Μαθήτρια στην ορεινή Αχαΐα,  μένοντας σε χωριό έξω από τα Καλάβρυτα, στο Τρέχλο Αχαΐας, ξυπνούσε κάθε μέρα από τα χαράματα, για να είναι εγκαίρως στο σχολείο, στο Λύκειο Καλαβρύτων.

Ξυπνούσε από τις 5.30 τα χαράματα για να είναι στη στάση και να περιμένει το λεωφορείο, προκειμένου να την πάρει και να την πάει στο σχολείο της, αψηφώντας το κρύο και τα χιόνια τους χειμερινούς μήνες.  Κάθε μέρα ξύπνημα από τα χαράματα, σκοτάδι στους δρόμους, περπατώντας στις ερημιές με τον φακό για να φτάσει στον προορισμό της.

Ο λόγος για την Αγάπη Χρυσανθακοπούλου που κατάφερε με τις θυσίες της, το πείσμα της και το διάβασμα της, παρά τις όποιες ελλείψεις είχε σε σύγκριση με άλλα παιδιά της ηλικίας της που διέμεναν στην Πάτρα, να περάσει στην Πολυτεχνική Σχολή Πάτρας.

Σε μία από τις υψηλότερες σχολές στην επικράτεια. Η Αγάπη Χρυσανθακοπούλου, όπως αναφέρει το kalabrytanea, αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για όλους τους μαθητές εκεί στα ορεινά της Αχαΐας, στον Ερύμανθο, στην Τριταία, στη Βλασία και στα Καλαβρυτοχώρια.

Δεν είναι η μοναδική. Δεκάδες παιδιά της Αχαΐας που ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές του νομού, καταφέρνουν κάθε χρόνο, χωρίς φροντιστήρια και χωρίς τις δυνατότητες που έχουν συνομήλικοι τους στα αστικά κέντρα, να περνάνε στο Πανεπιστήμιο και να γίνονται επιστήμονες.

Η δίψα και η θέληση για μάθηση, το δικαίωμα στη γνώση τους δίνει τα κίνητρα για να κάνουν θαύματα. Όπως και η μικρή Αγάπη από το Τρέχλο Καλαβρύτων…