Like
Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σκιτσογράφους της σύγχρονης ελληνικής σκιτσογραφίας και ένας από τους top καρικατουρίστες.
Ο Πατρινός Γιάννης Δράνις (κατά κόσμο Γιάννης Δράκος) έχοντας μεγαλώσει με μία άλλη μορφή των ΜΜΕ, που απείχε αρκετά από την ηλεκτρονική ενημέρωση, αυτή του κλασικού έντυπου και της εφημερίδας, μιλά στο patrasevents.gr για την εξέλιξη της τέχνης του στον διακυβερνητικό χώρο του ίντερνετ, την πολιτική επικαιρότητα, αλλά και τον ρόλο που μπορεί να έχει το σκίτσο στην σύγχρονη ενημέρωση.
Πρώτο ερέθισμα για να ασχοληθεί με το σκίτσο ήταν μία εορταστική εκδήλωση που είχε το σχολείο του για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου: «Αυτό ήταν το πρώτο μου ερέθισμα.
Μέσα από τις αναφορές των μεγαλύτερων και τα όσα είχα ακούσει ως μαθητής προσπάθησα να φτιάξω μέσα από την φαντασία μου, μία εικονική πραγματικότητα για τα τότε γεγονότα, έτσι όπως τα έβλεπα εγώ» τονίζει.
«Το σκίτσο για μένα ήταν η αρχή και συνεχίζει να είναι ο προορισμός μίας διαδρομής που έχει ξεκινήσει από τότε».
Τα υπόλοιπα ήρθαν στην πορεία. Συνεργάστηκε από τότε με την «Ελευθεροτυπία» στην οποία ήταν για αρκετά χρόνια μόνιμος σκιτσογράφος, με το «Έθνος», με τα διάφορα έντυπα του οργανισμού Λαμπράκη, ενώ ήταν από τους πρώτους συνεργάτες του ιστορικού περιοδικού «Βαβέλ», αλλά και του περιοδικού «Τρίποντο».
«Ήταν άλλη γενιά εκείνη δημοσιογράφων και γενικότερα άλλη φουρνιά ανθρώπων. Δεν είχαν στην νοοτροπία τους το φαίνεσθαι, ούτε ήθελαν να πουλάνε μούρη. Αυτό που αναζητούσαν συνεχώς ήταν να βρίσκουν τρόπους για να κάνουν το προϊόν τους πιο αναλώσιμο. Ζούσαν για αυτό που έκαναν».
Ο ίδιος βιώνει και αυτός την κρίση του έντυπου Τύπου, αλλά και των περιφερειακών εφημερίδων, έχοντας συνεργαστεί άλλωστε στο παρελθόν με τις εφημερίδες Σημερινή και την Πελοπόννησο. «Σίγουρα τα πράγματα είναι δύσκολα για τον έντυπο Τύπο. Από την στιγμή που ξέσπασε η κρίση φυτοζωεί και αργοπεθαίνει.
Πιστεύω όμως ότι η έντυπη ενημέρωση, οι εφημερίδες και τα περιοδικά δεν θα πεθάνουν. Μην με ρωτήσεις για το αν βλέπω σημάδια ανάκαμψης γιατί αυτή τη στιγμή δεν βλέπω. Πιστεύω όμως ότι ο έντυπος Τύπος θα κρατηθεί στην ζωή».
Πλέον ένα μεγάλο κομμάτι της ενημέρωσης έχει περάσει σίγουρα στα διαδικτυακά μέσα. Ο ίδιος πιστεύει ότι το σκίτσο μπορεί να έχει έναν σημαντικό ρόλο σε αυτήν. «Το σκίτσο είναι μία μορφή τέχνης που συνδυάζει την εικόνα και τον λόγο. Δεν είναι φωτογραφία, δεν είναι κείμενο, έχει όμως την δυνατότητα μέσα από την εικόνα και τον λόγο να αποτυπώνει μία πραγματικότητα.
