Ο συγγραφέας Γιάννης Δημολιάτης, οι εκδόσεις Κοντύλι και ο Πανηπειρωτικός Σύλλογος Πατρών, μας προσκαλούν την Πέμπτη 7 Μαΐου στις 8:30 το απόγευμα στο “Σπίτι του Ηπειρώτη” (Μουρούζη 14-16, πλατεία Νόρμαν, Πάτρα), στην παρουσίαση του βιβλίου: “Η Μεγάλη Κραυγή” - ιστόρημα πέρα κι από μυθιστόρημα!

Πριν από αυτή την παρουσίαση, που θα συντονίσει ο φιλόλογος Αλέξανδρος Χάιδας και στην οποία θα συμμετάσχουν ομιλητές του Πανεπιστημίου Πατρών ενώ θα υπάρξει και σχετικό δρώμενο από τις αφηγήσεις του βιβλίου, ο κ. Δημολιάτης μιλά στο patrasevents.gr και μεταφέρει αποσπάσματα μέσα από το βιβλίο του, στο οποίο καταγράφει συγκλονιστικές μαρτυρίας συγγενών, χρόνια ασθενών.

Πρόκειται για τους “φύλακες-αγγέλους” των αρρώστων. Όπως λέει ο κ. Δημολιάτης και οι φροντιστές χρειάζονται φροντίδα!

    Ο συγγραφέας Γιάννης Δημολιάτης και οι εκδόσεις Κοντύλι και ο Πανηπειρωτικός Σύλλογος πατρών, μας προσκαλούν την Πέμπτη 7 Μαίου στις 8:30 το απόγευμα στο “Σπίτι του Ηπειρώτη” (Μουρούζη 14-16, πλατεία Νόρμαν, Πάτρα) στην παρουσίαση του βιβλίου: “Η Μεγάλη Κραυγή” - ιστόρημα πέρα κι από μυθιστόρημα!

Πριν από αυτή την παρουσίαση που θα συνοντονίσει ο φιλόλογος Αλέξανδρος Χάιδας και στην οποία θα συμμετάσχουν ομιλητές του Πανεπιστημίου Πατρών ενώ θα υπάρξει και σχετικό δρώμενο από τις αφηγήσεις του βιβλίου ο κ. Δημολιάτης μιλά στο patrasevents.gr και μεταφέρει αποσπάσματα μέσα από το βιβλίο του, το οποίο καταγράφει συγκλονιστικές μαρτυρίας συγγενών, χρόνια ασθενών.

Πρόκειται για τους “φύλακες-άγγελους” των αρρώστων. Όπως λέει ο κ. Δημολιάτης και οι φροντιστές χρειάζονται φροντίδα!


"Όταν τα απλά πράγματα μας λείψουν, τότε το καταλαβαίνουμε"

P.E. Τελικά ποιος φροντίζει τους φροντιστές;

Γ.Δ. “Οι φροντιστές είναι για να φροντίζουν! Όχι για να τους φροντίζουν. Ούτε καν για να τους φροντίζουν κι αυτούς κάπου-κάπου ή καμιά φορά...
Φαίνεται πως κανείς δεν το σκέφτηκε... Ότι και οι φροντιστές χρειάζονται φροντίδα. Και καίγονται.
Συγγενείς των ασθενών, γυναίκες κατά κανόνα (σύζυγοι, μητέρες, αδερφές), που αναλαμβάνουν το έργο αυτό εξ ανάγκης, που, γονατισμένες από το βάρος της υποχρέωσης απέναντι σε Θεό και ανθρώπους, βλέπουν τη ζωή τους να ξεθωριάζει, τον οπτικό τους ορίζοντα να συρρικνώνεται, τον κύκλο της σιωπής γύρω τους να διευρύνεται. Ποιος θέλει στ’ αλήθεια ν’ ακούσει τον πόνο τους; Η Μεγάλη Κραυγή σε αυτές τις γυναίκες, θέλησε να δώσει λόγο και σ’ έναν άντρα.

Να τους δώσει την ευκαιρία να εξομολογηθούν όσα περνούν από το νου τους τις ατέλειωτες ώρες δίπλα στο κρεβάτι όπου η παρακμή του σώματος και του μυαλού γίνεται βάρος ασήκωτο. Με σκοπό να ξυπνήσει όλους μας από το λήθαργό μπροστά σε ένα πρόβλημα πρακτικό και ηθικό που διογκώνεται και θα συνεχίσει να διογκώνεται.”

P.E. Μήπως έχουμε ξεχάσει πως η ευτυχία βρίσκεται στα απλά πράγματα που έχουμε την δυνατότητα να απολαμβάνουμε στην καθημερινότητα μας;

Γ.Δ. “To θεωρούμε αυτονόητο. Μα δεν είναι! Όταν τα απλά πράγματα μας λείψουν, τότε το καταλαβαίνουμε...

«Είχα ξεχάσει τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Παρακαλούσα τον Θεό να μου δώσει μία ημέρα καθημερινή, έτσι όπως περνάνε οι γυναίκες μία μέρα καθημερινή.

Να μείνω στο σπίτι μου, να σηκωθώ το πρωί, να κάνω δουλειές, να μαγειρέψω, να ζήσω σαν ένας καθημερινός άνθρωπος. Οκτώ μήνες, καμία μέρα. Ούτε Κυριακές, ούτε αργίες, ούτε Πρωτοχρονιές. Καμία μέρα, καμία μέρα – καμία μέρα και μακριά από το δίχρονο, από το δυόμισι χρονών παιδί μου. Καμία μέρα – και μάλιστα αυτό το νοσοκομείο έχει και μία ιδιαιτερότητα: οι συγγενείς είναι οι αποκλειστικοί νοσοκόμοι των αρρώστων…» (Μαρίνα).”


