Δύο άστεγοι μουσικοί περνούν την ώρα τους στον βρώμικο δρόμο, λογομαχώντας για ασήμαντα πράγματα, ενώ η τρομερή ύφεση του Μεσοπολέμου θερίζει τους δρόμους της μεγαλούπολης. Δίπλα τους μια πόρνη σέρνει τον χορό, τραγουδώντας τη ζωή της, σαν άλλη Λάιζα Μινέλι από την ταινία «Καμπαρέ». Αυτό είναι ένα από τα επεισόδια της μπρεχτικής, σατιρικής, μουσικοχορευτικής παράστασης της ομάδας “Από δω και πέρα”. Η ομάδα αποτελείται από τους ηθοποιούς Τάσο Δαρδαγάνη και την Μάρα Δαρμουσλή σε συνεργασία με τον γνωστό μουσικό Νίκο Τουλιάτο.

Ο αφηγητής μας πληροφορεί, ότι βρισκόμαστε στην περίοδο του Μεσοπολέμου, διαβάζοντας ένα κείμενο, που οριοθετεί χρονικά την περίοδο αυτή (ανάμεσα στον Πρώτο και τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, με εναρκτήριο σημείο το 1918) και προσπαθώντας με στόμφο να μας πείσει, ότι ουδεμία σχέση έχει εκείνη η περίοδος με αυτή, την οποία ζούμε τώρα. Η παράσταση βασίζεται σε εύστοχα επιλεγμένα κείμενα και μελωδίες της περιόδου αυτής, που, σε αντίθεση με τα λόγια του αφηγητή, έρχονται σε άμεση σύνδεση με το κοινωνικοπολιτικό καθεστώς, που βιώνουμε. Χαρακτηριστικό και πολύ πετυχημένο είναι το επεισόδιο με τον δημοσιογράφο, που συνομιλεί με δύο εργάτες σε ένα εργοστάσιο, προσπαθώντας να πείσει, με γκεμπελικό τρόπο, ότι όλα είναι καλά.

Στη συνέχεια, μας δίνεται η ευκαιρία για μια ενδελεχή μελέτη του φαινομένου του φασισμού, που αναπτύχθηκε εκείνη την εποχή και οδήγησε στον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, καθώς αναπτύσσεται η φασιστική ιδεολογία από το στόμα του ίδιου του δόκτωρ Μένγκελε (ο οποίος έμεινε στην ιστορία ως «ο άγγελος του θανάτου», λόγω των θανατηφόρων πειραμάτων του πάνω σε ανθρώπους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης). Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο εύστοχη κριτική από το να αφήσεις τον εκφραστή της ναζιστικής φιλοσοφίας να μιλήσει ελεύθερα και να εκτεθεί.

Η πιο διασκεδαστική στιγμή της παράστασης είναι, όμως, όταν η Μ.Δαρμουσλή, αναλαμβάνει να τραγουδήσει, ζητώντας από το Ν.Τουλιάτο να την συνοδεύσει με τα αυτοσχέδια ντραμς του και τον Τ.Δαρδαγάνη να υποδυθεί… το μπαλέτο. Όταν ο τελευταίος ξεσπά σε ένα αυτοσχέδιο μπρέικ-ντανς, ο Τουλιάτος ανταπαντά, χτυπώντας με τις μπαγκέτες του, ό, τι βρει πάνω στην σκηνή: τηγάνια, κατσαρόλες, βαρέλια, πόρτες, μέχρι και τα διαχωριστικά των θέσεων του θεάτρου.

Ο σκηνοθέτης Τ.Δαρδαγάνης καταφέρνει να ενώσει αυτό το -εξωτερικά- ανομοιογενές υλικό, αναδεικνύοντας έξυπνα τις αντανακλάσεις του στην επικαιρότητα (σε μια σκηνή ακούγεται ηθελημένα-κατά λάθος το όνομα του Σόϋμπλε).

Αρωγός στην προσπάθεια του είναι το εμπνευσμένο σκηνικό, που διαμορφώθηκε στην σκηνή του θεάτρου «ACT», οι μουσικές επιλογές (εξαιρετική η στιγμή, που το καστ τραγουδά το Alabama song των Κουρτ Βέιλ και Μπέρτολτ Μπρέχτ), τα προσεγμένα κοστούμια και οι καλοδουλεμένες χορογραφίες.

Ξεχώρισε η Μ.Δαρμουσλή, η οποία ερμήνευσε με μπρίο τους πολλαπλούς ρόλους, που ανέλαβε, και εντυπωσίασε με τον χορό, το τραγούδι και την εξαιρετική της άρθρωση, ενώ ο Ν.Τουλιάτος ήταν στο στοιχείο του πίσω από τα αυτοσχέδια ντραμς, έχοντας τέλειο συγχρονισμό στις κωμικές ατάκες των συναδέλφων του.

Η παράσταση, λοιπόν, αποτελεί ένα σχόλιο για την επικαιρότητα, χωρίς, όμως, να αποκτά χαρακτήρα ρητορικής, αλλά, μέσω της δραματουργίας, ψυχαγωγεί και αφυπνίζει. Το κέιμενο αποτελείται από αποσπάσματα ομιλιών, κείμενα και μαρτυρίες της εποχής. 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Σκηνοθεσία: Τάσος Δαρδαγάνης

Φωτισμοί:  Πάνος Γιατρός Ερμηνεύουν: Τάσος Δαρδαγάνης, Μάρα Δαρμουσλή, Νίκος Τουλιάτος

Παίχτηκε στο θέατρο “ACT” στην Πάτρα και στο θέατρο “Λύχνος” στην Αθήνα