Την αποτυπώνει μάλιστα με τρόπο ανάγλυφο, με έναν τέτοιον τρόπο που δεν μπορούν να το κάνουν ούτε οι εικόνες, ούτε ο λόγος από μόνοι τους. Έχει την δυναμική για να παίξει έναν καταλυτικό ρόλο στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης τα οποία άλλωστε βασίζονται κυρίως στην εικόνα και ύστερα στον λόγο».
Κυρίαρχο στοιχείο έμπνευσης για τον ίδιο είναι κυρίως η πολιτική επικαιρότητα, αλλά και η καθημερινότητα γύρω μας: « Η πολιτική βρίσκεται σε ένα τόσο καλό στάδιο για μας τους σκιτσογράφους που δεν χρειάζεται να εμπνευστείς και να σκεφτείς πολύ. Πλέον όλα έρχονται από μόνα τους».
Αν του έλεγαν να φτιάξει σε καρικατούρες, σε πρόσωπα την πολιτική και την κοινωνική πραγματικότητα που υπάρχει γύρω μας θα έφτιαχνε: «Τον κόσμο και την κοινωνία που έχει την δική της αγωνία για την επιβίωση θα την αποτύπωνα με μία μάσκα από αυτές που χρησιμοποιούσαν στο αρχαίο θέατρο και στην αρχαία τραγωδία.
Οι άνθρωποι έχουν χάσει την ελπίδα και το χαμόγελο τους, ζώντας σε μία εποχή παραλογισμού. Όσο για την πολιτική κατάσταση; Την πρώην κυβέρνηση θα την έφτιαχνα σαν ένα ρακένδυτο και φτωχό ζητιάνο που να εκλιπαρεί για λεφτά, με φόντο την Ακρόπολη.
Την νυν θα την έφτιαχνα με ένα πρόσωπο που θα ήταν πάνω στην Ακρόπολη, θα φώναζε, θα ζητούσε και θα διεκδικούσε, ανεξάρτητα από το τι θα κατάφερνε να πετύχει στο τέλος».
Ο ίδιος έχει συμμετάσχει σε άπειρες διεθνείς εκθέσεις σκιτσογραφίας και καρικατούρας, έχοντας πάρει βραβεία, αλλά και αρκετούς επαίνους.
Γνώριζε την δουλειά ορισμένων σκιτσογράφων από το γαλλικό περιοδικό «Charlie Hebdo». «Η δολοφονική επίθεση που έγινε στο Παρίσι αποδεικνύει περίτρανα το πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει το θρησκευτικό μίσος και ο φονταμενταλισμός.
Οι κοινωνικές αντιθέσεις και το κοινωνικό μίσος αν θέλεις, σε σύγκριση με τις θρησκευτικές αντιπαραθέσεις δεν είναι τίποτα. Δεν ξέρω αν εγώ θα σκιτσογραφούσα με την μορφή της διακωμώδησης και της σάτιρας που έκανε το συγκεκριμένο περιοδικό.
Ούτε ξέρω σε ποια άκρα θα μπορούσα να φτάσω αυτό που θα ήθελα να περάσω ως μήνυμα. Αυτό που ξέρω είναι ότι το σκίτσο πέρα από την σάτιρα και το χιούμορ γεννά προβληματισμούς».
Όσο για το επίπεδο της ελληνικής σκιτσογραφίας. «Από καλλιτεχνικής απόψεως έχουμε φοβερούς σκιτσογράφους, σε όλα τα είδη και τις μορφές σκιτσογραφίας. Από την πολιτική σκιτσογραφία, έως τις καρικατούρες και τα κόμικς.
Το επίπεδο είναι υψηλό. Αυτό που είναι σε χαμηλά επίπεδα σε σύγκριση με το εξωτερικό έχει να κάνει με την αναγνώριση της δουλειάς μας, αλλά και τη σημασία της τέχνης μας».
