Παλιά είχε αυτή τη φήμη ο Πανιώνιος. Τώρα την έχει ο Απόλλωνας. Η ομάδα της Πάτρας είναι αυτή που παραδοσιακά τα τελευταία χρόνια βρίσκει ξένους-λαβράκια και κάνει τη διαφορά στη Basket League.

Όπως γίνεται και φέτος, δηλαδή, με τους Πεν-Ελ Αμίν-Γκάλογουεϊ-Φιτζπάτρικ να σημειώνουν τους περισσότερους πόντους από οποιαδήποτε άλλη τετράδα ξένων στο ελληνικό πρωτάθλημα!

Ο κοινός παρανομαστής είναι ο Νίκος Βετούλας, ο οποίος σπεύδει βέβαια να υπογραμμίσει ότι "είναι δουλειά όλου του τιμ". Ο προπονητής του Απόλλωνα, άνοιξε τα χαρτιά του στο Sport24.gr και (υπ)έγραψε το εγχειρίδιο του 'Πως να διαλέγεις καλούς ξένους".

Τα πρώτα του χρόνια στην Basket League ο Απόλλωνας θέλησε να στηρίξει τους παίκτες που ανέβασαν την ομάδα κι έτσι τους πλαισίωσε με Αμερικανούς που έχουν επιθετική έφεση και αθλητικά προσόντα. Φέτος, το πλάνο ήταν διαφορετικό: αποκτήθηκαν δύο έμπειροι Έλληνες (Σκορδίλης και Μπατής), μόνο που αμφότεροι δεν έχουν καταφέρει να αποφύγουν τα προβλήματα τραυματισμού και να ενισχύσουν όσο θα ήθελαν τους "μελανόλευκους".


Έτσι ο Απόλλωνας είναι και πάλι η ομάδα που χαίρει της μεγαλύτερης αμερικάνικης "βοήθειας" στην Ελλάδα. Για του λόγου του αληθές οι Πεν-Ελ Αμίν-Γκάλογουεϊ-Φιτζπάτρικ έχουν πετύχει 334 πόντους στις 7 πρώτες αγωνιστικές, κάτι που σημαίνει ότι σκοράρουν το 69% των πόντων της ομάδας! Δεύτερη καλύτερη επίδοση είναι το 59% των ξένων του Ρεθύμνου, αν και θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Απόλλωνας δεν διαθέτει κοινοτικούς, οπότε στηρίζεται περισσότερο στους Αμερικάνους του, όταν μάλιστα στο πρωτάθλημα υπάρχουν ομάδες που δεν έχουν καν τέσσερις παίκτες εκτός Ευρώπης. 

Τη μικρότερη βοήθεια από τους ξένους παίρνει η ΑΕΝ Κηφισιά, που ούτως ή άλλως στηρίζεται στον ελληνικό κορμό της, αλλά και στους κοινοτικούς από τη μεγάλη των πλάβι σχολή. Αν βάλουμε στην εξίσωση και τους κοινοτικούς η ομάδα που παίρνει το μικρότερο σκορ από τους Έλληνες είναι το Ρέθυμνο (17%).


*Στον Ολυμπιακό ο Λαφαγιέτ και ο Λοτζέσκι αγωνίζονται με κοινοτικά διαβατήρια (Κροατία και Βέλγιο)

*Στον Άρη ο Αντεγκμπόγιε δηλώνεται ως Βρετανός.

*Στον ΚΑΟΔ ο Νεοζηλανδός Ρομπ Λόου χρησιμοποιεί το αγγλικό διαβατήριο του


Ο Μουχάμεντ Ελ Αμίν

Πως να επιλέξετε τον κατάλληλο ξένο
Ο Νίκος Βετούλας μίλησε στο Sport24.gr αναλυτικά για την μέθοδο που ακολουθεί στην επιλογή των ξένων, αλλά και τα κριτήρια που θέτει, δίνοντας έναν "μπούσουλα" για τη διαδικασία, που έχει γίνει αρκετά δύσκολη τα τελευταία χρόνια, λόγω των περιορισμένων χρημάτων που δίνουν οι ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος για ξένους παίκτες.

"Μπορώ να πω ότι στηριζόμαστε λιγότερο στους Αμερικανούς από ότι τα τελευταία χρόνια" διαφώνησε ο προπονητής του Απόλλωνα και υποστήριξε την άποψη του λέγοντας: "στα φιλικά παιχνίδια ο Σκορδίλης μας έδινε το 12-15% των πόντων μας. Τα προηγούμενα χρόνια κρατήσαμε τα παιδιά που ανέβασαν την ομάδα και ουσιαστικά είχαμε μόνο δύο παίκτες, τους Αργυρόπουλο και Πέτροβιτς, που μπορούσαν να σκοράρουν.

