Η ομάδα "Στεκιού" της Κίνησης «ΠΡΟΤΑΣΗ» και η Χορωδία της Εταιρείας Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού Κοινο_Τοπία www.koinotopia.gr οργανώνουν εκδήλωση με αφορμή τη συμπλήρωση 22 χρόνων από την απώλεια του Μάνου Χατζιδάκι.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 12 Ιουνίου στο στέκι της Κίνησης <<ΠΡΟΤΑΣΗ>> Σαρανταπόρου 20 και Έλληνος Στρατιώτου στις 8μμ με ελεύθερη είσοδο. Στο τέλος της εκδήλωσης θα κληρωθούν μέσω λαχειοφόρου αγοράς, πίνακες ζωγραφικής από την Ομάδα Επικοινωνίας και Οικονομικής Στήριξης της ΠΡΟΤΑΣΗΣ.

Στο μικρό αυτό ταξίδι-αφιέρωμα στη ζωή και το έργο του Μάνου Χατζιδάκι θα αναπολήσουν οι παλιότεροι τις μοναδικές στιγμές της μουσικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας του μεγάλου αυτού συμβόλου του σύγχρονου Ελληνικού πολιτισμού αλλά και θα γνωρίσουν οι νεότεροι μέσα από εικόνες, κείμενα αλλά και τραγούδια του Μάνου τη μοναδική προσφορά του.

Η χορωδία της Κοινο_Τοπίας -που για πρώτη φορά παρουσιάζει δουλειά της στο κοινό της Πάτρας- θα ερμηνεύσει μερικά αντιπροσωπευτικά έργα του Μάνου Χατζιδάκι όπως το φεγγάρι είναι κόκκινο, το πέλαγο είναι βαθύ, χάρτινο το φεγγαράκι, τ΄αστέρι του βοριά, οδός ονείρων, τα παιδιά του Πειραιά, Περιμπανού, Κεμάλ, πες μου μια λέξη υπό τη διεύθυνση της μουσικού και υψίφωνου Λίνας Γερονίκου.

Ο Μάνος Χατζιδάκις από την αρχή της παρουσίας του στον ελληνικό χώρο και συγχρόνως με όλες τις προηγούμενες δραστηριότητες του, ήταν διαρκώς δισκογραφικά παρών με δεκάδες δίσκους που θεωρούνται πια κλασικοί: Ο Κύκλος με την Κιμωλία (1956), Παραμύθι χωρίς Όνομα (1959), Πασχαλιές μέσα απ' τη νεκρή γη (1961), Δεκαπέντε Εσπερινοί (1964), Μυθολογία (1965), Καπετάν Μιχάλης (1966), Τα Λειτουργικά (1971), Αθανασία (1975), Τα Παράλογα (1976), Σκοτεινή Μητέρα (1985), Τα Τραγούδια της Αμαρτίας (1992) κ.ά. Οι περισσότεροι κύκλοι τραγουδιών είναι σε στίχους Νίκου Γκάτσου. Ο ίδιος δημοσίευσε τέσσερα βιβλία με ποιήματα και σχόλια: Μυθολογία, Μυθολογία Δεύτερη, Τα Σχόλια του Τρίτου, Ο καθρέφτης και το Μαχαίρι.

Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία, αναπτύχθηκε και τράφηκε από την προσωπικότητα του Μάνου Χατζιδάκι, που δε δίστασε ούτε μια στιγμή να προβάλλει τα οράματά του στη πιο ακραία τους μορφή για να φανερώσει έτσι το βαθύτερο νόημα της τέχνης.

Ασυμβίβαστος και πρωτοπόρος, εχθρός της σοβαροφάνειας και των παγιωμένων αντιλήψεων, λάτρης της «νεότητας» και της συνεχούς αμφισβήτησης και με όπλο του την ελληνική αλλά και την οικουμενική παιδεία, συνέδεσε τη λόγια με τη λαϊκή μουσική, δημιουργώντας έτσι ένα «νέο» ήχο, ένα «νέο» τραγούδι που έχει τις ρίζες του τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση.