Είναι αλήθεια ότι η ξαναζεσταμμένη σούπα, ειδικά από αυτούς που θέλουν να καταργήσουν γενικά τις σούπες, είναι ακόμα πιο άνοστη. Δεν είναι καθόλου παράδοξο λοιπόν που ο ίδιος λαός της Πάτρας που βροντοφώναξε ‘’ως εδώ’’ και εξέλεξε την δημοτική αρχή του κ. Πελετίδη, σήμερα φωνάζει για ένα θέμα που συνήθως είναι από τα ‘’δευτερεύοντα’’ της επικαιρότητας, για την παραμονή δηλαδή του Θ. Αμπαζή στο πόστο του καλλιτεχνικού διευθυντή και το τιμόνι του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Το ότι ένα θέμα του πολιτισμού έγινε μείζον βέβαια, είναι μια καλή αρχή. Είναι μάλλον η πρώτη ουσιαστική απόδειξη, ότι κάτι καλό γίνεται στο θέατρο της Πάτρας. 

Φυσικά, ακόμα και αν πλέον είναι φανερό ότι μιλάμε για μια προειλημμένη απόφαση από πλευράς Δημοτικής Αρχής, δεν θα ήταν απαραίτητα έτσι: Θα μπορούσε κάλλιστα το αρμόδιο όργανο (το Δ.Σ. του ΔΗΠΕΘΕ, του οποίου είμαι μέλος) ή το Δημοτικό Συμβούλιο ακόμα, να θέσει ένα πλαίσιο και μια στρατηγική και στη βάση αυτού να αποτιμήσει την θητεία του κ. Αμπαζή και να δηλώσει τις όποιες διαφωνίες επαναπροκηρύσσοντας την θέση. Αντί για αυτό, έχουμε αναπάντεχα(;) ‘’μια από τα ίδια’’ καθώς η Δημοτική Αρχή δηλώνει χωρίς καμία προειδοποίηση ή συζήτηση πως ‘’σας ευχαριστούμε, μα θέλουμε και κομματική ταυτότητα’’. Το συγκεκριμένο έργο έχει παιχτεί σε πάμπολλες παραστάσεις ανά την Ελλάδα, ποτέ δεν είχε επιτυχία (και ας είχε ενίοτε, μεγάλα ονόματα) και ποτέ το θέμα δεν ήταν η ‘’ταυτότητα’’, καλύτερη ή χειρότερη. Το θέμα ήταν πάντα μια ιστορικά γερασμένη, πολλάκις αποτυχημένη και πολλές φορές αντιαισθητική προσπάθεια να βάλει κάποιος την τέχνη σε ‘’κομματικά’’ στεγανά. Ξεροκέφαλα όμως, η τέχνη και ο πολιτισμός τείνουν να σπάνε τα στεγανά αυτά στην ιστορία της Τέχνης. Το ποιος θα κερδίσει στο τέλος δεν χρειάζεται καν να το συζητάμε, το θέμα είναι να αποφύγουμε τα ίδια λάθη σήμερα- αν είναι δυνατόν οι δυνάμεις της προόδου να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με τις δυνάμεις του χτες, που βλέπουν τον πολιτισμό είτε σαν μπίζνες είτε σαν ευκαιρία για φωτογραφίες σε κοσμικές εκδηλώσεις. Αν είναι δυνατόν να μην κοιτάμε το περιεχόμενο μιας πολιτιστικής πρότασης αλλά το κομματικό (ούτε καν το ιδεολογικό) βιογραφικό αυτού που την προτείνει. Αν είναι δυνατόν να προτιμήσουμε την ‘’καθαρότητα’’ του προσωπικού από το παραγόμενο αποτέλεσμα. Είναι δυνατόν; 

Προκύπτει λοιπόν ένα πρόβλημα που ξεπερνάει το πρόσωπο του καλλιτεχνικού διευθυντή: Το κατά πόσο ο πολιτισμός και η σχέση της τέχνης με ένα δήμο μπορεί να είναι έρμαιο των εμμονών και κομματικών στεγανών της εκάστοτε δημοτικής αρχής. Άλλωστε, Αν σήμερα στο Δήμο της Πάτρας είναι μια προοδευτική δημοτική αρχή, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε άλλους δήμους (βλ. Βόλο) είναι ο…Μπέος. Δεν μπορεί λοιπόν η χάραξη πολιτιστικής στρατηγικής (από το Υπ.Πολιτισμού) να αφορά αποκλειστικά το ‘’κέντρο’’ των Αθηνών και δεν μπορεί να γίνεται αποστειρωμένα από τις ανησυχίες και το όραμα των ανθρώπων του πολιτισμού και της τέχνης σε κάθε πόλη και επαρχία. 

Σήμερα λοιπόν, είμαστε κοινωνοί ενός πρωτοποριακού μίγματος πολιτιστικής πολιτικής στην Πάτρα, υπό την διεύθυνση του σημερινού καλλιτεχνικού διευθυντή αλλά και υπό τους¨ανθρώπους που στελεχώνουν αυτήν την δουλειά, από την Δραματική σχολή μέχρι τις θεατρικές παραστάσεις – εδώ δεν μιλάμε απλώς για την ‘’καρατόμηση’’ ενός manager αλλά για την αποδιάρθρωση μιας ομάδας με έργο, όραμα και μεράκι, σε μια εποχή που τα ΔΗΠΕΘΕ είτε βάζουν λουκέτο είτε απλά ‘’τρώνε’’ τους περιορισμένους οικονομικούς πόρους τους. Η ομάδα αυτή δεν διαχειρίστηκε τα 3 χρόνια θητείας της για να φτιάξει βιογραφικό ή για να διαπραγματευτεί το επόμενο σκαλοπάτι της: Ανέπτυξε ένα όραμα για την πόλη μακρόπνοο και με την πόλη συμμέτοχη σε αυτό. Δεν θα παραθέσω άλλωστε τα πεπραγμένα της καλλιτεχνικής διεύθυνσης του κ. Αμπαζή. Συνήθως αυτοί που αρχίζουν τα ‘’κάναμε εκείνο, το άλλο κλπ’’ το κάνουν γιατί ο κόσμος δεν τα ξέρει, για να πουν κάτι. Εδώ όμως μιλάμε για την περίπτωση εκείνη που οι Πατρινοί ξέρουν πολύ καλά τις δράσεις του ΔΗΠΕΘΕ, ακριβώς επειδή συμμετείχαν σε αυτές. 

Ποιο είναι λοιπόν το σχέδιο για τον πολιτισμό της δημοτικής μας αρχής; Ή μάλλον ποια είναι η, απολύτως σεβαστή, διαφωνία τους με το υπάρχον; Ποιοι είναι οι ‘’ιδεολογικοί’’ λόγοι που επικαλείται ο κ. Πελετίδης; Στην αισθητική; Στην ποιότητα των παραγωγών; Στην επαφή του θεάτρου με την νεολαία και το λαό της Πάτρας; Στις δράσεις του ΔΗΠΕΘΕ; Γιατί κάποιος θα μπορούσε να πει κάλλιστα ότι αυτό το όραμα και αυτό το σχέδιο που υλοποιείται σήμερα θα ήταν μάλλον τμήμα ενός προοδευτικού πλαισίου- η απέναντι πλευρά άλλωστε έχει δείξει την δική της γραμμή: Αρπαχτές, ονόματα για φωτογραφίες, εξωφρενικές αμοιβές, διεκπαιρέωση των μικρών καθημερινών δράσεων, άρπα-κόλλα να γεμίζει ο κόσμος μια στις δέκα το Απόλλων. Σήμερα όμως έχουμε όλα τα σχολεία της Πάτρας να παρακολουθούν (και να αγαπούν) ..όπερα, το μοντέρνο να ενώνεται με το κλασσικό και την υψηλή τέχνη να ενώνεται με την λαϊκή αισθητική. Εδώ στην πραγματικότητα δεν θα έπρεπε να συζητάμε αν θα το διατηρήσουμε, θα έπρεπε να απαιτούμε να αποτελέσει το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας υπόδειγμα για την κουρασμένη και μπουχτισμένη από την υποκουλτούρα Ελλάδα.

Θέλω σε αυτό το σημείο να προσθέσω και κάτι ακόμα: Βιαστήκανε αρκετοί να αρχίσουν τις κλασσικές και επίσης κουρασμένες (και ανάλογα κομματικές) ρητορείες για τον ‘’σταλινισμό’’ και τους ‘’απαρχαιωμένους’’ και βρήκαν αφορμή να εκφράσουν την πολεμική τους στην Δημοτική Αρχή. Συγχωρέστε με, αλλά ο πολιτισμός και η ανάγκη μας να προστατέψουμε την δουλειά του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας δεν είναι μικροκομματική ευκαιρία. Άλλωστε, να υπενθυμίσω ότι η θητεία του κ. Αμπαζή έσωσε και αναμόρφωσε το θεσμό, στην ποιότητά του, στα οικονομικά του, στη σχέση του με την πόλη και σε κάθε πιθανό τομέα, τον έσωσε από την καταστροφή και τον μαρασμό που τον είχαν φέρει προηγούμενες πολιτικές, γνωστές, δοκιμασμένες, αποτυχημένες. 

Το ΔΗΠΕΘΕ της Πάτρας είναι μια εικόνα από το μέλλον, που συντελείται στο παρόν. Υποχρέωση μιας αριστερής και προοδευτικής πολιτικής είναι να αγκαλιάζει το μέλλον και όχι να διαχειρίζεται απλώς το παρόν. Η αριστερά άλλωστε δεν διαφέρει μόνο στην πολιτική της, διαφέρει κόσμους ολόκληρους στο ήθος και την κουλτούρα της. Γιατί είναι εκείνη η δύναμη που δεν βάζει σημαία την κομματική της ταυτότητα, αλλά παραδίδει την κομματική της ταυτότητα στις υπηρεσίες του λαού που υπηρετεί. Γιατί επενδύει στην γνώμη του λαού και το όραμά του, όπως επενδύει και πάντα επένδυε στην τέχνη και τον πολιτισμό. 

Με αυτό σαν πυξίδα μας, δεν συζητάμε σήμερα για τον Θοδωρή Αμπαζή, ούτε αποκλειστικά για το Θέατρο. Ανοίγουμε μια συζήτηση που αφορά τον πολιτισμό μας. Είναι μια αναπάντεχα καλή ευκαιρία να χτίσουμε ένα οικοδόμημα που δεν θα εξαρτάται από κλειστά γραφεία με το λαό να παρακολουθεί απ’έξω. Η πρόταση λοιπόν, την οποία και θα καταθέσω στο Δ.Σ. του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. την επόμενη εβδομάδα, είναι συγκεκριμένη: 

Να συνεχίσουμε το έργο του ΔΗΠΕΘΕ, να γίνει έργο όλη της Πόλης. Ξεκινάμε με ανανέωση της σύμβασης του καλλιτεχνικού διευθυντή, προτάσεις για αναβάθμιση του θεσμικού πλαισίου των ΔΗΠΕΘΕ, επιμονή για αύξηση της χρηματοδότησης και απεγκλωβισμό από το καταπιεστικό σύγχρονο πλαίσιο με τις ΜΚΟ, τους χορηγούς και τα στεγανά που βάζουν διάφορα κέντρα. Το Δ.Σ. του ΔΗΠΕΘΕ να αποτελέσει έναν ζωντανό δίαυλο ανάμεσα στο λαό της Πάτρας και την Δημοτική αρχή, να αφουγκράζεται τις ανάγκες και επιθυμίες και να συμβουλεύει και προστατεύει, θεσμικά και πολιτικά, το έργο των ανθρώπων του θεάτρου. Ολόκληρη η πόλη να επενδύσει πάνω στην ‘’επιστροφή’’ πλατιών μερίδων κόσμου στο θέατρο, να δώσει πνοή στις ερασιτεχνικές ομάδες και πρωτοβουλίες, στους συλλόγους, στις γειτονιές. Ο πολιτισμός δεν μετριέται άλλωστε με στατιστικά και κέρδη με το μήνα, ούτε είχε ουδέποτε κομματική ταυτότητα- ο πολιτισμός αφήνει χνάρι στην παράδοση και ιστορία ενός τόπου. 

Οι προοδευτικές δυνάμεις της πόλης, σε συνεργασία με την Δημοτική Αρχή να είναι σύμμαχες σε αυτήν την προοπτική. 

Άλλωστε, πρέπει πάντα να έχουμε στραμμένο το βλέμμα μας για εκεί που θέλουμε να πάμε. Αλλιώς, θα πηγαίνουμε πάντα μέχρι εκεί που βλέπουμε.