Με την απόκτηση του Μάριο (Μπατή) και του Γάιου (Σκορδίλη) φέραμε δύο παιδιά έμπειρα που ξέρουν την ελληνική πραγματικότητα. Μόνο που ως τώρα δεν έχουν παίξει όλα τα παιχνίδια".

Και γίνεται πιο συγκεκριμένος: "Εκπροσωπούμε μια κοινωνία που θέλει μεν το αποτέλεσμα, αλλά ζητά και το θέαμα. Για αυτό θέλαμε παίκτες με ικανότητα στο 1on1, με αίσθηση του σκορ και ψηλούς που να έχουν αθλητικά προσόντα και να παίζουν πάνω από τη στεφάνη. Φέτος πήγαμε σε κάτι διαφορετικό..."


Ποιο είναι αυτό; Η επιλογή τριών υψηλόσωμων περιφερειακών. "Έχουμε τρεις ισοϋψεις παίκτες, τον Γκάλογουεϊ, τον Ελ Αμίν, τον Φιτζπάτρικ και τον Πεν, τρεις παίκτες που μπορούν να μοιραστούν το χρόνο. Πλέον δεν βασιζόμαστε σε έναν παίκτη που να βάζει 25 πόντους, αλλά σε πολλούς που έχουν έφεση στο σκοράρισμα" εξήγησε ο Νίκος Βετούλας, που έχει φτιάξει ένα πολύ καλό όνομα στη θητεία του στον Απόλλωνα. Κι οι αριθμοί τον επιβεβαιώνουν: ο Πεν είναι ο πρώτος σκόρερ της ομάδας με 16.3 πόντους, ακολουθεί ο Φιτζπάτρικ με 12.7 και οι Ελ-Αμίν (11.0) και Γκάλογουεϊ (7.7).

"Θεωρώ πολύ σημαντική την ιδιαιτερότητα με τα ύψη, καθώς έχουμε στην περιφέρεια ένα ψηλό 3άρι σαν τον Πεν, αλλά και τον Γκάλογουεϊ που είναι ένας πλέι-μέικερ στα δύο μέτρα!"υπογράμμισε και συνέχισε λέγοντας ότι "δεν μας νοιάζει το πρωτάθλημα που έπαιζε ο παίκτης, όσο άλλα στοιχεία. Αν πιστεύουμε ότι μπορεί να μας βοηθήσει ακόμη και 5 λεπτά να παίζει στην ομάδα του, θα ρισκάρουμε και θα τον πάρουμε".

Όσο για το συνηθισμένο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι ότι οι παίκτες που έρχονται από άλλα πρωταθλήματα αργούν να προσαρμοστούν στο ελληνικό στυλ. Για αυτό συνήθως παίζουμε καλύτερα στο 2ο γύρο, από ότι στον τρόπο. Στην Κορέα, στη Δανία ή στην Α2 Ιταλίας για παράδειγμα το μπάσκετ είναι τελείως διαφορετικό. Εδώ το παιχνίδι είναι phyisical, έχει περισσότερο πέντε-εναντίον-πέντε και πολύ τακτική, πχ το πότε κάνουμε φάουλ. Δεν είναι πάνω-κάτω παιχνίδι με 120 πόντους. Είναι πρόβλημα το πως και το πότε θα καταλάβουν την ελληνική πραγματικότητα κι ότι αν δεν κάνεις σκληρή προπόνηση, δεν θα είσαι έτοιμος. Πχ σε άλλα πρωταθλήματα στην Ασία παίζουν 3 παιχνίδια την εβδομάδα και ενδιάμεσα κάνουν σουτ".


Ο Μπράντον Πεν

Κανόνας πρώτος: Ποτέ ρούκι
"Δεν παίρνουμε ποτέ ρούκι, παίκτη δηλαδή απευθείας από το κολέγιο. Κοιτάμε να αποκτήσουμε παίκτες που έχουν εμπειρία από την Ευρώπη, έστω κι από πρωταθλήματα στο βαλάντιο μας, όπως τη Δανία, την Ιαπωνία (Πεν) ή το Βέλγιο (Φιτζπάτρικ). Ο τελευταίος για παράδειγμα ήταν στην τελευταία ομάδα και έπαιζε λίγο. Είδαμε όμως ότι ταίριαζε με τα τεχνικά χαρακτηριστικά που είχαμε θέσει και έτσι τον πήραμε".

Κανόνας δεύτερος: Δεύτερη γνώμη
"Ο ένας φέρνει τον άλλον. Πχ ο ΜακΚόλουμ τον οποίο είχαμε την πρώτη χρονιά (και τώρα βάζει 50άρες στην Κίνα), έπαιζε αντίπαλος με τον Ντάνιελ. Ο Ντάνιελ ήξερε τον Ελ Αμίν. Αν κάποιος Αμερικανός παίζει στην Α2 Ισραήλ ή στην Τσεχία ξέρει τους παίκτες, δεν είναι σαν την Ισπανία που αλλάζουν αρκετοί παίκτες κάνουν χρόνο. Κάνουμε εμείς το σκάουτινγκ που χρειάζεται, αλλά έχουμε επαφές και με παιδιά που εμπιστευόμαστε. Αυτοί γνωρίζουν πχ αν μπορεί κάποιος να ταιριάξει στην ομάδα μας ή στο πρωτάθλημα".

Κανόνας τρίτος: Παρακολούθηση 365 ημέρες το χρόνο
"Με τους συνεργάτες μου, τους Ρακιτζή και Καπερώνη, έχουμε τον δικό μας τρόπο παρακολούθησης των παικτών. Κοιτάμε συγκεκριμένες κατηγορίες και συγκεκριμένα πράγματα ανάλογα με το στυλ παιχνιδιού και τη θέση. Παρακολουθούμε σε όλη τη διάρκεια της σεζόν κάποιους παίκτες που έχουμε ξεχωρίσει, περίπου 15, ή και πρωταθλήματα που είναι σε κοντινά οικονομικά δεδομένα με τα δικό μας. Έτσι θα είμαστε έτοιμοι αν χρειαστεί να κάνουμε κάποια αλλαγή, αλλά θα ξέρουμε και τι κάνουν οι παίκτες που έχουμε στην καλοκαιρινή λίστα μας".

Κανόνας τέταρτος: Χαρακτήρας
"Πάνω από όλα η ομαλή λειτουργία της ομάδας, αλλά από προσωπική πείρα ο προβληματικός παίκτης δεν είναι λίγο ή πολύ προβληματικός. Ή είσαι ή δεν είσαι. Αν τώρα ο συγκεκριμένος γίνει αποδεκτός από τους συμπαίκτες του, που είναι και το πιο σημαντικό, τότε μπορείς να ζήσεις μ' αυτό. Αν είναι, δε, το ταλέντο που μπορεί να κάνει τη διαφορά, τότε το ζυγίζεις. Στη δική μας κατηγορία είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Δύσκολα θα βρεις τον παίκτη που θα σε αλλάξει επίπεδο, που θα σε κάνει 2ο από 8ο. Το πολύ να σε πάει 4ο ή 5ο".


Ο Τόρλιν Φιτζπάτρικ

Ολοκληρώνοντας ο Νίκος Βετούλας έκανε και ένα μικρό scouting report για τους τέσσερις ξένους που έχει αυτή τη στιγμή στην ομάδα του.

Κέβιν Γκάλογουεϊ: Απίστευτο ταλέντο! Είναι ένας δίμετρος πλέι-μέικερ με πολλά αθλητικά προσόντα. Θέλει δουλειά κυρίως στο κομμάτι του "μυαλού", παρά στα τεχνικά χαρακτηριστικά. Θα πρέπει να μάθει να δίνει το 100% σε κάθε προπόνηση. Έχει πάντως μεγάλη μπασκετική ευφυία.

Μπράντον Πεν: Είναι ένα ψηλό 3άρι, με την κλασσική έννοια της θέσης, αυτό που όλοι έψαχναν παλιά. Τρομερός σουτέρ, ο καλύτερος που έχουμε δει στον Απόλλωνα. Μου θυμίζει τον Άντριου Γκέιζ στην ικανότητα. Είναι σοβαρός επαγγελματίας 100 στα 100.

Μουχάμεντ Ελ Αμίν: Έχει μεγάλη δίψα για μπάσκετ. Είναι ένας παίκτης που μπορεί να δημιουργήσει και να εκτελέσει και διακρίνεται για τον πολύ καλό χειρισμό της μπάλας.

Τόρλιν Φιτζπάτρικ: Ο τυπικός παίκτης-εργάτης, αυτός που θα θυσιαστεί για την ομάδα. Δεν είναι ψηλός (μόλις 2.02), αλλά μπορεί να παίξει άμυνα τους πάντες. Είναι από τους παίκτες που μπορείς να βασιστεί ο προπονητής, γνωρίζοντας ότι θα παίξει αυτό που μπορεί.