Σε απολογισμό του έργου του κατά τη διάρκεια της θητείας του στη θέση του Περιφερειακού Διευθυντή Εκπαίδευσης Δυτικής Ελλάδας, προχώρησε ο Γιώργος Παναγιωτόπουλος.

Κατά τη διάρκεια συνέντευξης που παραχώρησε το μεσημέρι της Δευτέρας στο γραφείο της Περιφερειακής Διεύθυνση Εκπαίδευσης Δυτικής Ελλάδας στην Πάτρα, ο κ. Παναγιωτόπουλος ανέφερε: «Ανέλαβα ευθύνη το 2010. Ίσως τη χειρότερη περίοδο για τη χώρα από την περίοδο της μεταπολίτευσης. Το μέγεθος της ευθύνης ήταν μεγάλο.

Δεν χωρούσε καμία έκπτωση και ολιγωρία. Η εκπαίδευση έπρεπε να προστατευθεί με κάθε τρόπο για να παραμείνει στέρεος πυλώνας της κοινωνίας. Είναι προφανές ότι η εκπαίδευση έπρεπε να μείνει απ’ έξω από το κλίμα της όποιας αντιπαράθεσης γέννησε μεταξύ άλλων η κρίση.

Αυτό ήταν κύριο μέλημά μου και προς αυτήν την κατεύθυνση κινήθηκαν όλες οι ενέργειες και οι πράξεις μου. Έχω πει και κατά το παρελθόν και θα συνεχίσω να το υποστηρίζω ότι η εκπαίδευση είναι εθνική υπόθεση. Αφορά όλη την κοινωνία και ιδιαίτερα το μέλλον της. Αφορά τη νέα γενιά.

Αφορά την προσδοκία του ελληνικού λαού και την ελπίδα του για το αύριο. Σε αυτό το πλαίσιο της σκέψης είχα μόνο έναν δρόμο να βαδίσω. Χωρίς λιγοψυχία και προβληματισμό, χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Αυτό προσπάθησα να στείλω ως μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση. Προς το Υπουργείο Παιδείας, διεκδικώντας αυτά που αναλογούν στην τρίτη μεγαλύτερη εκπαιδευτική περιφέρεια της χώρας. Απαιτούσα τις προϋποθέσεις για την εύρυθμη λειτουργία των σχολείων.

Δεν υποχώρησα ούτε βήμα πίσω, απέναντι στις κατά περιόδους πολιτικές ηγεσίες, υποστηρίζοντας με επιχειρήματα αλλά και διαμορφώνοντας το απαραίτητο κλίμα συνεργασίας για την ικανοποίηση των αναγκών μας.

Το αποτέλεσμα νομίζω δεν δικαίωσε μόνο εμένα αλλά την προσδοκία της κοινωνίας της Περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης. Προς την κοινωνία, σε κάθε ευκαιρία και με υπεύθυνο λόγο ενημέρωνα για το σχεδιασμό αλλά και τον προγραμματισμό των δομών της διοίκησης σε σχέση με την υλοποίηση όλων των ενεργειών που στόχευαν στην υποστήριξη και λειτουργία των σχολείων.

Προς τους εκπαιδευτικούς, προσπάθησα να δημιουργήσω κλίμα συνεργασίας αλλά και να υποστηρίξω κάθε πρωτοβουλία τους και δράση τους που ικανοποιούσε το ρόλο τους αλλά και την ευθύνη τους ως «λειτουργοί» αυτήν την δύσκολη περίοδο.

Προς τους γονείς και κηδεμόνες, πάντα σε καθημερινή επαφή κατανοώντας τις αγωνίες τους αλλά και τις δικαιολογημένες απαιτήσεις τους για καλύτερη εκπαίδευση των παιδιών τους χτίστηκε πεδίο αμοιβαίας εμπιστοσύνης και πολλές φορές μάλιστα αυτό αποτέλεσε για μένα ισχυρό εργαλείο στην διεκδίκηση των αιτημάτων μου.

Προς τους μαθητές, εδώ θα ήθελα με σεβασμό ιδιαίτερο να τους ευχαριστήσω για την ανοχή τους και να ζητήσω συγνώμη για ότι δεν κατάφερα και ήταν στις προσδοκίες τους. Θα ήθελα να τους ευχηθώ αλλά και να τους πω ότι μπορεί να συνυπάρξει και η μάθηση αλλά και ο αγώνας για βελτίωση της σχολικής ζωής».