας, ψάχνοντας τρόπους για να προφυλαχτούμε από τις αδυναμίες μας και την νοοτροπία μας.