Αυθεντικές μαρτυρίες προσώπων που ήρθαν αντιμέτωπα με τη χρόνια νόσο.

P.E. Τι ακριβώς είναι ένα "ιστόρημα πέρα κι από το μυθιστόρημα";

Γ.Δ. "Μπορεί ο αναγνώστης να σχηματίσει την εντύπωση ότι είναι φανταστικές ιστορίες, μύθος, μυθιστόρημα. Δεν είναι. Είναι πραγματικότητα. Που ξεπερνάει και την πιο ζωηρή φαντασία. Αυθεντικές μαρτυρίες προσώπων που ήρθαν αντιμέτωπα με τη χρόνια νόσο.

Τι σήμαινε αυτό για τους ίδιους και το σπίτι τους; Κάποια στιγμή στη ζωή μας, σε κάθε οικογένεια, κάποιος καλείται να πάρει τη θέση μιας αποκλειστικής νοσοκόμου, τη στιγμή που δεν έχει καμιά ιδέα γι' αυτό, τη στιγμή που η ιατρική μπερδεύει το ζην με το ευ ζην, και τη στιγμή που δεν υπάρχει ψυχολογική και κοινωνική υποστήριξη στις οικογένειες και στα πρόσωπα αυτά.
Οι μαρτυρίες «είναι συγκλονιστικές», έγραψε η Λήδα Πιμπλή σto spirto. «Θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελούν τη βάση για θεατρικό έργο. Και σίγουρα αποτελούν εργαλείο για όλους τους επαγγελματίες της υγείας». Και ανακούφιση για τους συγγενείς."


«Στις φίλες μου δεν έλεγα ποτέ ότι έχω πέντε αδέρφια. Έλεγα ότι έχω τέσσερα. Το Λάμπη τον είχα απορρίψει τελείως"

P.E. Στην περιγραφή αναφέρεστε σε ένα βιβλίο για εκείνους που συμπάσχουν στο προσκέφαλο χρόνια ασθενών. Πόσο δύσκολο είναι να βιώνεις μια τέτοια κατάσταση;

Γ.Δ. "Μόνο αυτοί που το ζουν το καταλαβαίνουν. Κανένας άλλος. Κανένας.» (Θάλεια) «Δεν είναι εύκολο να το αντιμετωπίσεις. Σου αφήνει… σε… σε παιδεύει· σε παιδεύει… Το πρόβλημα το κουβαλάς πάντα. Δηλαδή, αλλάζει η ζωή σου. Άλλαξε η ζωή μας. Άλλαξε. Άλλαξε όλων η ζωή, και ιδιαίτερα… (παύση, αγωνίζεται να μην κλάψει· ολοκληρώνει με φωνή που σβήνει) η δικιά μου!» (Κική) «Στις φίλες μου δεν έλεγα ποτέ ότι έχω πέντε αδέρφια. Έλεγα ότι έχω τέσσερα. Το Λάμπη τον είχα απορρίψει τελείως. Κάπου ντρεπόμουνα. Επειδή… επειδή όλοι θεωρούσανε την αρρώστια σαν κάτι κακό, πίστευα ότι απορρίπτοντάς τον, ήμουνα σαν τους άλλους, πώς να σου πω, που δεν είχανε άρρωστο μές στο σπίτι!» (Φρύνη) Πόσο είναι εύκολο να βιώνεις μια τέτοια κατάσταση;"


Διδακτικό εργαλείο για φοιτητές της ιατρικής

P.E. Το βιβλίο απευθύνεται και στους επαγγελματίες της υγείας!  Πιστεύετε ότι μπορεί όντως να τους βοηθήσει να αναπτύξουν την ικανότητα της ενσυναίσθησης;

Γ.Δ. "Το πόνημα θεωρώ ότι πρέπει να γίνει διδακτικό εργαλείο για φοιτητές της ιατρικής. Θα τους κάνει κοινωνούς, θα τους μάθει ποια είναι η πραγματική μάχη με την ασθένεια, με τις καθημερινές δυσκολίες, πρακτικές και ηθικές, θα τους μεταδώσει την ικανότητα ενσυναίσθησης των προβλημάτων του αρρώστου και θα τους εισάγει στους κανόνες συμπεριφοράς και δεοντολογίας», είπε ο Ομότιμος Καθηγητής Παθολογίας του Πανεπιστημίου Αθήνας Χαράλαμπος Μουτσόπουλος, στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου στα Γιάννενα (29-1-2015). Δεν θα είχα να προσθέσω ούτε μία λέξη.

Να διευκρινίσω μόνο ότι "ενσυναίσθηση είναι η ικανότητα να μπαίνεις στη θέση του άλλου, χωρίς να φορτώνεσαι τα προβλήματά του". Κάποιοι υποστηρίζουν ότι θα είναι η επανάσταση στον τομέα υγείας τον 21ο αιώνα (ο 20ός ήταν ο αιώνας της τεχνολογικής επανάστασης). Πάντως, αν καταλάβετε ότι ο γιατρός σας δεν έχει αυτή την ικανότητα, δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να τον αλλάξετε…"